Een paar bewogen weken

8.00 uur 's morgens. De thermometer geeft al 30-32 C aan. In de middag stijgt het kwik tot 38C in de schaduw, in de zon is het boven de 40C. Iedereen zucht, zelfs de Vietnamezen. Het regenseizoen is nog niet echt begonnen, hoewel de wolken zich opstapelen om af en toe een half uurtje los te barsten. Voor de kinderen worden de tennislessen afgezegd, het is echt te heet. Afkoelen in het zwembad lukt ook niet echt meer, het water is 33C. Mei is de ergste maand. We leven veel binnen, wat op zich niet erg is. We hebben sinds 10 dagen 2 jonge poesjes van 9 weken oud, waarmee we ons prima vermaken. Ze zijn ontzettend ontdeugend, klimmen overal op en in en rollebollen over de vloer. De kinderen vinden het natuurlijk fantastisch en zorgen goed voor ze. Vanaf het weekend mogen ze langzaamaan naar buiten. Dat is mijn grootste zorg: komen ze iedere avond terug. Het is hier niet ongebruikelijk dat poezen en honden verdwijnen. We kennen de verhalen dat je je hond of kat nog op een bepaalde plek terugvindt, tenminste als je snel genoeg bent, voordat ze op de barbeque liggen. En natuurlijk moet je er dan een goede prijs voor betalen. Prijzen van USD 300-500 zijn niet ongewoon. Hopelijk zal het ons bespaard blijven....

Wat hebben we de afgelopen weken gedaan ? We hebben een aantal vrije dagen gehad (verjaardag King Hung, onafhankelijkheidsdag (35 jaar na de oorlog), dag vd arbeid). We hebben kinderkoninginnedag gehad bij ons in de tuin. Ik zat niet het het organisatiecommittee, maar omdat wij een van de grootste tuinen hebben, werd het wel hier gehouden. Zaklopen, ezeltje prik (dit keer in de vorm van kroontje op het prinsesje), ballengooien. De mooiste attractie was een watertank, waarbij de papa's op een stellage zaten en de kinderen met een bal deze stellage in werking konden brengen. Met als gevolg....papa die in het water plonst. Er werd uit volle borst het Wilhelmus gezongen en er was een veiling van schilderijtjes, die de kinderen uit groep 0,1 en 2 hadden gemaakt. Qua prijzen leken het echte kunstenaars: er werd opgeboden tot € 40-45. Opbrengst gaat naar de Nederlandse school, die boeken koopt voor haar bibliotheek. Dat is fijn, want de kinderen mogen iedere week een boek lenen, zodat ze vaardig blijven in Nederlands lezen.

We hebben ook koninginnereceptie gehad bij de consul. Het is verbazingwekkend hoe dat gaat. Alle consulaten waren uitgenodigd, ik liep door een haag van bloemstukken van alle landen naar binnen. Het Wilhelmus klinkt wederom en ook het Vietnamese volkslied volgt. Speeches over en weer hoe goed de verhoudingen wel niet zijn. Bitterballen, frikandellen en kaassouffles zijn ingevlogen vanuit Nederland. Je raadt wel bij wie die aftrek vonden... En dan een eindeloos buffet. En na afloop: een zakje stroopwafeltjes mee naar huis !!!

Het lange weekend dat we hadden zijn we naar Nha Trang geweest. We zaten in een resort wat een van de mooiste van Vietnam moet zijn. We hadden een mooie prijs via Unilever kunnen regelen, anders was het niet te betalen. En het was mooi. Maar, tegenover al het moois wat we meemaken, staat ook wel een prijs. In de afgelopen weken heb ik vaak genoeg gedacht: gaan we de 3 jaar volmaken of keren we zeer vroegtijdig terug ? Het schijnt normaal te zijn dat na 8-9 maanden een periode komt dat alles negatief is. Jullie kennen Rob, opgewekt en vrolijk. Nee, niets was meer goed. Het werk niet, de mensen niet, het verkeer, het weer, ga maar door. Gelukkig doet dan een paradijselijke omgeving wonderen en is het tij in ieder geval gekeerd. Hij heeft echt kunnen relaxen, we hebben gesnorkeld, gekanoot en buren van een paar dagen verderop waren er ook (Amerikanen). Het was leuk om hen wat beter te leren kennen en dan hoor je ook zijn verhalen. Het expatleven is fijn, maar je hoort van allemaal, erg hard werken en erg veel cultuurverschil, wat het niet makkelijk maakt. Daarom gaan we er nog steeds vanuit dat we in 2012 weer gewoon naar Nederland gaan (we horen vaak zeggen: jullie zullen wel niet meer terugkomen....).

En hoe amuseer ik me nog ? Ik heb een eerste bazaar (soort braderie) gehad en heb een kwart van mijn lampionnen verkocht. In juni volgt een grote bazaar. Daarnaast ben ik met Lieke druk met een project, waarbij we fotokaartjes maken met allerlei objecten met Engelse en Vietnamese vertaling. We hebben veel plezier in het maken van foto's, gaan naar de markt en de Chinese wijk om 1000-en-1 dingen vast te leggen. Ook gaan we kaarten maken (verjaardag, verhuizing etc) met onze foto's, deze zijn hier niet te verkrijgen. Inmiddels hebben we offertes van de drukker en zijn we druk met de uitvoering. Alles moet klaar zijn voor de septmber bazaar.

En dan de leprastichting. We zouden afgelopen weekend een bezoek hebben gebracht aan een bestaand en een nieuw project bij Nha Trang. Dit is echter een minderheidsgroepering, waar je niet zomaar heen mag. Je moet toestemming hebben van de overheid. Omdat we maar een kleine stichting zijn, staan we niet geregistreerd in Vietnam (dat is een bijna onneembare weg) en dat lijkt nu problemen op te leveren. We kregen dus geen toestemming om te gaan. Je hebt geld, er zijn mensen die het hard nodig hebben, maar we krijgen het (nog) niet voor elkaar. Triest. We zitten in de stichting in een fase, dat niet bekend is hoe we verder gaan. Tussen tafellaken en servet met veel wisselende vrijwilligers in een land als Vietnam, dat geeft veel problemen en daarmee frustratie bij ons. Als ik in Nederland ben hebben we een gesprek om te zijn hoe we verder kunnen.

En dan zit ik te wachten op mijn studiespullen. Ik ga starten met een bacheloropleiding Travel & Tourism via afstandsonderwijs van een Engelse univesiteit. Ik heb een heel studieschema gekregen tot eind 2011. We zijn inmiddels zo gesettled hier, dat ik weer wat wil oppakken en de tijd benut om me om te scholen. Ik heb er erg veel zin in om te doen wat ik eigenlijk altijd heb willen doen en waar ik na lang malen achter ben gekomen.

En we tellen af. Nog 6 weken school en dan ....Nederland !!!