Avontuurlijk Australie

Heerlijk, het is zover ! Op naar Australië. Althans, dat dachten we, want al bij de incheckbalie bleek de eerste hobbel. Waar zijn de papieren van uw visum? Tja, vergeten... stom ! Dat is even stress, want dan word je gewoon niet ingecheckt. Gelukkig waren de dames van Vietnam Airlines erg behulpzaam en vulden de benodigde schermen in en we konden alsnog aan boord. 8 uur later, 4 uur tijdsverschil, 2 uur wachten bij de douane, zijn we op plaats van bestemming: Melbourne.

We hebben een apartement midden in de stad. Na even uitrusten gaan we op pad en verkennen het centrum. Het komt op ons over als een heerlijke stad: rustig, brede straten, groen en overal mooie winkels. We komen langs de kathedraal, stuiten op een prachtig kerstkoor op Federal Square. Koen vraagt: mag ik in dat ding ? 'Dat ding' is een tram en we realiseren ons dat Koen nog nooit 'zo'n ding' heeft gezien. Dus gaan we in de tram. We zijn moe, maar hebben niet het idee dat het avond is. Het is hier om 21.00 uur pas donker, terwijl wij het hele jaar 18.00 uur zijn gewend. De 1e avond is het dan ook 23.00 uur eer dat iedereen slaapt, maar ook een heerlijke uitslaap in de ochtend. De volgende dag gaan we naar de Botanische tuinen, een prachtig en uitgestrekt park, gelegen naast het stadion van de Melbourne Open. Het is zondag en overal zitten mensen te picknicken. Daarna gaan we een 300 m. hoge toren op en hebben prachtig uitzicht over de stad, die ligt aan de rivier Yarra. We wandelen nog een heel stuk de stad is. Op iedere hoek van de straat zijn cafeetjes en restaurantjes,  het is een zeer aangename stad met een Nederlandse zomer klimaat.   Hoewel het kort is hebben we een hele goede indruk van Melbourne gekregen.

Op naar de Great Ocean Road. Maar voordat we daar aankomen halen we onze huurauto op en rijden we eerst naar een boot. We gaan snorkelen ! Met zekerheid op zeehonden en 85% zekerheid om te zwemmen met dolfijnen. Maar het is maar koud, 20C. We krijgen een wetsuit aan en gaan eerst het water in om te wennen. Oh, wat koud !! Gelukkig wordt het na even beter, maar aangenaam is anders. Ook de kinderen gaan mee, geholpen door een instructrice. We zien mooie vissen, maar brrrr.... We zijn wel blij om weer even aan boord te zijn. Rob is zo moedig om met de zeehonden te gaan zwemmen en ik ga er later nog een keer in om aan een touw achter de boot te zwiepen. Wel gaaf ! Maar helaas, wij behoren tot die 15% die geen dolfijnen zien .... We hebben wel een hele leuke middag en zijn klaar om nog 2 uur te rijden naar de Great Ocean Road. Het is een prachtige weg, kronkelend tussen een National Park en de oceaan met aan de voet een hele blauwe zee. Bestemming: Apollo Bay, halverwege de Great Ocean Road. We worden beloond met een super villa met uitzicht op zee, waar we ook de dag erna blijven. De kinderen spelen aan het strand en we lopen door een tropisch bos naar een verlaten strandje. En: we spotten hoog in de boom de eerste koala !

We vervolgen onze weg op de Great Ocean Road. Kronkelend door de bossen komen we uiteindelijk op een plateau met prachtige vergezichten. En dan komen we bij de ’12 Apostelen’, één van de iconen van Australië. Stijle rotswanden komen uit in een woeste oceaan en door duizenden jaren erosie steken er 12 rotsblokken uit de zee omhoog. We gaan iets heel gaaf doen. De 12 Apostelen zijn het beste uit de lucht te zien: we gaan in een helikopter ! We krijgen koptelefoons op en al snel stijgen we naar hoogte en vliegen langs de kustlijn. Wauw !! De kinderen roepen alleen maar: dit is cool !!! Daarna hebben we ook nog uitzicht vanaf de grond op de rotsen, het is echt indrukwekkend !

Vol met energie gaan we weer verder, nog een uur langs de prachtige kust en dan nog 2 uur het binnenland in naar the Grampians NP (National Park). Het binnenland wordt al snel heuvelachtig en bossig en the Grampians is een berggebied met dennenbossen. Het is een prima rechte weg en we bereiken om 4 uur ’s middags ons doel: Halls Gap. Als het omschreven staat als ‘hart van de Grampians’denk je dat het toch zeker wel een groot dorp is. Maar het blijkt maar 300 inwoners te hebben en een kleine strip van enkele winkels. Maar het is heel gezellig, gemoedelijk en in een prachtig groene natuur. Voor het eerst zien we overal walibi’s (kleine kangaroes), de kakatoes en rood/blauwe parkieten vliegen ons om de oren. We hebben een klein houten huisje in een klein parkje met een zwembad. Er is een speeltuintje en we kunnen zelfs een duik nemen in het zwembad. Het is hier warmer dan aan de kust, zo’n 28C. ’s Avonds gaan we uiteten, maar dat is het enige waarvoor je niet naar Australië hoeft. Ongezellig en het eten is niet echt verfijnt. Maar goed, het uitzicht maakt veel goed.

De dag erna slapen we lekker uit. ’s Middags nemen we een bergweg naar een grote waterval. Eerst picknicken we en dan beginnen we aan 220 trappen naar beneden ! Dan horen we al waar we voor komen: een enorme waterval die naar beneden klettert en de kinderen spelen volop in het koude water. En dan weer de klim naar boven en het is zo warm.... Thuis hebben we tijd om verder te spelen, kangaroes te spotten en even lekker te niksen.

De tocht vervolgd naar de Outback, het achterland van Australië, naar het ‘niets’. Omdat het ver is hebben we lang getwijfeld of we het zouden doen, maar omdat het een unieke kans leek om op een schapenfarm te verblijven en er een mooi National Park is, hebben we het toch gedaan. De sfeer in de auto is goed; kerstliedjes, filmpjes, Ipad, naar buiten kijken, naar de eindeloze uitgestrektheid. De bergen gaan al snel over in graanvelden, zo ver je kunt kijken. We rijden door dorpjes dat niet meer is dan een graansilo aan het spoor en 2 huizen. Af en toe zie je langs de weg een brievenbus, een teken dat er ergens een huis is, of een bordje met ‘schoolbus’ en dan zal er een kind wonen. Het wordt steeds dorrer en de temperatuur stijgt. Totdat we in Mildura komen, een stadje langs de Murray river en de fruitregio. Het wordt opeens groen en overal zijn wijnranken. We rijden langs ‘Lindemans’, de wijn die we bij AH kunnen kopen. Dit is het laatste stadje voordat we de Outback in gaan. We tanken, hebben 20 l. water bij ons en we kopen wat extra eten. Onze navigatie vindt de weg niet, dus we moeten het doen op de routeomschrijving die we hebben gekregen. Nog 20 km geasfalteerde weg en dan gaat het over op 'dirt road' (onverharde weg). We vinden het best spannend, navigatie doet het niet, we hebben geen bereik meer en komen sporadisch een tegenligger tegen. Je wilt hier geen pech krijgen ! Er is nog begroeiing, maar gaandeweg wordt het schaarser, hoewel het wel begroeid zal blijven. Inmiddels is het 38C. Na 80 km zouden we een weg tegen moeten komen, maar we zien al een bordje ‘Mungo Lodge’, waar we niet de 1e maar de 2e nacht zullen doorbrengen. Het blijkt dat we een afslag hebben gemist (hoe kan dat nou, zo veel afslagen waren er niet ???) en moeten nog 30 km verder. Maar goed, we vinden het. We komen aan bij ‘Turlee Station’ en er staat een hutje met een portofoon voor ‘check in’. Is dit het nou, die schapenboerderij ? We melden ons en krijgen te horen dat het te warm is voor de schapen en dat ze rondzwerven op hun 585 km2 landgoed om de schaduw op te zoeken . Dus... Een beetje teleurgesteld zijn we wel en daar zitten we dan met ons 5-en, in the middle of nowhere in een klein huisje. Niets en niemand.

Na een uur komt de boer checken of alles OK is en vraagt of we met hem meegaan, hij moet een rondje doen om zijn waterkranen te ontluchten. Dat is leuk ! In zijn terreinwagen rijdt hij voor ons uit, zeker 100 km/u over kleine hobbelige paadjes. En wij moeten erachter aan. Onze auto doet het prima, maar ik geloof niet dat dit heel goed ervoor is. Maar wel weer leuk ! We stoppen een paar keer bij pompen en tussendoor vertelt hij wat over het boerenleven. 7000 schapen, 150 koeien en heel veel graanvelden. We zien ook de honderden schapen en komen emu’s tegen onderweg. Ze hebben kleine kinderen en bij hun ‘boerderij’ (een verzameling stacaravans) laat zijn dochtertje haar ‘schoolroom’ zien. De ‘outback kinderen’ kunnen niet fysiek naar school, de dichtsbijzijnde is 100 km weg. Ze hebben ’s ochtends een satelietverbinding met een speciale school in Broken Hill (4 uur rijden) en hebben een half uur online ‘klas’. Daarna moeten ze het lesprogramma zelf afhandelen, als je het kunt veroorloven heb je daar iemand voor in dienst en anders is mama de hele dag ‘juf’. 1 of 2 keer per maand zien ze elkaar fysiek op school, 4 uur rijden. Het dichtsbijzijnde kindje woont 30 km verderop en af en toe worden er playdates gemaakt bij een bibliotheek wagen, 150 km verderop. Tja, je moet zo maar kunnen leven. We worden teruggebracht naar ons huisje en hebben toch het gevoel dat we wat speciaals hebben meegekregen.

Als we zijn opgestaan gaan we terug naar Mungo Lodge, een luxe lodge bij Mungo NP. We rommelen de dag een beetje door, het is met 38C ook te heet om veel te doen. Op het eind van de dag hebben we een gids die ons meeneemt naar Mungo NP (we mogen er niet alleen in) en gaan dan naar de ‘Chinese Walls’. Op de plek waar we zijn is 60.000 tot 15.000 jaar geleden een groot meer geweest en hier is het oudste skelet ter wereld gevonden van 40.000 jaar oud. Het is een zandvlakte waar de wind vrij spel heeft gehad en prachtige ‘muren’ heeft gevormd. We zien er schelpen, oude vuurplaatsen van Aboriginals en botjes die uit het zand steken. De zonsondergang is bijzonder mooi !

Tijd om weer naar de bewoonde wereld te gaan. We moeten 150 km door de outback terug en passeren welgeteld 2 tegenliggers. Het is toch wel een opluchting als we heelhuids, zonder lekke band (want jullie weten hoe handig wij zijn...) weer in het eerste dorp komen. Alleen daar hebben we het volgende probleem. We kunnen nog 80 km met onze tank en het is kerst. Niets is open....Een Australiër zegt: 'hi mate, it's Christmas, forget it'. Gelukkig vinden we een iets behulpzamere man die ons uitlegt waar een pomp is die open is. Pff... Vandaag wordt een lange rit. Maar als we merken dat het heel snel gaat, het inmiddels met bakken uit de hemel komt en onze geplande stop een troosteloos verlaten dorp is, besluiten we er nog maar 2 uur aan te plakken. Inmiddels heeft het dorre landschap plaatsgemaakt voor heuvelachtig groen, prachtig ! We gaan dan toch maar naar Canberra, de hoofdstad van Australië, daar zijn hotels genoeg. We komen om half zeven aan en hebben nog tijd voor het ‘kerstbuffet’.  

Heerlijk even uitslapen, we zitten vlakbij een winkelcentrum, waar op 'boxingday' de uitverkoop begint en we hebben geen haast. We rijden nog langs de parlementsgebouwen van deze 100 jaar geleden 'gecreeerde' hoofdstad en vervolgen de rit naar het strand !! Het plenst nog steeds. Na 2 uur rijden komen we aan in Batemans Bay waar we in een klein vakantieparkje een stabungalow hebben. Met regen ietwat klein...maar ja...het is nog geen camper :). Overal zien we kangaroes, koekaburra's en een enkele parkiet. De kinderen ontdekken de 'kidsclub' en vinden dat geweldig. 2 dagen gaan ze 2x 2 uur knutselen, zingen, spelletjes doen en hebben wij een beetje vrij ! En gelukkig is de zon de laatste dag teruggekomen en kunnen we zelfs op het strand liggen en in de woeste zee duiken. Dat is welverdiend !!

Onze laatste rit met ons einddoel: Sydney !! Na 2.700 km gereden te hebben is het welletjes. We hebben een appartementje midden in de stad. Wat is het hier toch gaaf !! 's Avonds gaan we met onze studievriendin Nicolette en Harold uiteten, als vanouds weer. We hebben nog 2 dagen in het oude jaar en van de vakantie. Omdat we hier 2 jaar geleden ook zijn geweest, 'moeten' we niets, maar zien relaxed Darling Harbour, Operahuis, Circular Quay en plekjes die we nog tegoed hadden. En dan oud & nieuw....

Nicolette had superkaarten geregeld, vlakbij dé plek om te zijn: naast Harbour Bridge. We gaan om 6.30

's avonds met ons picknickkleed zitten, er wordt gedanst, gegeten en in spanning afgewacht tot het 9 uur (familie)vuurwerk. Wat is dat gaaf ! Op 4 plekken in de stad wordt synchroon vuurwerk afgestoken, dus overal waar je kijkt is de lucht gevuld met prachtige lichtsterren ! De oh's en ah's vliegen door de lucht. Wauw. We nemen afscheid van Nicolette en Harold en het is onze bedoeling om terug te gaan, omdat we de volgende dag vroeg op moeten om naar het vliegveld te gaan en dat het te laat voor Koen zou zijn. Maar Loes zat te 'zeuren' dat ze tot 12 uur wilde blijven. En voor 1x waren we haar erg dankbaar! We hebben nog nooit zo'n fantastisch en indrukwekkend vuurwerk gezien, nog dubbel zo lang en groots als 9 uur. De hele Harbour Bridge staat continu in een sterrenzee en overal waar je kijkt wordt de hemel verlicht. Wauw!!! Dit is wel een hele bijzondere afsluiting van onze reis.

We kijken terug op een prachtige en afwisselende reis. Veel rijden, maar absoluut de moeite waard en ook de kinderen vonden het een super ervaring. Meer natuur dan onze vorige reis (tussen Sydney en Brisbane), meer avontuur, minder toeristisch. We realiseren ons dat we ontzettende bofferts zijn om dit te mogen meemaken.

En dan een terugblik op 2011. Een bijzonder jaar, met veel downs, maar gelukkig ook veel ups, die het overall zeer de moeite waard maken om een leven als dit te leven voor een aantal jaren. Altijd verrassingen, veel mogelijkheden, zowel voor Rob, mij als de kinderen. We zien het als een lot uit de loterij en halen er het maximale uit. Wij wensen iedereen een heel fantastisch 2012 met bovenal een goede gezondheid voor iedereen, een mooie baan en veel gezelligheid met elkaar!!

We sluiten het jaar af

Brrr...een duik in een heel koud zwembad. In de ochtend is het 23C en overdag rond de 30C. Het is 'winter'. Vietnamezen zitten met dikke jassen en handschoenen aan op de brommer. Op school zie je af en toe kinderen lopen met een trui aan. Nog even en het jaar is ten einde. Dat gevoel is hier heel anders, het klopt niet als de december maand niet koud is !

Toch is Sinterklaas hier ook een zak met cadeautjes komen brengen. Het viel niet mee om alle cadeautjes bij elkaar te krijgen, zoveel gezellige dingen heb je hier niet. Maar goed, hier en daar een tegoedbon en een choloade kerstman in plaats van een choladeletter. Jasper gelooft nog heilig. De zwarte pieten zijn niet echt(die zijn geschminkt), de kerstman bestaat ook niet, de papa´s en mama´s vullen de stockings, maar de Sint bestaat toch echt ! Van de week merkte Jasper op (toen Koen er eindelijk eens niet bij was), die tennistas die papa heeft gekregen, die stond ook op de logeerkamer ? Toen ik Jasper vroeg wie dan Sinterklaas was als de Kerstman papa en mama is, vroeg hij heel verbaasd, ook papa en mama ? Toen zei hij 'nee, dat is niet waar, dat kan niet' en dat was het. s´Avonds zei hij nog een keer dat dat toch echt niet klopte. Dus....

De laatste weken zijn altijd druk, zoals op iedere school. Alle kinderen hebben sportdag gehad, Loes en Jasper atlethiekdag met andere scholen, Loes heeft nog zwemwedstrijden gehad op een andere school en natuurlijk zwemcompetitie in Bangkok ! Ze vond het toch wel heel spannend, Rob zat op een andere vlucht en zou ze wel goed zwemmen ? Ze heeft het heel goed gedaan. Ze was alleen ingedeeld in een pool met 11 en 12 jr omdat ze net 11 is. Jongens en meisjes door elkaar en kinderen die 10 uur per week (! ) trainen. daar kan ze niet tegenop zwemmen. Ze hebben veel plezier gehad en het is weer een prachtige ervaring waar ze haar hele leven op kan terugkijken.

En toen Rob weg was (natuurlijk dan), hadden wij een lekkere giftige boomslang in de tuin, brrr... Maar gelukkig heeft de tuinman 'm gevangen en dood gemaakt.

Gisteren was een spannende dag voor Loes en Jasper. Ze hebben meegedaan aan de 1e selectieronde voor Fobissea games (competitie tussen Britse scholen in Zuid Oost Azie met zwemmen, voetbal, athletiek en soort honkbal). Dit jaar worden ze (jammergenoeg) in HCMC gehouden. Ze hebben bieden de 1e ronde gehaald ! Op naar de 2e selecties, die half febr. plaats vinden. Er gaan uiteindelijk per jaar 6 jongens en 6 meisjes door. Vorig jaar was Loes reserve. Dit betekent dus voorlopig weer 5x p.wk trainen om 7.00 in de ochtend (joepie voor mama...).

Vorige week heb ik kerst gevierd voor de kindjes van de dovenschool. We hadden een goochelaar geregeld, heel veel lekkers en een cadeauzakje voor ieder kind. Wat waren ze oprecht blij, dat is zo heerlijk om te zien !

Koen had de opvoering van een kerstmusical op school. Deze gaat altijd over het 'Santa' verhaal, geen kerstkribbe met Jezus erin. Het is schattig om die kleintjes op het podium te zien. Deze week hadden we 'Christmas carols', waarbij het schoolkoor kerstliedjes zingt. En dan thuis de kerstboom, ook al is het maar voor een week. Dus zo proberen we toch een beetje in de kerstsfeer te komen !

Rob heeft het nog even erg druk op zijn werk. Alles af krijgen voor het eind van het jaar en dan is het de 3e week van januari al Tet, het hoogtepunt van het jaar in Sales. Vanmiddag nog een feestje voor Koen's verjaardag, die morgen 6 wordt en morgenavond...op naar Down Under Australia !!

Wij wensen iedereen heeeele fijne Kerstdagen toe en alle goeds voor een gezond en gelukkig 2012 !!!

http://www.youtube.com/watch?v=gjadnmKZeyI

Bijennest

Ik dacht toch dat we in 2,5 jaar Vietnam aardig wat dingen hadden meegemaakt wat betreft werkers in en om huis. Schilderijen die scheef hangen, die ze op de muur willen plakken. Airconditioners die ze schoonmaken met een tuinslang en het vuile water over mijn pasgeverfde muur laten druipen. Een lek bij een stopcontact wat ze steeds op een verkeerde plek komen maken en vervolgens gewoon maar 2 m² muur eruit slaan. Maar wat er vanavond is gebeurd slaat toch echt alles.

Afgelopen weekend ontdekten we een enorm bijennest van wel 80 cm hoog bovenop het dak. We hebben nooit bijen gezien en het zat een beetje verborgen, dus we hebben het nooit gemerkt. Als er iets is kunnen we het kantoor van de compound  bellen en dan komt er iemand. Dinsdagmiddag kwamen er 2 mannen, die zoals gewoonlijk nauwelijks Engels spreken. Mijn hulp vertaalt dan. Vanaf de grond naar boven kijkend antwoorden ze 'burn it'. Ik was zeer verbaasd en wilde zeker weten wat ze bedoelden. Ik zei dat ik geen vuur wilde, dat dat echt niet de bedoeling was. Ze lachten me nog net niet uit en zeiden 'no fire, but gas'. Ik denk, nou, dan zullen ze het met gas wel uitroken of zo. Nogmaals gezegd dat ik geen vuur wilde en dat het hun verantwoordelijkheid is. 'No, no fire' was het wederom. Ze zouden in de avond komen, want in het donker slapen bijen blijkbaar. Ik hoefde er niet bij te zijn.

Rob is in Hanoi en ik ben de kinderen naar bed aan het brengen toen ze aanbelden. Ze hadden geen bescherming aan, korte broek aan, helemaal niets bij zich, behalve een ladder en een insektenspuit. Ik ga dus nog even Loes een laatste kus geven en kom na 10 min. beneden. Wat zie ik, een stuk van het dak staat gewoon in de fik !! Help, wat moet ik doen ? Ik bel Rob en die belt gauw onze vriend de buurman die er snel bijkomt. Ze lijken het vuur wel onder controle te hebben, maar echt lekker vind ik het niet met 3 slapende kinderen in huis. Ze hebben geen brandblusser, geen water, helemaal niets bij zich.

Na een tijdje is het bijennest blijkbaar uitgebrand en doven ze het vuur, geen idee met wat, ik denk gewoon met doeken. Ze kijken er nog even na en laten het smeulende zootje achter en willen het dak afklimmen. Nou zegt Jan, dacht het even niet, en stuurt ze terug met een brandblusser en later nog met een emmer water. Ze kijken hem vreemd aan. Waarschijnlijk denken ze: waar maak je je druk om ?
Tjonge jonge, dit is echt weer een staaltje Vietnam. EEn dan is het toch erg fijn om een goede buur te hebben (want aan die verre vriend hebben we in deze niet zoveel....).

3 jaar wordt 4 jaar

Al een half jaar lang ligt het verzoek er om langer in Vietnam te blijven. In het voorjaar zagen we dat niet zitten, na de vakantie had ik er niet zoveel trek in. Maar na 2 jaar begint alles toch ook wel op z'n plek te vallen. Rob begint de vruchten te plukken van 2 jaar zweten en zwoegen. Inmiddels ben ik zover dat ik weer iets voor mezelf wil opbouwen. Ik ben serieus aan het kijken om een website in de reiswereld te maken en waar kan ik dan beter zijn dan hier ? De kinderen hebben het ontzettend naar hun zin, de mogelijkheden die ze op school hebben qua sport en activiteiten, die zijn er in Nederland niet. En dan last but not least, economisch gezien kunnen we beter in dit stuk van de wereld zijn. We volgen de ontwikkelingen in Europa uiteraard en ook in Azie is de economische teruggang zeer goed te merken, maar er is hier nog groei en dus nog veel uitdaging voor Rob's werk. Voor het thuisfront was het idee even wennen, nog een jaar ! Maar we zullen zorgen dat we in 2013 weer in Europa, liefst in Nederland, neerstrijken !

De decembermaand in Nederland is toch altijd heel speciaal. De voorbereidingen voor Sinterklaas zijn toch echt anders als je ieder moment Zwarte Piet kunt tegenkomen en als je overal Sinterklaasliedjes hoort. Toch doet Sint hier ook zijn best. De inmiddels traditionele filmmiddag werd weer bij ons thuis gehouden. Veel van de grote kinderen zijn verhuisd en Loes en Jasper zijn zo'n beetje de oudsten. Er zijn veel nieuwe kleintjes, die we nauwelijks meer kennen. Een week later kwam Sinterklaas weer aan per boot en wist hij voor ieder kindje een verhaaltje te vertellen. Ook 's avonds wordt er weer bij de schoen gezongen en strooien de Pieten erg zuinig hun pepernoten. Het grappige is dat wanneer wij aan buitenlanders vertellen over Sinterklaas, ze er niets van snappen. De conclusie is dat het de Kerstman is die eerder jarig is en de zwarte helpers zijn hilarisch ! Tja, je kunt het ze ook niet kwalijk nemen, nergens anders kennen ze Sinterklaas.

International week was erg leuk. De hele week staat in het teken van 'global citizens'. Iedere klas wordt versiert in een land. Jasper woonde een week in een Jordanie klas, Koen in Brazilie en Loes in Griekenland. Ze leren alles over klederdracht, gewoonten en op de food court konden ze eten proeven uit alle landen. Dit jaar had Nederland speculaas en boterkoek, maar dat vond men toch minder lekker dan de poffertjes. Vreemde smaak die speculaas.... Je ziet de Aziatische kinderen alleen met Aziatisch eten lopen, de Westerse kinderen geven voorkeur aan cakejes, wafels en taart. Dat is toch de aard van het beestje....

En als afsluiting volgt altijd de parade, waarbij alle kinderen in de traditionele kleding van hun land lopen. Korea en Japan zijn dan altijd heel bijzonder. En onze kaasdragers worden erg gewaardeerd !

Inmiddels hebben we ook alweer zwemwedstrijden op school achter de rug, volgende week heeft Loes er nog een op een andere school, zaterdag hebben Loes en Jasper een interscolaire atletiek dag en de eerste selecties voor 'het'  grote sportevenement tussen scholen in de regio zijn in volle gang. Dit betekent weer 5x per week trainen, meestal 7.00 uur 's ochtends. Dit jaar is onze school host, oftewel geen reis overzee...voor ons fijn, voor de kinderen jammer. En Koen zwemt inmiddels ook heel goed. Er is hier geen diplomazwemmen, maar na de kerstvakantie zal hij ook naar de 'groteren' gaan.

Nog 3 weken school en dan is het jaar ten einde ! We zullen weer naar Australie afreizen, waar we erg veel zin in hebben !!

Het wonder Angkor Wat en een bronzen medaille voor Jasper

We hebben opa & oma eerst een paar dagen laten acclamatiseren en hebben op dinsdag Loes haar 11e verjaardag gevierd. Op woensdag in de 'herfst'vakantie ben ik met opa & oma en 3 kinderen naar Cambodja gereisd (Rob komt donderdagavond). De tempels van Angkor Wat stonden al 2 jaar hoog op ons verlanglijstje, maar omdat het zo dichtbij is, was het steeds: dat komt binnenkort. Na nog geen uur vliegen in een propellor vliegtuigje landen we dan in Siem Reap (Noord West Cambodja). Bij aankomst moet je een 'visum on arrival' regelen, wat zoveel betekent als USD 20,- betalen, je paspoort door 5 paar handen laten gaan, de laatste zet er een stempel op en gooit hem nog net niet over de balie. Als we vragen waar we Cambodjaanse Riel kunnen pinnen verwijzen ze ons naar een geldautomaat, waar alleen maar USD uitkomen. Tot onze verbazing draait alles op USD en krijgen we deze dagen nauwelijks een Riel te zien (in Vietnam is er nauwelijks aan USD te komen).

Met een taxi gaan we naar ons hotel. We rijden door het vriendelijke, groene stadje en belanden vervolgens op een hobbelweg met links en rechts houten huisjes op palen. Loes vraagt of een van die ons hotel is. Ik hoop het niet.... Dat blijkt ook niet zo te zijn. We hebben een heel leuk, klein hotel waar we allervriendelijkst worden ontvangen. Tijd voor een frisse duik !

Even een kleine historie over het 'hart en ziel'van Cambodja. De Angkor periode loopt van 800 - 1400 n.Chr. en omvat honderden tempels in een zeer uitgestrekt gebied. In die tijd had Londen slechts 50.000 inwoners, hier woonden 1 mln. mensen. Het Khmer rijk reikte van Birma, Thailand, Laos, Cambodja tot in Zuid Vietnam. De eerste koning was 'god-king' en gaf opdracht de eerste tempels te bouwen, die later als mausoleum voor de koning diende. Ook zijn opvolgers deden dit. In eerste instantie waren het Hindu tempels, later werden het merendeels Boeddhistische tempels. Na 1400 werd de regio verlaten door verlies van macht, uitputting van grondstoffen en wellicht malaria. Ayudhya, de hoofdstad van Thailand wordt belangrijker en de Khmer boeten in aan macht. De tempels worden overwoekerd door oerwoud en worden pas in 1860 herondekt door de Fransen. Het duurde tot 1960 voordat er grootschalig restauratiewerk begon, omdat er eerder geen geld en techniek was. Bovendien werd Cambodja in 1953 onafhankelijk (van de Fransen) en tot 1970 heerste er relatieve rust onder de koning. Met de VS was er een haat-liefde verhouding en men probeerde buiten het conflict in Vietnam te blijven, hoewel men toch Vietnam te vriend wilde houden. Van 1970-75 heerste er een burgeroorlog, wat de basis was voor de beruchte Khmer Rouge. Onder leiding van Pol Pot werd in 1975 de macht gegrepen en werd het land van de buitenwereld afgesneden en hervormd. Alle stedelingen werden geevacueerd, iedereen moest boer worden. Handel en geld werden verboden. Boeken en onderwijs werden verboden, behalve propaganda. Iedereen had verplichte kleding en leefde op de bon. Intellectuelen en tegenstanders 'verdwenen', 1-2 mln (men weet niet hoeveel) mensen bezweken aan honger, ziekte of marteling. Na 3 jaar en 8 mnd grepen de Vietnamezen in. De Khmer Rouge heeft echter nog lang invloed gehad op het land en pas na 1999 (na de dood van Pol Pot) komt er echte rust. Tegen deze achtergrond is Angkor Wat weer enigszins in de 'jungle' verdwenen, maar is in 1992 uitgeroepen tot UNESCO Wereld Erfgoed.

We wachten met de belangrijke tempels totdat Rob er is en we gaan de 1e avond naar een eerste tempel om zonsondergang te zien. Donderdag worden we vroeg opgehaald en gaan we met een busje naar het Tonle Sap meer op een half uur rijden. Dit is het grootste zoetwater meer van Zuid Oost Azie en is in het  droge seizoen zo groot als Limburg en in het natte seizoen zo groot als Limburg, Brabant & Gelderland samen ! Onderweg stoppen we bij een lokale markt om 30 broden en 6 kg appels te kopen om uit te delen in het dorpje waar we heen gaan. De chauffeur zegt: 'an apple is the dream of every child'. Onderweg zien we huizen op palen staan en we weten al snel waarom. We kunnen niet meer verder met de auto, we gaan over in een klein bootje.  Na een kwartier varen komen we aan bij het punt waar we anders per auto zouden zijn aangekomen en moeten een stuk lopen over houten planken over het water. Het is maar goed dat opa & oma dat niet wisten van te voren en ze grijpen de gids vast om zich over de planken te balanceren ! We gaan over op een groter bootje en varen het meer op. Het is blauwe lucht en warm en we gaan op weg naar Kampong Phluk. Overal in het water groene planten, hier is het in het droge seizoen droog. Al snel wordt duidelijk dat de overstromingen in Bangkok ook hier hoog water tot gevolg hebben. Het nog weinig toeristische Kampong Phluk is een dorp op palen. In het droge seizoen torenen de houten huisjes op 10 m. hoge palen boven de grond uit. Nu staat het water tot aan de lippen en soms erboven en wonen de mensen tijdelijk in een bootje. Het is een prachtig gezicht, overal mensen in bootjes, een drijvende markt, houten huisjes die winkeltjes zijn, oma's, kleine kindjes. We varen naar het lokale schooltje en stappen uit zodat Loes, Jasper en Koen brood kunnen uitdelen. Overal komen kinderen vandaan en grijnzen van oor tot oor als ze een brood bemachtigen. Onze kinderen kijken hun ogen uit. Blij van een droog brood ! We besluiten de appels tot later te bewaren en varen verder. We dachten dat we allang op het grote meer waren, maar we varen nog 10 min. om het grote meer te zien. De kinderen zeggen: dit is toch geen meer, het lijkt wel de zee ! We leggen aan bij een klein hutje en stappen over op een platte schuit. Bij het zien hiervan besluit oma spontaan te wachten op ons. We gaan varen tussen de mangrovebossen, prachtig in de koelte en rust ! Op de treugweg naar het dorp willen we terug naar de school om de appels uit te delen, maar inmiddels is het schooltje dicht. Dan varen we maar door het dorp heen en delen de appels daar uit. Overal schieten bootjes met kinderen vandaan om een appel te krijgen. Ze worden snel door hun moeder op het bootje gezet. Echt ontroerend, ook voor onze kinderen weer een hele ervaring ! En wij eten 2 appels per dag, zeggen ze.... We moeten nog een heel stuk terug tuffen in de boot, maar deze dag kan niet meer stuk.

Inmiddels heeft Rob zich bij ons gevoegd en gaan we naar het volgende hoogtepunt. We worden weer vroeg opgehaald en gaan op de fiets naar de tempels om de belangrijkste te bezichtigen. Koen heeft een fiets die aan die van Rob vastzit een heeft veel bekijks. Opa durft het ook aan om op de mountain bike te klimmen, maar oma ziet het toch niet zitten. Geen probleem, er rijdt een busje achter ons aan, waardoor ze alles met ons meemaakt ! Het 1e stuk naar de tempels gaat door de achteraf straatjes van Siem Reap. Dit is het echte leven, kleine hutjes, overal mensen, kuilen in de weg (met veel plassen door de hoosbuien van de vorige nacht). Prachtig. Op naar Angkor Wat, de 'moeder der tempels' en het icoon van Cambodja (uit 1150). De naam betekent 'tempel die een stad is', wat genoeg zegt over het formaat. Het is immens groot, ommuurd  met een gracht. De centrale toren is de heilige berg Meru (om dicht bij de goden te staan), de 2 torens ernaast zijn knoppen van lotusbloemen, de tempel omgeven door de continenten (de grasvelden) en de oceaan (de gracht buiten de muren van 1,5 x 1,5 km). Je kunt in de torens via stijle trappen  (het bereiken van het koninkrijk gods was niet makkelijk). Overal zijn prachtige sculpturen en reliëfs. Het is heet en druk. Tijd om terug te gaan naar de fietsen.

Het hele tempelcomplex straalt een seren rust uit, is prachtig aangelegd in (wat nu lijkt) gecultiveerde bossen.De rustige wegen zijn vol met tuk-tuks die iedereen van tempel naar tempel rijdt. Wij stappen weer op de fiets. Op naar het volgende hoogtepunt, Angkor Thom en Bayon, gebouwd rond 1200. Angkor Thom betekent 'gote stad'  en is 10 km², ook ommuurd en met een gracht eromheen. Binnen Angkor Thom liggen verschillende tempels. De belangrijkste is de Bayon, met 54 torens, ieder met 4 boeddha gezichten (of was het de koning?). Overal waar je loopt kijken de hoofden je aan en de gids wijst de kinderen op een paar bijzondere doorkijkjes. De tempels zijn geweldig te beklimmen, dus ook voor de kinderen blijft het leuk.

Na de lunch gaan we naar de meest mysterische tempel binnen Angkor Thom: Ta Prohm. Deze tempel is nog deels opgeslokt door de jungle, waardoor het een 'tarzan' gehalte krijgt. De kinderen gaan op zoek naar de plek waar de bomen het meeste vat hebben op de tempel en hebben veel plezier.

Inmiddels is het gaan regenen en moeten we de laatste rit naar huis op de fiets. De grond is inmiddels een modderpoel en onze ruggen worden steeds bruiner van de fietsen zonder spatbord. Het is een geweldige dag, een super manier om de tempels te bekijken en we hebben fantastische, zorgzame gidsen. Helemaal vies komen we weer thuis op honk.

Siem Reap is een erg leuk stadje. Heel Frans, zeer ontwikkeld (met winkels die we in HCMC niet hebben) en gezellige restaurantjes. Ook 's avonds is het dus erg leuk. Zaterdag rijden we naar een tempel wat verder weg. Weer een mooie rit, een prachtige tempel, hoewel voor de kinderen wat saaier. Dat proberen we zondagochtend nog goed te maken door een tochtje op olifanten in Angkor Thom, maar de olifanten stoppen net. Ze mogen wel nog een klein rondje maken op de olifant voor een foto en ook opa & oma gaan op de olifant voor het eerst van hun leven !! Ook al is het kort, ook dat hebben ze maar weer beleefd. We zien nog wat laatste tempelresten en keren zondagmiddag terug naar het vliegveld. Het was een fantastische belevenis !!! 

Dinsdag volgt dan alweer Jasper's verjaardag. We vieren het op de dag zelf en hij heeft 10 vriendjes uitgenodigd voor een voetbalfeestje. Een heuse competitie in onze tuin, voor ieder een outfit en uiteraard een medaille na afloop ! Tja, dat zijn de dingen die hier mogelijk zijn.

Dan volgt donderdag een nieuw hoogtepunt voor Jasper. Hij vertrekt met het schoolteam onder 9 jr (en nog 3 teams) naar Phuket voor voetbalcompetitie. Eerst een vlucht naar Bangkok, dan een vlucht naar Phuket. Ik volg met 10 andere moeders met Air Asia (om het betaalbaar te houden). De hosting school is British International School Phuket, een enorme school met 8 voetbalvelden en 4 tennisbanen, temidden van het prachtig groene, bergachtige eiland. Vrijdag 8.15 is de 1e wedstrijd. Ze winnen met 5-0. Vervolgens verliezen ze er 2 en 1 gelijk. Het is een lange, erg hete dag, maar ze genieten volop. De volgende dag de laatste 2 wedstrijden en ze worden.... 3e !!! Een bronzen medaille, de 1e keer dat Primary op het podium staat. Wat zijn de jongens trots !

En de ouders hebben ook erg veel plezier gehad. We waren met een gemixt gezelschap van allerlei nationaliteiten en hadden een hotel temidden van het verdorven Phuket. Hoewel ik er nooit op vakantie zou gaan, hebben we erg veel plezier gehad. Bij iedere mooie vrouw vraag je je af: is het echt een vrouw of toch een omgebouwde man. In een 'girls'bar (zijnde omgebouwde mannen) hebben we onze ogen uitgekeken, zeker als je ziet dat dan een ogenschijnlijk zeer nette, knappe man er met een 'vrouw' even tussenuit knijpt. Wat een wereld !

Zondagavond laat landen we allemaal weer op home base Saigon, Jasper apetrots op zijn medaille. We genieten nog even van opa & oma, die vrijdagavond weer naar Nederland vliegen.

Allemaal weer in de flow!

Het eerste kwartaal school zit er morgen alweer op voor de kinderen. Na 2 maanden hard werken hebben
ze dan een week vakantie. Na de vakantie zaten ze alweer snel in het ritme. Koen zit in year 1 en groep 3 en leest na deze paar weken al aardig goed. Schrijven gaat wat langzamer, maar hij kan alle woordjes schrijven. Als grote jongen heeft hij hetzelfde uniform aan als Jasper en ook hij mag een 'after school club' doen. Koen heeft Kung Fu gekozen en is heel stoer in zijn zwarte vechterspakje.

Jasper heeft dezelfde klas gehouden, zit in year 4 en groep 6.  Al snel begint hij te oefenen voor de musical Robin Hood, die hij deze week heeft gespeeld. Alle kinderen hebben met hun jaargroep (zo'n 100 kinderen) 1x per jaar een musical, die in het eigen theater van school wordt opgevoerd. Er is een mooi decor, alle kinderen hebben kostuums aan en het wordt geregisseerd door de docenten.
Jasper heeft meegedaan aan voetbalwedstrijden en is geselecteerd om mee te spelen met wedstrijden in Phuket, Thailand. Beretrots natuurlijk en 2x per week staat hij om 7.00 uur op het veld op school.

Loes is iets minder blij met haar klas. Ze zijn voor het eerst sinds jaren gemixt en haar juf is een echte Britse strenge juf. Ze zit in het laatste jaar van de lagere school, year 6 en groep 8 en zal dit jaar ook een soort CITO toetsen doen (maar dan in het internationale systeem). Ze heeft hard gezwommen en heeft zich weer geplaatst voor zwemwedstrijden in Bangkok half december. En ook zij mag 2x per week om 7.00 uur in het zwembad liggen. Heerlijk voor papa & mama....

Na de zomervakantie zijn we een paar dagen naar Mui Ne geweest. We waren hier 2 jaar geleden al geweest, maar vanwege de lange reis waren we er niet weer geweest. En ook nu weer. 160 km afleggen in 5 uur tijd is toch altijd weer een beetje afzien. Maar het was wel weer de moeite waard. De ruige zee met kitesurfers en vooral de eindeloze zandduinen.

 

Daarna heb ik erg moeten wennen om mijn draai weer te vinden. Veel vrienden weg en weer een beetje zoekende naar een nuttige dagbesteding. Inmiddels ben ik weer verder met de studie, waarvoor ik nog een paar vakken doe en dan een punt erachter zet. Dan wil ik het geleerde in praktijk brengen en ik ben aan het kijken of en hoe ik een website kan opzetten. Dat geeft wel weer voldoening en ben ik de nodige uurtjes mee zoet. We hebben een piano gekocht en ik speel na 25 jaar weer. Heerlijk ! Ook Loes en Jasper hebben les.Verder ben ik bezig met een cursus photoshop en ga weer af en toe met de camera op pad om de nog steeds bijzondere gebeurtenissen vast te leggen. Zoals op vele plaatsen worden er hele wijken neergehaald om nieuwbouw te plegen, veel te duur voor de lokale bevolking. Gelaten leven de mensen tussen het slooppuin, bieden ze hun koopwaar aan en zitten gezellig samen. Als we een klein steegje inlopen zitten we zo in het groen, midden in de stad. We worden gewenkt door een man in een krot, die een blinde zoon bij zich heeft die hij ons wil laten zien. Op straat spreekt een intelligente vrouw ons in het Engels aan. Ze verkoopt, bij gebrek aan oppas, eten in een stalletje in plaats van dat ze met toeristen in het centrum omgaat.

De tegenstelling met ons thuis is altijd groot. Mooi huis, zwembad en personeel in huis. Als je even niet lekker in je vel zit kan het je gestolen worden. Maar we zijn nu allemaal weer erg positief gestemd en dan genieten we er wel weer dubbel van. We hebben een nieuwe kok, die minder werkt als de vorige. Heerlijk, baas in eigen huis ! Ze is jong en komt uit een erg arme familie uit het noorden en heeft weinig warmte gekend. Ze is verbaasd om te zien hoe je als familie ook met elkaar kunt omgaan. Dan besef je je weer des te meer hoe gelukkig we toch zijn om aan de goede kant van de wereld geboren te zijn...

En dan last but not least, de man des huizes. Na een heel zwaar voorjaar lijkt de knop om te zijn en gaat Rob bijna fluitend door het leven. Als loopt goed, alles lijkt op z'n plek te vallen en hij heeft alles onder controle. Dat merken we thuis natuurlijk ook. Hij zit niet meer iedere avond achter de computer en hij heeft weer tijd voor de kinderen. Hopen dat we zo het jaar verder kunnen !

Vandaag zijn Rob's ouders aangekomen na een goede reis en kunnen ze weer 3 weken genieten. De kinderen hebben de nachtjes afgeteld en renden op hun af ! Volgende week zullen we eerst heerlijk lanterfanten en dan gaan we een aantal dagen naar Angkor Wat in Cambodja, het grootste tempelcomplex ter wereld. Wordt vervolgd....

High spirit na het 3e kwartaal..

Het is al weer even geleden dat ik een bijdrage aan het blog heb geleverd...time flies zeggen ze wel eens, maar ik ervaar t ook echt zo in Azie...het werelddeel dat elke dag de weg naar groei wil vinden en bruist op elk moment van de dag..

Dat de tijd vliegt blijkt wel...we zijn al weer bijna 2 maanden terug uit Nederland alhier in Vietnam...

Ik kan me dat ene mailtje nog herinneren, de eerste maand van het 3e kwartaal bij ons op de zaak was bijna klaar, alles leek onder controle, totdat een team genoot een mailtje stuurde, terwijl ik aan t relaxen was achter de Dijken in Nederland: oh sorry..toch een kleine tegenvaller in de omzetten.... Even was ik er klaar mee maar dan besef je dat je er op 13 uur vliegen weinig aan kunt doen. Dat is wel een tikkeltje Vietnam: plannen zit niet echt in de genen. Dingen kunne onverwachts anders zijn, een beetje anders of radicaal anders. Je leert ermee omgaan en je aanpassen aan het "onverwachte"het soms "onvoorspelbare". Een matig begin van het 3e kwartaal dus.

Eenmaal terug in Ho Chi Minh City, viel beetje bij beetje alles weer op zijn plaats. De kosmos is ons gunstig gestemd, roept mijn Indische baas soms. Beiden zijn we goed connected en hebben we enige spirituele inslag op zijn tijd. Dat heb je ook wel nodig als niet alles rationeel te bevatten is. De kosmos is ons gunstig gestemd...

Augustus doet haar intrede en de teams lijken zich te herpakken. En dat is Vietnam een geweldig land, een groep mensen die altijd instaat zijn het onmogelijke mogelijk te maken. Je voelt de overwinnings mentaliteit (ach als je de USA kunt verslaan, kun je iedereen verslaan).

Ik reis wat meer naar het Noorden en spendeer tijd met mijn Noord-team. Met een board collega besluiten we 3 dagen te reizen van Hue (de oude keizersstad) tot Vinh (in Noord-Oosten). 3 dagen markten, bier drinken met onze distributeurs en met name 3 dagen "bonding"met de mannen, de strijders in het veld. We praten op ze in, we motiveren ze en maken de mooiste dingen mee onderweg: een winkelier die ons voor gek verklaart dat we op TV zijn met onze producten en niet genoeg hebben om te verkopen in zijn winkel, een weg met zogenoemde "chicken met umbrella". Ik snapte er niets van maar toen we dit van de highway passeerden, viel het oud Hollandse kwartje. Chicken van 45kg werd de grap. Meisjes onder een parasolletje die wenken naar voorbij rijdende truck drivers. In een land waar het absoluut verboden is, enig vertier voor de langsrazende trucks. Ik waande me 5 minuten in Amsterdam :-). En ook weer een ingrijpend stukje Vietnam: elke keer als ik door Hue kom, bezoek ik een familie die indruk op me heeft gemaakt. Toen ik net in Vietnam was, heb ik dit gezin ook bezocht omdat de moeder des huizes was omgekomen door een verkeersongeval. En zij was sales-lady voor ons in de markt. Elk jaar even een kort gebed voor het krakkemigge altaartje boven in hun huis. Met een foto van Mama en de lucht van wierook staafjes eromheen hangend. Oma is er altijd bij en de vader is altijd blij als we er weer zijn. Een enveloppe overhandigen we altijd met wat geld voor de kids. Een prachtige intense beleving.

Augustus komen we "boven de forecast"uit! Dat betekent positieve energie in de sales-teams. De trots komt terug, initiatieven komen weer boven en we vieren de beste maand voor een van de sales-teams in de geschiedenis van het bedrijf. Ik heb in de rit hier naar toe menig team een goed diner beloofd als ze de targets zouden halen: in Augustus heb ik dan ook zeer regelmatig een diner en roepen we "mot-hai-ba yoh" (1-2-3 yeah) alvorens menig bierglas bottom up moet worden weggewerkt. Wordt het 3e kwartaal dan toch nog een succes?

September is de maand van de winkelopeningen. Dat is hier nog een enorme gebeurtenis zoals ik wel eerder heb beschreven. De lokale politiek, de directie van de supermarkt-keten, VIPs etc, komen bij elkaar. Na speeches, draggon dances en andere opluisteringen, worden de linten doorgeknipt en storten de Vietnamesen de gloednieuwe winkel in. Eentje wil ik wel even beschrijven.
Op 40km van de grens met Cambodia opende de lokale speler, Coop-Mart een winkel. In een Rural gebied waar mensen dus nog nauwelijks een supermarkt hebben gezien. De tocht ernaar toe was ruim 2 uur rijden maar de ervaring was weer geweldig. Na de speeches, zelfs de vice chair lady van Ho Chi Minh (een uitermate vriendelijke en machtige dame) was erbij. Ik heb nog even, op uitnodiging van mijn inmiddels Vietnamese retailvriend, aan de koffie gezeten met alle politieke leiders. Was mooi. Toen de speeches waren geweest, en de linten waren geknipt stormden letterlijk 100-den mensen naar binnen. De pakken Omo, flessen Clear shampoo en Knorr pakjes, vlogen letterlijk door de lucht. Bij Omo kreeg je een plastic wasmandje kado. Consumenten struikelden over elkaar heen, een vochten elkaar bijna de tent uit, om zo'n plastic geval te bemachtigen. Ik was de enige Westerling dus trok uiteraard de aandacht. De winkel werd af en toe even door bewakers gesloten om de veiligheid te garanderen. Ik besloot mijn teams te helpen en in pak met stropdas de verkoop in te zetten. Omhoog geklommen op een soort van klein podium in het midden van de winkel, ben ik pakken Omo in de lucht gaan zwaaien en de plastic mandjes gaan verkopen. Uniek...ik viel bijna de menigte in als ik niet snel genoeg de waspoeder-pakken aan ze doorgaf en de mandjes eerlijk probeerde te verdelen. Het zweet droop over mijn rug maar het is echt gaaf om mee te maken. Even dacht ik..stel een Albert Heijn in Utrecht gaat open..zou Mark Rutte komen, zou ik nog enige indruk maken als ik met een flesje Omo stond te zwaaien :-)?

Deze ervaring was tekenend voor September. De ene na de andere nieuwe winkel (de eerste Internationale drogisterij in het land, een nieuwe Metro, lokale spelers, etc etc) opende de deuren en bij de meeste moet je als sales-baas wel aanwezig zijn. Veel reizen, in het vliegtuig maar hoog energetisch.
Eind September is in zicht...ik ben nog jarig ook. Op mijn verjaardag sta ik met een Internationale klant om 11 uur in de ochtend een glas wijn te heffen op een nieuw jaar in hun nieuwe winkel. Die avond heb ik thuis mijn team (het sales MT) uitgenodigd om eens even lekker te eten en te drinken in de tuin. We hebben een cateraar uitgenodigd om eea te faciliteren. Carla belt me als ik onderweg ben en vertelt dat ze de zaak wel heel erg serieus nemen. 15 man personeel voor een diner voor 15 personen! Let it flow, roepen we in koor. We zien t wel. Het wordt echt geweldig. Een prachtig gedekte tafel, waxine lichtjes rond het zwembad, een BBQ buffet, een dessert buffet en allemaal staff in keurig zwart geklede uniforms die ons bedienen met lekkere wijnen en koude Heineken biertjes. De Vietnamesen zijn allemaal in hun goede doen. Er wordt gelachen en genoten. De ene foute grap na de andere en ik krijg een leuk cadeau. Ze blijven relatief lang..de sfeer is opperbest..

En dat is mooi, want dat weet ik inmiddels (na bijna 2,5 jaar Vietnam) dan maken de Vietnamesen alles mogelijk! Twee dagen erna sluiten we September af. En weer boven verwachting.

We zijn de beste in de Zuid Oost Aziatische regio roep ik om de boel op te zwepen! Het werkt...

Ik rijd terug naar huis door het bruisende Ho Chi Minh. De scooters kriskras om me heen, de lampjes branden, de kleine marktstalletjes zijn nog bemand, de stad slaapt nog lang niet. Tot maandag groet ik naar Mister Long, onze driver. Twas een mooie maand.

En met high spirit sluiten we het derde kwartaal af...Op naar het vierde en laatste van 2011!

Terug uit Nederland

(sorry voor lange spaties, zijn niet weg te krijgen...)

Een lange vlucht, verwelkomd door de warmte, de gebruikelijke massa's mensen op het vliegveld, de duizenden scooters en het chaotische straatbeeld. De slaap niet kunnen vatten door de jetlag, lang uitslapen en weer wennen aan alle hulp in huis. We zijn al weer flink nat geregend door de eerste tropische buien en de jongens zijn alweer door papa met kleren en al in het zwembad gegooid ! We zijn weer terug in Vietnam na een lang verlof in Nederland !

In Nederland vroegen veel mensen waarom we zo lang ons blog niet hadden geschreven. Drukte, een dip, alle afscheidjes, voorbereidingen voor Nederland. Maar het is goed om te weten dat onze belevenissen nog steeds worden gevolgd en voor ons is het fijn om te horen 'dat hebben we gelezen'. Dus we zullen ons leven weer beteren...

Een korte flashback tot waar we gebleven waren. De maand mei was niet de gemakkelijkste. Rob had een zware tijd op zijn werk, mijn studie vlotte niet en een stage heb ik na 2 dagen opgegeven, een illusie armer. Kinderkoninginnedag werd weer bij ons in de tuin gehouden, diverse activiteiten voor de dovenschool en de arme kindjes uit Pleiku kwamen op schoolreisje, waar ik mee een spelletjesmiddag organiseerde. Deze kindjes waren nog nooit buiten Pleiku geweest. Toen ze voor het hoogste gebouw van HCMC stonden, 64 verdiepingen hoog, zei 1 van de kindjes: 'ome Jan, is dit uw huis....?'

Rob is nog 4 dagen naar indrukwekkend Shanghai geweest en de kinderen hadden allerlei einde jaars activiteiten op school. Loes had een dance show waar ze een half jaar voor had geoefend en op school had ze een van de hoofdrollen in de musical 'Alladin'. Ze speelde geweldig en tot onze verbazing ging ze ook nog solo zingen... Jasper had een end-of-year voetbal toernooi, waar hij helemaal blij van was (er zijn hier nauwelijks competities). En Koen heeft zijn kleuterjaren afgesloten met een muziekoptreden en gaat na de vakantie naar 'year 1'.

Mijn dagen werden gevuld door lijstjes, cadeautjes en liedjes maken voor 6 afscheidsfeestjes. Een van de leukste dingen was wel het rijden in een roze Hummer limousine...dan voel je je even heel fout, maar het is wel heel leuk !!!

Op de heenweg naar Nederland ga ik met 3 kinderen, 4 koffers en een hoop handbagage vooruit naar Hong Kong. Rob komt dezelfde avond laat. Wat een stad ! Alleen maar flats, 50 hoog - 10 achter. Aan het water en prachtig verlicht, hier voel je dat Azië ook wel iets anders kan zijn dan een ontwikkelingsland. Maar het doel is Disneyland, dus dat gaan we zaterdag doen. Kinderen zijn helemaal blij. Opzet is identiek aan Eurodisney. Daar hebben we een keer gestaan met Kerst, met onze voeten als ijsklompjes. Nu stonden we in de hitte te puffen (juli is de slechtste maand qua temperatuur en vochtigheid in HK), zodanig dat Koen de dag erna hoge koorts had. Maar het was hartstikke leuk, de parade, de 4D films (met de geur van appeltaart en de waterdruppels van de regen !) en alle shows. Rob gaat zondagmiddag weg, wij hebben nog een dag om in ieder geval 'the Peak' op te gaan, met een prachtig uitzicht over de stad.

Maandagnacht: op naar Nederland ! Hier hebben we lang naar uitgekeken ! Om middernacht vliegen we en iedereen valt meteen in slaap.... En dan landen we, alles netjes, groen en geregeld. Opa en oma Utrecht halen ons op...altijd een heerlijk moment. De kinderen gaan met hun mee, ik rij met een taxi omdat we zoveel bagage hebben. We gaan weer naar 'ons' vertrouwde B&B in Culemborg en genieten weer van (ruim) 5 heerlijke weken. Frisse lucht (Loes is haar snotterbellen van maanden van luchtvervuiling binnen 4 dagen kwijt), zelf rijden, zelf boodschappen doen (de eerste keer bij de kassa zei een meisje: die hebben vast een feestje en zelf koken (waarop Koen heel verbaasd vroeg:'mama, kun jij koken ?', tja...). Niets gepland en toch ieder moment van de dag iets te doen hebben. Dank jullie wel, alle dierbare familie en vrienden voor deze oude, vertrouwde gezellige dagen !! Loes en Jasper waren weer meteen thuis met hun vriendjes, alsof ze gisteren nog hadden gespeeld. Dat geeft zo'n goed gevoel ! Een week met mijn ouders in Zeeland met ons Franse nichtje Julia, die voor het eerst kon communiceren (door het Engels) met haar nicht en neven. Heerlijk. En tja, die regen en kou, dat hebben we voor lief genomen, we krijgen onze portie zon wel weer.

En dan komt de dag weer waarop het vliegtuig weer klaarstaat.... Toch weer die tranen, een jaar is toch lang. Maar waarschijnlijk ons laatste jaar met daarna een enkele reis naar Nederland. We weten niet wat er gaat gebeuren komend jaar, maar we gaan er nog steeds van uit dat het scenario wordt. En dan is het goed. Eerst nog een jaar genieten van deze bijzondere em andere wereld aan de andere kant van de aardbol.