De armoede van Pleiku

Pleiku ligt in de Central Highlands, ruim een uur vliegen. Hier is begin 2010 een kostschool geopend, gefinancierd door een stichting van Nederlander Jan. De dagelijkse gang van zaken wordt gerund door katholieke, Vietnamese nonnen. Inmiddels zitten er bijna 100 kindjes. In de omgeving wonen veel arme mensen, vaak van de minderhedengroepering Jarai, die geen geld hebben om hun kind te voeden of naar school te laten gaan. Via de nonnen komen deze kindjes op de kostschool terecht. Ook worden er regelmatig kindjes te vondeling gelegd. 3 maanden geleden is er een gehandicapt jongetje van 8 binnengebracht, die was achtergelaten bij een rubber plantage. Bij de Jarai is het traditie om, als de moeder sterft bij de geboorte, het kindje levend mee te begraven. Gelukkig is hier een kindje gered. Zo heeft ieder kindje een verhaal, waar je niet blij van wordt. De kostschool geeft de kindjes een veilige omgeving, eten en onderwijs en Vietnamese taal (Jarai spreken een eigen taal). Zie www.liveandgive.eu .








Ik ga met Jan voor 2 dagen kijken bij de kostschool om te kijken of ik iets nuttigs kan doen. We komen al om 8.30 aan en worden verwelkomt door nieuwsgierige, zingende kindjes. Jan komt hier 1-2x per maand en kent alle kindjes. Ze zijn duidelijk gek op hem. De kinderen tot een jaar of 6 zitten 's ochtends op de kostschool in de klas. Er zijn 2 klasjes, een keuken en eetzaaltje, een jongens- en een meisjesslaapkamer. Hier staan allemaal stapelbedden met alleen een rieten matrasje. Achterin de kostschool is een kamertje met 4 zwaar gehandicapte kindjes. Zij liggen de hele dag in een bedje en worden goed verzorgd. En dan is er nog een afdeling voor enkele zwangere of net bevallen vrouwen, die doorgaans alleenstaand zijn en verstoten door familie. Een groot probleem in de kostschool is schurft. Dit is een mijt, die onder de huid kruipt, heel besmettelijk is en veel jeuk veroorzaakt. Jan heeft gevraagd of ik mee wil kijken wat er hieraan gedaan kan worden. Heel veel kindjes hebben plekken over het hele lichaam. Deze worden behandeld met een blauwe lotion, waardoor heel veel kindjes er 'blauw' uitzien. Naarmate de dag vordert komen er kindjes steeds makkelijker naar me toe om geknuffeld te worden en om te spelen. Het is heerlijk om aandacht te kunnen geven aan deze kindjes. Ze zijn erg lief en er heerst grote discipline op de school. Ik heb een heel koffer vol kleertjes en spelletjes meegenomen. Ik leg al doende uit hoe memorie gespeeld moet worden (dan is het toch wel erg jammer dat ik geen Vietnamees spreek) en nog een paar spelletjes. Al snel zitten in een aantal hoeken kindjes spelletjes te spelen. Met het gehandicapte jongetje lopen we regelmatig een stukje en we zien hen in 2 dagen vooruitgaan.

Dan gaan we op pad met moeder overste en Jan. Moeder overste is boven de 70 en een stille, doch pittige non. Ze praat Frans en schroomt niet om voor een aantal projecten extra geld te vragen. We gaan op weg naar een lepra dorp, 20 km buiten Pleiku. De overheid heeft leprozen (meestal ouderen, verminkt door lepra) afgezonderd en bijeen gezet. Ze zijn volledig afhankelijk van voedsel donaties. De nonnen komen hier een paar keer per maand voedsel brengen. De ouderen zitten bij elkaar en verwelkomen ons met een lach. Manden worden klaargezet, waar voedsel in wordt uitgedeeld. Alle mensen zijn verminkt, geen handen of voeten. Recent heeft Jan hier een waterput laten slaan, want ook dat hadden ze niet. Wat een armoede. Ze zwaaien ons uit als we weggaan.

We spelen nog heel veel met de kindjes. Ik heb muziek meegebracht en de kindjes dansen mee, geweldig ! Dan is het tijd voor een gezamenlijk gebed en gaan ze allemaal slapen. Er zijn een paar gastenkamers, waar ik kan slapen. Voor het slapen douche ik me goed, schrob ik me en was mijn haren. Ik ben als de dood om ook schurft te krijgen ! Van alle indrukken slaap ik slecht en om 6.15 sta ik op. De kostschool ligt prachtig, aan een rijstveld en op een koffie plantage. Ik maak al vroeg een ommetje en hoor de nonnen op de achtergrond hun gebeden zingen.

De kindjes zijn ook al vroeg wakker, spelen en gaan dan naar school. De oudere kinderen gaan met de fiets buiten naar school, van 7-5 (zoals alle Vietnamese scholen). Na het ontbijt gaan we naar een ander dorp, 30 km ten noorden van Pleiku. Ik heb de dag ervoor geld gegeven om schriftjes en potloden te kopen, die we meenemen. We komen aan en zien oude mannetjes en vrouwtjes voor een paar huisjes zitten. Ook hier zien we een aantal leprozen, maar in dit dorp wonen 500 mensen. Na even komen allemaal kinderen aangehold, die van ons bezoek hebben gehoord. Verlegen staan ze te kijken en kijken naar de dozen. We delen koekjes uit en ze krijgen allemaal schriften en potloden. We krijgen een voorzichtige glimlach en een buiginkje. Als we vragen of we naar het schooltje mogen, krijgen we het antwoord dat dat niet kan. Dit gebied mag nl. niet bezocht worden door buitenlanders en de juf is iemand van de overheid. Ook andere dorpen kunnen we om die reden niet bezoeken, omdat daar meer politie controle is. Dit is precies de reden waarom we met de leprastichting hier niet konden komen. Ook de (katholieke) nonnen krijgen vaak geen toestemming, maar ze doen gewoon.








We bezoeken ook nog een non, de 'hoofd' kostschool van Pleiku en een kleuterschool in aanbouw. Overal wordt aan Jan geld gevraagd, omdat het af en toe ook andere projecten financiert. Zijn stichting concentreert zich echter op de nieuwe kostschool, die natuurlijk het nodige kost. Kindjes kunnen worden gesponsord voor USD 500,- p.jr., waarmee ze kunnen eten en naar school kunnen gaan. Het is prachtig wat hier wordt gedaan ! Op de terugweg wordt er nog fruit gekocht, dat krijgen ze niet dagelijks omdat het duur is. We laten de kindjes zien dat ze een appel moeten wassen en ze staan 5 min. een grote appel in de hand te kosteren, voordat ze 'm opeten. Geweldig om te zien. We spelen nog met de kindjes en dan zijn er alweer 2 dagen om.

Ik heb veel indrukken opgedaan, dankbaar voor wat we zelf allemaal hebben en blij dat ik misschien een beetje heb kunnen bijdragen aan 2 blije dagen. Verder heb ik veel gezien en hoop ik wat mee te kunnen denken over het schurft probleem. We worden weer uitgezongen door de kindjes en ik hoop hier nog terug te komen.

Vrijdagavond laat komen we aan en ik kan een kusje geven aan de kinderen. Wat mogen ze gelukkig zijn met een veilige thuishaven.

The Year of the Cat in de markt!

Op dinsdag 8 februari zijn we met heel het bedrijf de markt ingegaan. De eerste dag in het nieuwe jaar (we zijn van de Dragon nu in the Cat beland).
Ik had ervoor gekozen om naar Ca Mau te gaan. Dit is de meest Zuidelijke provincie van Vietnam in de Mekong Delta. Een extreem vroege vlucht (5.55AM) voor mijn eerste werkdag :-) maar we vertrekken. Vinh (mijn General Trade hoofd) en ikzelf.. Ik zie m knikkebollen en ik besluit in het vliegtuig (68 persoons) hetzelfde te doen. Na ruim 55min vliegen komen we redelijk uitgerust aan. De sales-ploeg staat ons al op te wachten. Chuc Mung Nam Moi, oftewel gelukkig nieuw jaar, wordt overal gewenst. Dit is voor de Vietnamesen pas echt het nieuwe jaar, ons oud&nieuw op 31dec/1 januari is van weinig betekenis in de meeste landen van Zuid-Oost Azie. We bereiken na 20min rijden de distributeur alwaar zo'n 35 salesmen in Comfort uniform (ons wasverzachters-merk) zitten te wachten. Een applaus voor Vinh en mij en de instructie van de dag wordt gegeven. Ik doe nog een kleine speech en deel alle verkopers de bekende rode enveloppe met "lucky money"uit. Daarna vertrekt de colonne met scooters de markt in. Wij volgen in de auto. Alle winkeltjes zijn net open dus we verkopen, praten, merchandisen en maken zelfs winkeltjes schoon. Prachtig weer. We sluiten de dag af met een diner ergens in de Mekong (voor mij is er tegenwoordig standaard beef bij) en de mot-ha-ba yoh (1-2-3 yeah) klinkt weer luidkeels bij het ledigen van een Heineken!
Ik zit deze keer in een simpel hotel met het team (700.000 dong voor een nacht, 28 euro) maar ik slaap goed. De volgende dag gaan we met de boot de markt in...Ik dacht nog even een klein bootje die je overal bij alle riete huisjes ziet liggen langs de oevers maar nee... een heuse speedboot is gehuurd voor een 1,5 uur durende boottocht naar Mui Ca Mau. Waarom vraag ik? Omdat je dan het meest Zuidelijke puntje van Vietnam hebt aangedaan, krijg ik als antwoord!
We varen (met afwisselend maar rap tempo) 1,5 uur over de Mekong Delta -soms extreem breed, soms smalle rivier..Vele huisjes op palen, bootje ervoor, rieten daken, rieten muurtjes..je kunt zien dat we door een van de armere gedeelten van dit land varen.
We bezoeken uiteraard ook markten en de distribiteur blijft bij ons.
Op het meest Zuidelijk punt staat een restaurant op palen in de zee. De zon schijnt en we krijgen relatief goed te eten voor de lunch. Uiteraard kan een foto-sessie met mij en het team niet ontbreken nu we Mui Ca Mau hebben bereikt.
De vaart terug kent hetzelfde tempo en we arriveren moe maar voldaan in Ca Mau city (300.000 inwoners en een van de kleinere steden van Vietnam). Een diner waarbij de laatste verkoop-resultaten de revue passeren. We gaan na het eten voldaan richting het hotel.. de nacht wacht...een goed bed..nog even op TV de situatie in Egypte bekijken en het licht gaat uit..
De ochtend vlucht van 7.25AM naar Ho Chi Minh city is perfect op tijd! Een unicum merken we alletwee op. In HCMC deel ik weer "lucky money" uit aan mijn team..dezelfde prachtige ervaring als vorig jaar.. drommen mensen voor mijn kantoor...prive-geld (ik investeer 150 euro) doorgeven in het nieuwe jaar brengt geluk..zeker als je een rode enveloppe krijgt met daarin 5 euro (daar heb ik er ad random weer 10 van tussen gedaan).. Het Jaar van de Cat is nu echt begonnen...

Maleisië

Zijn jullie alweer weg ? Ja, we zijn alweer weg. Het is Tet (Lunar New Year), het zijn van woensdag t/m maandag nationale vrije dagen en heel Vietnam ligt plat. Reden genoeg om verder op ontdekkingstocht uit te gaan. Ik vlieg maandag met de kinderen vooruit naar Kuala Lumpur, om een kennis die in Vietnam heeft gewoond op te zoeken. Ze hebben 3 meiden en het klikt weer direct. Ze hebben een prachtig huis en van Els hoor ik weer vanalles over Maleisië en de cultuur. 's Avonds gaan we naar ons hotel, een klein appartementje aan de rand van het centrum. Onderweg zien we in een zee van licht de Petronas Twin Towers opduiken. Toen ze in 1998 klaar waren, waren het de hoogste torens ter wereld -452 m. Dinsdag ga ik alleen met de kids op stap en doen wat Vietnam niet heeft: attracties bezoeken. We beginnen met het Science Center onderin de torens. Proefjes doen, op een aardbevingbank zitten, in een helikopter door de storm naar een booreiland, de kinderen vinden het fantastisch. Ze zijn er een paar uurtjes zoet. In de middag gaan we naar het Aquarium, waar de vissenwereld te zien is van mangrovebossen, tot rivieren en de tropische oceanen. Prachtig, maar na we zijn ook al een beetje verwend na alles wat we al hebben gezien. Moegelopen slenteren we naar huis om even uit te rusten. Want 's avonds heb ik een ander hoogtepunt beloofd dat Vietnam mist: McDonalds ! Als we terugkomen is Rob ook aangekomen en kunnen we gezellig samen verder genieten.

Kuala Lumpur is een ontzettend groene stad, gebouwd midden in het oerwoud. De wegen zijn breed, alles is goed toegankelijk en een woud van hoge gebouwen. Het is erg ontwikkeld, maar met 1 heel groot verschil: het is een moslimland met een smeltkroes van culturen. 65% is Maleis, 26% Chinees en 8% Indiaas. De Maleiers hebben bij de grondwet veel meer rechten dan de rest, maar zijn erg lui aangelegd. De Chinezen drijven de handel en de Indiërs zijn min of meer gebruikt als slaven en hebben nog steeds geen hoog aanzien. Het straatbeeld varieert dan ook van (veel) hoofddoeken, enige burka's, Indische sarongs en 'moderne' mensen. Het geeft niet een echt 'Aziatisch' gevoel, zoals wij dat in ieder geval ervaren. Mensen zijn wel ontzettend vriendelijk, in tegenstelling tot Bangkok.
Woensdag bezoeken we eerst het Birdpark, waar we exotische vogels zien. Dan is het tijd voor de oude stad. Ruim 150 jaar is Maleisie Brits geweest en in 1957 is het onafhankelijk geworden. Veel gebouwen zijn van rond 1900 en zien er prachtig uit. We lopen rond, maar het is erg warm, warmer en vochtiger dan in Vietnam. We zien de belangrijkste dingen en dan is het tijd voor wat rust aan het zwembad. Om 18.15 het volgende hoogtepunt: de Petronas Towers. Het is heel moeilijk om hier kaartjes voor te krijgen, omdat er maar een beperkt anatal per dag wordt uitgegeven. Met hulp van Unilever hebben we kaartjes bemachtigd en nog wel op tijd van zonsondergang. We dachten niet verder te komen dan de Skybridge, een brug tussen de 2 torens op de 42e verdieping, 170 m. boven de grond. Tot onze vreugde gaan we echter nog hoger: de lift zoeft naar de 86e verdieping, vlak onder de spits. Wauw, wat een hoogte en wat een uitzicht ! Dit is echt wel gaaf !

Donderdag starten we rustig op en nemen we een hop-on-hop-off bus door de stad om nog wat meer te zien. We stappen op nog zo'n hoge toren: de KL tower. Ook hier gaan we weer 276 m. hoog met wederom een spectaculair uitzicht. We gaan verder en stappen uit bij de Central Market. Een moderne versie van de 'Ben Tanh'markt in Ho Chi Minh. We merken steeds weer dat Vietnam nog zeker 20 jaar te gaan heeft om op dit niveau te komen, nog een lang weg te gaan. Tevens beseffen we dan dat het toch nog echt wel 'hardship' is zoals ze dat noemen, maar dat we de charme daarvan toch ook wel erg leuk vinden. We hebben na die dagen een hele goede indruk van Kuala Lumpur en gaan vrijdag een uurtje in het vliegtuig naar Langkawi, om nog even uit te rusten. Langkawi is een bergachtig eiland, bedekt met regenwoud, vlakbij de grens met Thailand. We hebben een huisje tegen de helling, in het bos. Als ik 's ochtends wakker wordt hoor ik de bomen ritselen en zie ik een groep aapjes. De geluiden van roepende vogels en oorverdovende sprinkhanen. De zon glinstert op het zeewater, de palmbomen wuiven op het strand met op de achtergond de bossen. Hoewel het hotel een beetje groot is, is het een unieke ligging en genieten we wederom van ons luxe leven en van elkaar. De kinderen hebben het heel leuk met elkaar, spelen en genieten. We nemen nog een kabelbaan, wederom naar grote hoogte (dit keer heb ik wel hoogtevrees) en zien zo de baaien van het eiland. We tellen onze zegeningen en gaan maandag weer voldaan naar huis.

Voor Rob begint dinsdag het nieuwe verkoopjaar al vroeg en stapt om 6.00 uur alweer in het vliegtuig om de markt in te gaan in Ca Mau, het zuidelijkste puntje van de Mekong Delta.