Wat ooit begonnen
is als een avontuur van 3 jaar gaat nu na bijna 4,5 jaar bijna aan zijn eind
komen.
We hebben van een
fantastische zomer genoten in Nederland. We gingen erheen met de wetenschap dat
het waarschijnlijk de laatstekeer zou zijn dat we met verlof zouden gaan
vanuit Vietnam. Er waren al wat opties de revue gepasseerd, maar niet serieus.
Maar er zou wel wat gaan komen. Na enkele weken
met de kinderen genietend van de Lek, de grazende koeien, de koele bries en het
Hollandse landschap en vooral de vriendjes en vriendinnen, landde ook Rob. Op
dat moment kreeg hij te horen: het wordt Bangkok ! Natuurlijk wisten we dat de
kans erin zat, maar er is niets zeker tot het uiteindelijke ‘ja’.En nee, geen
Europa, wat we verwacht hadden. En ja, we zijn er heel blij mee.
Wie in Vietnam
gewoond heeft, weet dat het een intensief leven is en dat er een tijd is van
komen en van gaan. We hebben een fantastische tijd gehad en blikken terug op
een unieke kans die we hebben gekregen en beleefd. Rob heeft veel mijlpalen bereikt in zijn werk
en heeft enorm veel geleerd. Een dynamische markt met energieke mensen. Ik heb
de kans gekregen om te doen wat altijd mijn 'hobby' is geweest: bezig zijn met reizen. De kinderen hadden geen betere school kunnen treffen en hebben zich
enorm kunnen ontplooien. We zijn allemaal gegroeid als persoon, ieder op zijn
eigen manier.
We konden wachten
op een baan in Europa, waarvan we niet wisten wanneer die beschikbaar zou komen
en wat het zou worden. En dan komt Thailand voorbij, waar we allemaal volmondig
‘ja’ tegen zeiden. Nog een aantal jaren genieten samen, in een land dat veel
verder ontwikkeld is dan Vietnam en haar eigen dynamieken heeft. Niet te ver
van Vietnam, zodat we nog eens terug naar ons ‘thuis’ kunnen en een prachtig
land en regio verder ontdekken.
We hebben verder
genoten van onze vakantie in Nederland, van vrienden en familie en van ons
huisje in Cadzand. We hadden al snel besloten dat de kinderen en ik in Vietnam
blijven tot het eind 2013 en niet overhaast gaan inpakken. Tijd om het te laten
bezinken en om afscheid te nemen en om ons te verheugen op iets nieuws. 
We waren nog geen
2 weken terug in Vietnam, toen we hoorden dat mijn vaders einde naderde. Binnen
een paar uur zat ik in het vliegtuig, maar zonder Rob en de kinderen, omdat er
geen tickets te krijgen waren ivm een vakantieweekend. Het is afschuwelijk om
het vliegtuig in te stappen, niet wetende of je je vader nog zult zien of niet.
De vlucht duurde dan ook vreselijk lang. En ik heb het gehaald en hij heeft het
gehaald. Hij is blijven ademen en doet dat gelukkig nog steeds, een groot
wonder. Ook Rob en de kinderen zijn nagekomen en ondanks alles hebben we een
bijzondere en hele dankbare week samen gehad. Die week zou Rob ingewerkt worden
in Bangkok, dus hij is na een paar dagen toch maar vertrokken. Ik ben na een
week met de kinderen teruggegaan, die moesten weer naar school. Wederom een
heftig afscheid, niet wetende hoe het verder gaat. En dat is nog steeds zo. Het
gevoel dat je niet terug kunt, zeker nu Rob in Bangkok is begonnen en de
verhuizing in voorbereiding is, maakt dat je je erg ver weg voelt. Maar we genieten van elke dag dat hij er is
en de momenten dat we kunnen skypen.
Inmiddels heeft Rob er 2 weken Bangkok opzitten. Vietnam is voor hem afgesloten, hij
heeft een fantastisch afscheid gehad van zijn team. Je merkt dat hij op handen
wordt gedragen en dat ze hem zullen missen. Voor ons duurt het afscheid nog wel
even, dat is wel een beetje vreemd. De afgelopen 2 weken zijn ook Rob's ouders bij ons geweest, voor de 6e keer. Wat hebben ze genoten en wij ook ! Ze hebben op de kinderen gepast, zodat ik naar Bangkok kon voor huizenjacht.
Een fantastisch
avontuur wordt afgesloten, een nieuw avontuur komt eraan!Vietnam , we
zullen het missen !!
