Azie is echt anders...werken in Vietnam!

Wat een open deur zouden jullie zeggen..Azie zal inderdaad wel anders zijn dan Europa. En dat is ook zo..echter soms ervaar je dat de verschillen inmens groot zijn. Uiteraard merk je het overal gewoon in de manier waarop mensen eruit zien, hoe het land zich fysiek uitstalt en aan de verkeersstromen van miljoenen scooters die zich kriskras door de straten van Ho Chi Minh, Hanoi en al die andere prachtige steden voortbewegen..

Maar in het werkende leven is het tikkeltje intensiever... een klein kijkje in een week waarin zich de eerste grote dip manifesteerde:

De leider bepaalt, de leider geeft richting, als je geen antwoord krijgt dan betekent dat "in principe" voeren we het uit", ja zeggen kan "misschien ja" betekenen, grote lijnen zijn niet genoeg: de details moet je doorklieven...420 Vietnamesen en 1 Australier stuur ik aan..

Mijn zogenoemde direct reports zijn allemaal Universitair geschoold maar...

Het onderwijssysteem is erg vanuit het Chinese beinvloed. Onafhankelijk denken zit er minder in, pro-actief sturen daardoor ook niet. Mijn Vietnamese juf (ik ben weer begonnen, kijken of het me deze keer gaat lukken :-)) is er duidelijk over. Het systeem bepaalt..en wij volgen. Dat is soms jammer want jullie denken zelf na, zegt ze. Democratie da's wat er moet zijn. Ik relativeer nog en zeg "met 16 politieke partijen in deze fase van de Vietnamese economie (beetje Nederlandse model)..dat leidt tot vertraging in de besluitvorming..jullie moeten gewoon snel vooruit nu. Maar daar denkt ze anders over...en we vervolgen onze Vietnamese les.

Ik geef dit voorbeeld even aan omdat ik natuurlijk een enorme mensen-massa aanstuur, die duidelijk geprogrameerd zijn in een andere cultuur dan de mijne. In Nederland kun je iets zeggen en er gemakshalve vanuit gaan dat het wordt uitgevoerd. Hier kan dat never... als je namelijk als teamlid meteen zegt "dat gaat me niet lukken"dan betekent dat "losing face". Dus je zegt niets en denkt in jezelf, we gaan ons uiterste best doen. Als je dan naderhand de deadline toch niet blijkt te halen, zeg je niets...je wacht rustig af. In Nederland kun je een globale richting aangeven en je team bepaalt mede de weg ernaar toe. Hier kan dat never...dan doorkruis je de leider dus verlies je zijn respect. Heeft zo zijn voordelen maar is soms ook vermoeiend.

Over het algemeen zijn Vietnamesen echt fantastische mensen, ze gaan er echt altijd helemaal voor. Altijd de juiste intentie, door de geschiedenis altijd op overwinnen gericht en enthousiast.

Toch had ik het deze week echt gehad...alles zat tegen...grote dingen niet "juist"opgevolgd, kleine dingen vergeten, de cijfers tikkeltje anders dan voorspeld, op laatste moment beslissingen vragen, etc etc... het ging maar door. De eerste dip manifesteert zich..

Een nieuwe baan is uiteraard altijd intensief maar na 9 maanden doorrazen..nog ietsie intensiever in een Aziatische cultuur.
Want Azie is echt anders...dat merk ik dagdagelijks. Vietnam stoomt op maar moet slimmer worden. De Vietnamese economie voegt bijvoorbeeld nog weinig waarde toe. Bija alle export, wordt grotendeels eerst ingevoerd.
Het tempo ligt hoog, 24 uur per dag draait het land door, 7 dagen per week. De zon staat altijd hoog aan de hemel, de rijst hoedjes trekken voorbij. Azie raast door, opweg om leidend in de wereld te worden...

En in het bedrijf is dat natuurlijk niet anders...opportunities dienen zich dagdagelijks aan..de groei spuit eruit, de events volgen zich in hoog tempo op..

Even tussendoor naar Singapore geweest deze week..het voldane Westen komt me weer even tegemoet..rustigere wegen (geen enkele scooter), een efficient systeem gericht op service, luxe, weldaad en prachtige wolkenkrabbers, shopping malls en casino''s.

Ik keer daarna weer huiswaarts en ben toch weer blij als Mr. Long, onze driver me enthousiast staat op te wachten. Op weg naar ons kleine paleisje, laat ik me in de Toyota Landcruiser weer tussen de scooters wegzuigen in Ho Chi Minh City. Een oase van rust komt over je heen, als je district 2 (daar wonen we) binnen komt en de compound maakt het leven helemaal lekker.

Prive draaien we echt super! Loes, Jasper en Koen hebben het reuze naar hun zin, praten volmondig Engels en beginnen letterlijk het "reizen"dat we natuurlijk veel doen, te waarderen. We werken dus keihard maar genieten ook keihard. Carla heeft de rust gevonden en wil een studie gaan beginnen in de reiswereld..eigenlijk ligt daar haar echte passie..

Onze blog geeft onze avonturen aan...deze van mij even een kijkje in de harde realiteit van een Aziatisch land in beweging...het blijft gaaf maar er zijn wel eens momenten...

Tot de volgende keer!
Rob

Hué & Hoi An

Voor het 2e deel van de kindervakantie hebben we Hué en Hoi An uitgekozen.

Hué, de laatste koningstad van Vietnam ligt in het midden van het land, net ten zuiden van de lijn, waar Noord en Zuid Vietnam verdeeld werden in 1954, toen de Franse overheersing eindigde. Deze demilitariseringszone is tussen 1965-1972 zwaarder gebombardeerd dan ieder ander deel van Vietnam. Op weg van het vliegveld naar Hué zien we heuvels met alleen maar graven. We komen niet te weten of deze uit de oorlogstijd zijn, maar gezien de oneindigheid, lijkt het er sterk op.

Ons hotel in Hué ligt 5 km buiten de stad, een oase van rust en luxe. Een prachtig zwembad tussen het tropische groen geeft ons vanaf de eerste minuut een heerlijk vakantiegevoel. De ochtenden genieten we van zon en rust en we laten de ergste hitte voorbij gaan. In de loop van de middag is het voor ons tijd om actief te worden. Zondag bezoeken we eerst de 'Forbidden Purple City'., die op de werelderfgoedlijst van Unesco staat. Begin 1800 liet De Verheven Godheid (zoals de koning zich toen noemde) een koningsresidentie naar Chinees voorbeeld bouwen aan de Perfume River. Hué werd de miniatuurweergave van Peking. De Citadel bestaat uit 3 delen. Een enorm vestingwerk, waar de grootste Vietnamese vlag van het land wappert en waar je binnentreedt. We zien de toegang van de ommuurde Koningsstad, een prachtig bouwwerk, waar je je inderdaad in Peking waant (althans, wat je van de plaatjes kent). We lopen erdoor en komen op een groot plein. En dan.... niets. De Amerikanen hebben de gehele binnenkant van de citadel in de oorlog gebombardeerd. We zien maquettes van hoe de Verboden Stad eruit moet hebben gezien, wat een cultureel verlies ! Er staan nog een paar gebouwen overeind en men is druk bezig om gedeeltes opnieuw op te bouwen. Het zal echter nooit meer de charme terugkrijgen die het ooit moet hebben gehad. En toch geeft de plek een heel bijzonder gevoel.

Door de hitte lopen we terug en worden door 1 van de honderden cyclo rijders aangesproken. We maken nog een tochtje (natuurlijk de helft van wat ze beloofden), wat de kinderen veel lopen scheelt en laten ons terugrijden over de rivier. Daarna komen we terug in onze oase en vinden het heerlijk dat we niet in de drukke stad zitten !

Na maandag eerst weer relaxed te hebben, gaan we 's middags weer op pad. Langs de rivier liggen diverse koningsgraven. We gaan naar het graf van Kiezer Tu Duc (1847-1883), wat tevens zijn buitenverblijf was. Hier kon hij rustig leven met zijn 104 vrouwen en schreef hij 4000 gedichten. Uiteindelijk heeft hij het afgelegd tegen de Fransen. Niemand weet precies waar zijn lichaam uiteindelijk is begraven. Omdat men bang was voor plunderingen zijn alle 200 mannen die hem hebben begraven gedood, zodat nooit duidelijk zou worden waar zijn lichaam ligt.

Dinsdag worden we opgehaald door iemand van Unilever. We bezoeken eerst een 'wet market' nu Rob toch in Hué is. Hij heeft een groot project "Perfect Stores"lopen. Marktkraampjes/ winkeltjes in General Trade die inzichten van de supermarktwereld krijgen. Mooie winkeltjes dus waar het voor de Vietnamese consument makkelijk shoppen is. De kinderen hebben, zoals altijd, veel bekijks op de markt. Een marktvrouw heeft geen aandacht voor de serieuze vragen die haar worden gesteld, ze kan alleen maar staren en uitbrengen 'wat zijn ze mooi'.

We worden van Hué naar Hoi An gereden, een tocht van 3 uur over de 'wolkenpas'. Dit is een berggebied wat een klimatologische scheiding is. We hebben prachtige uitzichten op zee en lagunes. In het begin van de middag komen we aan in ons strandhotel in Hoi An en amuseren we ons volop in het 150 m. lange zwembad !

Jammergenoeg moet Rob ons woensdagochtend vroeg verlaten voor een meeting in HCMC op de zaak en komt hij donderdag in de middag weer terug. Desalniettemin geniet ik met de kinderen van het oude stadje. Het is een mengelmoes van Chinees en Frans. Het is een handelsstad uit de 16e eeuw, die ook op Werelderfgoedlijst staat. Ondanks dat het ontzettend toeristisch is en dat je gek wordt van het geroep ('cyclo, cyclo'), is het een van de weinige knusse stadjes die Vietnam kent. En het is de stad van de lampionnen, die overal hangen, gemaakt en verkocht worden. Een avondje alleen geeft me het spontane idee om een heleboel lampionnen in te kopen, om in juni op een bazaar te verkopen. De kinderen vinden het ook een leuk idee en we gaan de volgende dag terug naar de plek waar ze worden gemaakt. Ik onderhandel over de prijs en vervoer naar HCMC en koop 300 lampionnen. We zien wel wat het wordt, het is in ieder geval leuk om te doen. Wie weet, kan ik er ook nog een aantal mee naar Nederland nemen....

De kinderen zijn blij als Rob donderdag weer verschijnt en we gaan gezellig in Hoi An eten. Dit keer is het Vietnamees Streetfood, heerlijk en er staan verrassende dingen op het menu !

Het hoogtepunt van de vakantie is vrijdag. We gaan op de motor ! Vooraf hebben we natuurlijk wel geaarzeld of het kon, zeker met Koen, maar de kids vinden het fantastisch ! Loes en Jasper klimmen samen op een motor met berijder, Rob met Koen in het midden en ik met een berijder en nog een paar andere motoren. In het begin moeten we even over de drukke weg, wat we wat minder vinden, maar daarna komen we al snel op de landweggetjes tussen de rijstvelden. We rijden over een bamboebrug een rivier over, hopen dat we niet omkieperen. Overal zie je de rijsthoedjes boven de velden uitsteken, ossen met een man op de rug worden gebruikt voor het ploegen, langs de weg vrouwen die de rijst schudden in manden. Ik schiet honderden van de mooiste foto's in mijn hoofd, de realiteit is dat het net te snel gaat voor echte mooie foto's. Wat een genot. Dit is het echte Vietnam. De kinderen juichen alleen maar, die vinden het ook geweldig ! Koen kletst honderduit op de motor. Na 4 uur genieten is de tocht net voor zonsondergang jammergenoeg ten einde. De kinderen vragen wanneer we het weer doen !

Met deze bijzondere ervaring komt er ook een einde aan een heerlijke vakantie.

Zaterdag kunnen we nog even relaxen aan het zwembad, maar een harde wind en wolken maakt het iets minder aangenaam dan de voorgaande dagen. We komen in de middag aan in HCMC. De hitte valt weer op ons. Maar een wonder gebeurt ! Rond 20 oktober is de laatste regen gevallen en vandaag, precies 6 maanden later, hebben we onze eerste tropische stortbui ! Binnen 10 min. koelt het af van 37C naar 25C en zo genieten we van onze rit naar huis met Mr Long, onze trouwe chauffeur. En thuis gaat de vakantie nog even door. De kok heeft een heerlijk maal gemaakt en maandag wordt de vakantiewas door de hulp gedaan. Wat een leven hebben we toch! Maar maandag begint ook hier het gewone leven weer.

Long Hai, pa&ma Rijnders, Dalat & Hanoi

Loes zwaait ons woensdagochtendzonder problemen uit voor haar schoolreisje naar Long Hai aan de kust. 3 dagen lang doen ze spelletjes, zwemmen, disco en nog meer leuke dingen. Wat een school ! Vol enthousiasme en doodmoe komt ze vrijdagmiddag weer thuis.

Net terug van schoolreisje gaan we met z'n allen Rob's ouders van het vliegveld halen. De kinderen hebben zich er weer op verheugd ! Ze hebben natuurlijk de highlights van Saigon gezien, maar pa&ma vinden het hartsikke leuk om gewoon overal mee naar toe te gaan. En ik ga met hun mee naar plekken waar ik ook nog niet ben geweest. We gaan met z'n allen de rivier op in een bootje naar de drijvende tempel, door de week gaan we naar de Jade Pagoda. Hier staan 12 vrouwen, waartoe je kunt bidden voor kinderen en het geluk van je nageslacht. Ze staan voor de 12 jaren van de Boeddhistische kalender. We gaan naar het Reunification Palace, het paleis waar in 1975 Noord en Zuid Vietnam werden herenigd. We bezoeken de ondergrondse "warroom", waar alle gedetailleerde kaarten van het land hangen en van waaruit de oorlog tegen de Amerikanen werd aangevoerd. Het is een jaren-60 paleis met een dito inrichting.

Pa & ma bezoeken zelf ook nog een en ander in de stad, kopen nog souvenirs en worden als echte toeristen afgezet. Ze genieten van de kinderen en de kinderen van hun. Ze luieren heerlijk aan ons zwembad.

Tijd voor afwissling buiten de stad. Zoals je elders in de trein stapt, stappen we op het vliegtuig naar Dalat, 350 km ten Noorden van HCMC. We stijgen op om 6.30 's ochtends, om vervolgens 35 min. later weer te landen. Dalat is de stad van de ' eeuwige lente' , een heerlijke verkoeling na de hitte van Saigon ! Door deze koelte was het in de Franse tijd de plaats van de kuuroorden. Het is in de oorlogen bespaard gebleven, waardoor nu nog veel Franse villa's te zien zijn. Zaterdag neemt een kabelbaan ons over de dennebossen naar een meer. Het is ook de "honeymoon"plaats van Vietnam, dus in het park en in de stad komen we veel stelletjes en bruidsparen tegen. In het park bij het meer komt pa lelijk ten val. Hij loopt in zijn gezicht flink wat schrammen op, tand door de lip en een kapotte bril. Dat is even schrikken ! Gelukkig heeft hij niets gebroken en kan hij nog genieten van de volgende dagen !

De dag erna hebben we een tour door de omgeving geregeld. We gaan naar de hoogste berg in de omgeving (2100 m.). We stappen over in een echte jeep en worden naar de top gereden (gelukkig hoeven we niet te lopen !). Eenmaal boven kunnen we genieten van een fantastisch uitzicht ! Daarna staat 'Lat village' op het programma, een minderheden dorp. Nadat we worden uitgeladen voor een souvenirswinkel en worden verwezen naar een houten huisje waar de gids toevallig net niet thuis is, zeggen we de chauffeur maar heel snel door te rijden. Hij gebaart 'jammer' naar zijn maatjes en rijdt ons dan naar een mooi meer. Ook staat een zomerpaleis uit de jaren '30 op het programma. Nadat we het "crazy house" hebben gezien (geïnspireerd door Gaudi), gaan we lekker eten in ons 'stamkroeg' Café de la Poste.

Maandagochtend hebben we ons laatste programma: met het stoomtreintje naar Trai Mat. We komen door een bergachtig landschap met eindeloze kassen en plateaus waar groenten en bloemen worden geteeld. Dalat is het Westland van Vietnam en voorziet het land van groenten en fruit. Uitgeboemeld denken we te gaan zitten en kijken, maar er blijken 3 enorme pagoda's te staan, vol met prachtige mozaïken. Jammergenoeg moeten we ons haasten om het treintje terug te kunnen redden.

We gaan naar het hotel terug. Rob vliegt 's middags naar Hanoi, ik vlieg 's avonds eerst met pa&ma terug naar HCMC, om vervolgens dinsdagochtend met Marga naar Hanoi te vliegen. Pa&ma passen 2 dagen op de kids, wij mogen het 15-jarig bestaan van Unilever Vietnam meevieren. In Hanoi is het grijs en een stuk koeler. Rob heeft eerst ontvangst voor de distributeurs en ik hoor later dat hij een mooie speech heeft gehouden. Marga en ik worden naar het Operahuis gebracht. Een prachtig gebouw met een echte Franse alure. We mogen naar de spiegelzaal, waar alle VIP's worden ontvangen. Ministers, hotemetoten van de Communistische Partij, een elegante oude dame van 90, die 15 jaar geleden heeft gezorgt dat Unilever de benodigde vergunningen kreeg. De dames zijn veelal gekleed in prachtige ao dai's, de traditionele kleding. Dan begint de ceremonie. Mooie speechen (met tolk), dans (met de vlag van Vietnam op de achtergrond, maar het blijkt geen propaganda te zijn), zang. Unilever is erg belangrijk als een van de grootste inkomstenbronnen voor de staat, is op sociaal gebied zeer actief in het armere gedeelte van de samenleving en ontwikkelt met haar producten de Vietnamezen. Als dan krijgt Unilever als eerste buitenlands bedrijf de First Medal of Labour. Voor ons is het moeilijk inschatten wat dit inhoudt, maar het blijkt een zeer bijzondere en uitzonderlijke medaille te zijn. En Marijn (chairman) wordt ereburger van HCMC. Het is wel bijzonder mooi om mee te maken.

Buiten is er eerst een borrel (in de regen) en om 19.00 gaan we aan tafel voor het galadiner. Wat heet ? Rijst, kip, vis, beef, wat groenten. Om 20.00 vertrekken de eerste mensen en om 20.15 is de zaal leeg. Een diner op z´n Vietnamees !

Woensdagmiddag komen we weer terug in HCMC, in de warmte, maar oh zo heerlijk ten opzichte van Hanoi ! De kinderen genieten van 2 weken vakantie, wij genieten nog tot vrijdag van pa & ma. De tijd vliegt ....