Wat een open deur zouden jullie zeggen..Azie zal inderdaad wel anders zijn dan Europa. En dat is ook zo..echter soms ervaar je dat de verschillen inmens groot zijn. Uiteraard merk je het overal gewoon in de manier waarop mensen eruit zien, hoe het land zich fysiek uitstalt en aan de verkeersstromen van miljoenen scooters die zich kriskras door de straten van Ho Chi Minh, Hanoi en al die andere prachtige steden voortbewegen..
Maar in het werkende leven is het tikkeltje intensiever... een klein kijkje in een week waarin zich de eerste grote dip manifesteerde:
De leider bepaalt, de leider geeft richting, als je geen antwoord krijgt dan betekent dat "in principe" voeren we het uit", ja zeggen kan "misschien ja" betekenen, grote lijnen zijn niet genoeg: de details moet je doorklieven...420 Vietnamesen en 1 Australier stuur ik aan..
Mijn zogenoemde direct reports zijn allemaal Universitair geschoold maar...
Het onderwijssysteem is erg vanuit het Chinese beinvloed. Onafhankelijk denken zit er minder in, pro-actief sturen daardoor ook niet. Mijn Vietnamese juf (ik ben weer begonnen, kijken of het me deze keer gaat lukken :-)) is er duidelijk over. Het systeem bepaalt..en wij volgen. Dat is soms jammer want jullie denken zelf na, zegt ze. Democratie da's wat er moet zijn. Ik relativeer nog en zeg "met 16 politieke partijen in deze fase van de Vietnamese economie (beetje Nederlandse model)..dat leidt tot vertraging in de besluitvorming..jullie moeten gewoon snel vooruit nu. Maar daar denkt ze anders over...en we vervolgen onze Vietnamese les.
Ik geef dit voorbeeld even aan omdat ik natuurlijk een enorme mensen-massa aanstuur, die duidelijk geprogrameerd zijn in een andere cultuur dan de mijne. In Nederland kun je iets zeggen en er gemakshalve vanuit gaan dat het wordt uitgevoerd. Hier kan dat never... als je namelijk als teamlid meteen zegt "dat gaat me niet lukken"dan betekent dat "losing face". Dus je zegt niets en denkt in jezelf, we gaan ons uiterste best doen. Als je dan naderhand de deadline toch niet blijkt te halen, zeg je niets...je wacht rustig af. In Nederland kun je een globale richting aangeven en je team bepaalt mede de weg ernaar toe. Hier kan dat never...dan doorkruis je de leider dus verlies je zijn respect. Heeft zo zijn voordelen maar is soms ook vermoeiend.
Over het algemeen zijn Vietnamesen echt fantastische mensen, ze gaan er echt altijd helemaal voor. Altijd de juiste intentie, door de geschiedenis altijd op overwinnen gericht en enthousiast.
Toch had ik het deze week echt gehad...alles zat tegen...grote dingen niet "juist"opgevolgd, kleine dingen vergeten, de cijfers tikkeltje anders dan voorspeld, op laatste moment beslissingen vragen, etc etc... het ging maar door. De eerste dip manifesteert zich..
Een nieuwe baan is uiteraard altijd intensief maar na 9 maanden doorrazen..nog ietsie intensiever in een Aziatische cultuur.
Want Azie is echt anders...dat merk ik dagdagelijks. Vietnam stoomt op maar moet slimmer worden. De Vietnamese economie voegt bijvoorbeeld nog weinig waarde toe. Bija alle export, wordt grotendeels eerst ingevoerd.
Het tempo ligt hoog, 24 uur per dag draait het land door, 7 dagen per week. De zon staat altijd hoog aan de hemel, de rijst hoedjes trekken voorbij. Azie raast door, opweg om leidend in de wereld te worden...
En in het bedrijf is dat natuurlijk niet anders...opportunities dienen zich dagdagelijks aan..de groei spuit eruit, de events volgen zich in hoog tempo op..
Even tussendoor naar Singapore geweest deze week..het voldane Westen komt me weer even tegemoet..rustigere wegen (geen enkele scooter), een efficient systeem gericht op service, luxe, weldaad en prachtige wolkenkrabbers, shopping malls en casino''s.
Ik keer daarna weer huiswaarts en ben toch weer blij als Mr. Long, onze driver me enthousiast staat op te wachten. Op weg naar ons kleine paleisje, laat ik me in de Toyota Landcruiser weer tussen de scooters wegzuigen in Ho Chi Minh City. Een oase van rust komt over je heen, als je district 2 (daar wonen we) binnen komt en de compound maakt het leven helemaal lekker.
Prive draaien we echt super! Loes, Jasper en Koen hebben het reuze naar hun zin, praten volmondig Engels en beginnen letterlijk het "reizen"dat we natuurlijk veel doen, te waarderen. We werken dus keihard maar genieten ook keihard. Carla heeft de rust gevonden en wil een studie gaan beginnen in de reiswereld..eigenlijk ligt daar haar echte passie..
Onze blog geeft onze avonturen aan...deze van mij even een kijkje in de harde realiteit van een Aziatisch land in beweging...het blijft gaaf maar er zijn wel eens momenten...
Tot de volgende keer!
Rob
Geen opmerkingen:
Een reactie posten