Wat zijn we gezegend !

Afgelopen zondag zijn we de Tet bonus (een extra maand die je als werkgever geeft om het Tet feest te kunnen bekostigen) bij ons personeel thuis gaan brengen. Al langer waren we nieuwsgierig naar hoe zij wonen, wie hun familie is, maar eigenlijk is het 'not done' om hun te bezoeken. Ze voelen zich niet prettig, omdat ze zo klein wonen. Echter, toen wij in het najaar een studieverzekering hebben geregeld voor alle kinderen van het personeel, vonden we het leuk om de certificaten zelf te geven. Door drukte is het iets later geworden en werd het de Tet bonus. Ik had eerst gepeild of het kon, uiteindelijk bleek dat ze enorm vereerd waren. Hun baas op visite krijgen, dat hebben ze allemaal nog nooit meegemaakt !

We merkten dat ze allemaal een beetje zenuwachtig waren. De chauffeur had de route geregeld en als eerste gingen we naar de tuinman, die dichtbij woont. We kwamen op een zandpad achter de grote huizen en een klein weggetje waar een steegje aan ligt. Hier zijn een heel aantal huisjes aan elkaar gebouwd, netjes, schoon, hutje mutje met de was overal buiten. We komen bij Vu, die ons lacherig opwacht met zijn vrouw. Hij spreekt geen Engels, dus communicatie met hem blijft moeilijk. Zijn huisje is kleiner dan Loes' slaapkamer. Hooguit 4x4 m., waar nog een keukenblokje instaat en een trappetje naar boven, waar het bed zal staan. Zijn zoontje van 2,5 ligt op de grond op een kussen te slapen. Ze nemen lachend een cadeautje en de bonus in ontvangst en na 10 min. gaan we weer door.

Op naar Mr Long's eigen huis. Het is ver rijden, zeker 3 kwartier en dan parkeren we langs een weg, de auto past niet door het steegje. Zweterig belt hij zijn vrouw dat we eraan komen. Op het zandpad stappen we over de plassen heen, moeten we onze buik af en toe inhouden voor een passerende brommer en lopen de kippen rond. Hij heeft een net huisje, 4 m. breed en redelijk diep (typisch Vietnamees, smal en diep) met 1 verdieping. Er staat een keurige bank, een groot LCD TV scherm en zijn vrouw en 2 kinderen (13 en 4) wachten ons op. We krijgen te drinken, hij heeft speciaal koekjes en chips gehaald. Zijn zoon spreekt een beetje Engels, maar is erg verlegen, zijn vrouw spreekt geen Engels. Hij vertelt dat hij hier is gaan wonen, 7 jaar geleden, omdat het in deze buurt nog enigszins betaalbaar was. Hij gaat om 5.50 de deur uit om zijn kinderen naar school te brengen (45 min rijden, school begint om 7.00 uur, 6 dagen in de week) en dan op tijd bij ons te zijn. 's Avonds komt hij laat thuis, het weekend wordt doorgebracht bij schoonmoeder. Wat een leven.

Na een half uurtje gaan we door naar Lan, de hulp. Zij woont nog verder (uur rijden van ons), een beetje buiten de drukke stad. Ook hier lopen we weer een steegje door om bij haar huis te komen. We worden vastgeklampt, dat ze het toch zo fijn vindt dat we komen ! Ze heeft een aardige man, die ook Engels spreekt. We krijgen heerlijke cake en bij de kinderen wordt de icetea almaar bijgeschonken. Haar zoontje van 5 is helemaal in de sas met een houten autootje dat we hebben meegenomen. Later vertelt ze dat hij op school de hele maandag heeft verteld over de 'boss of mama' die langs is gekomen. Ze hadden geld meegenomen, stapels blauwe briefjes (hij heeft geen benul...). Zijn auto gaat overal mee naartoe en hij legt 'm onder het kussen als hij slaapt. Lan woont in een mooi verzorgd huisje, verexcuseert zich dat het zo klein is, maar ze realiseert zich dat ze het 'goed' heeft t.o.v. mensen die niets hebben.

Als laatste Loan, de kok. Ze woont in een oud huisje, eerst een vierkant ruimte waar een houten bank staat en een tafel met stoelen, dan een ruimte met een houten bed en dan een keukentje. Ze hebben allemaal geen douche (ze douchen zich bij ons). Zij heeft nog een boederij, een uur rijden van de stad, waar haar man woont (die er niet was, wel haar oudere zoon) en waar ze cashewnoten hebben. Ook zij was helemaal blij, in 16 jaar was er nog nooit iemand langs gekomen. Speciaal voor ons had ze een maaltijd gekookt (we zouden wel honger hebben), maar ze had al de hele dag geen electriciteit. Haar zus kwam nog een pizza voor de kinderen brengen, heel lief, naast alles wat ze al had. Zelf at ze niet mee, daar voelen ze zich erg ongemakkelijk bij. Na deze dag hadden we een erg voldaan gevoel en ook de kinderen vonden het erg mooi om te zien hoe zij nu leven.

Donderdag was ander dag van 'bezinning'. Omdat het werk bij de Peerke Donders (lepra) stichting af is gelopen (overgedragen aan andere stichting), wil ik weer ander vrijwilligerswerk doen. Sunshine Volunteers hebben een aantal projecten die ze wekelijks bezoeken. Ik ga mee naar 2, om te zien wat ze doen en om daarna te kijken wat ik kan doen. Als eerste gaan we naar een gehandicaptenhuis, waar geestelijk en m.n. zwaar lichamelijk gehandicapte kinderen wonen. Sommige zijn slachtoffer van 'Agent Orange' (ontbladeringschemie die tijdens de oorlog is gebruikt). Vaak worden ze verstoten of hebben hele arme families geen mogelijkheid om ze op te vangen. Er zitten 60 kinderen, die door 10 zusters moeten worden verzorgd. Omdat sommige kinderen wel een half uur nodig hebben om eten naar binnen te krijgen (sommige geestelijk gehandicapten stouwen het eten naar binnen bij een lichamelijk gehandicapte), zijn ze volledig afhankelijk van vrijwilligers om iets anders te doen dan wassen en eten. De school van de kinderen is hier ook actief, de oudere kinderen kunnen een 'club' kiezen om hier 1x per week heen te gaan om met ze te spelen. Ze hebben ook een hele aanbouw mee gefinancierd, waardoor het er keurig uitziet. Als we binnen komen, worden we aangeklampt door kindjes, hunkerend naar aandacht, Pff, even slikken vind ik dat wel. Boven zien we kleinere kindjes, die de hele dag op een stretch bedje liggen. Dat is dan het leven...

Daarna gaan we naar een huis voor kinderen met HIV/AIDS. Het is een smal, hoog Vietnamees huis, waar 25 vrouwen en 65 kinderen met HIV worden opgevangen. Omdat het zo klein is, krioelt het van de kinderen en is het ontzettend druk. Een aantal kinderen gaat wel naar school, maar aan echte liefde en aandacht ontbreekt het hun. Hier wordt afleiding gegeven door te spelen, schilderen, yoga en de oudere kinderen kijrgen 2x per week Engels.

Na Tet ga ik naar een dovenschool, waar ze 1x per maand komen. Met de opbrengst van mijn kaartjesproject (foto's met vertaling in Vietnamees-Engels) ben ik nu zo ver, dat ik een gehoorapparaatje kan sponsoren voor 1 kindje. Het leven van tenminste 1 kindje verbeteren geeft een erg voldaan gevoel. Na Tet zal ik ook nog meegaan naar Pleiku (uur vliegen naar Central Highlands), waar een Nederlander een kostschool voor arme en minderheidskindjes heeft opgezet. Dan zal ik kijken waar ik hoeveel tijd aan kan besteden.

Verder is het land zich aan het opmaken voor Tet, het Chinees Nieuwjaar. Het 'einde jaar gevoel' is overal merkbaar. Alles moet schoon gemaakt worden, eten wordt ingekocht, de vlaggen wapperen uitbundig, alles is versiert met gele bloemen. Bij Rob op de zaak zijn allemaal 'einde jaars' bezoeken en worden cadeautjes uitgedeeld, zoals wij dat voor Kerst doen. Het Jaar van de Tijger wordt ingewisseld voor het Jaar van de Kat. In de hele Chinese wereld wordt het het Jaar van het Konijn, in Vietnam dus niet. Men zegt dat het Chinese symbool voor 'Konijn' klinkt als het Vietnamese woord 'Kat', waardoor het ooit verkeerd is vertaald.

Gedurende Tet wordt een 'cake' gemaakt van rijst, vlees en groene bonen pasta, gevouwen in bananenblad. Het huis wordt opgesierd met een boompje met roze perzikbloesem of gele kersenbloesem. Op de laatste dag van het jaar moeten alle schulden zijn afgelost (mede door de Tet bonus) en cadeautjes worden gekocht voor de dierbaren. Op deze dag worden ook altaartjes gebouwd met offers met 5 vruchten (Vietnamese appel, cocosnoot, papaya, mango, ananas - de prijzen voor deze vruchten rijzen de pan uit nu). Deze vruchten symboliseren het gebed voor een goed leven, dat om middernacht wordt gedaan.

De 1e dag van het jaar blijft men vnl. thuis. Reden ? De eerste die over de vloer komt in het nieuwe jaar is verantwoordelijk voor het (on)geluk in het nieuwe jaar. En jij wil niet de brenger van ongeluk zijn ! De hulp vroeg om op dinsdag te mogen beginnen ipv op maandag. Het brengt nl. geluk om op een even dag te beginnen in het nieuwe jaar en niet op een oneven dag. En de 'lucky money' envelopjes liggen ook al klaar, waarmee we een stukje van onze rijkdom doorgeven en 'luck' brengen. En de briefjes moeten bij voorkeur nieuw zijn, dat is nog beter....