De armoede van Pleiku

Pleiku ligt in de Central Highlands, ruim een uur vliegen. Hier is begin 2010 een kostschool geopend, gefinancierd door een stichting van Nederlander Jan. De dagelijkse gang van zaken wordt gerund door katholieke, Vietnamese nonnen. Inmiddels zitten er bijna 100 kindjes. In de omgeving wonen veel arme mensen, vaak van de minderhedengroepering Jarai, die geen geld hebben om hun kind te voeden of naar school te laten gaan. Via de nonnen komen deze kindjes op de kostschool terecht. Ook worden er regelmatig kindjes te vondeling gelegd. 3 maanden geleden is er een gehandicapt jongetje van 8 binnengebracht, die was achtergelaten bij een rubber plantage. Bij de Jarai is het traditie om, als de moeder sterft bij de geboorte, het kindje levend mee te begraven. Gelukkig is hier een kindje gered. Zo heeft ieder kindje een verhaal, waar je niet blij van wordt. De kostschool geeft de kindjes een veilige omgeving, eten en onderwijs en Vietnamese taal (Jarai spreken een eigen taal). Zie www.liveandgive.eu .








Ik ga met Jan voor 2 dagen kijken bij de kostschool om te kijken of ik iets nuttigs kan doen. We komen al om 8.30 aan en worden verwelkomt door nieuwsgierige, zingende kindjes. Jan komt hier 1-2x per maand en kent alle kindjes. Ze zijn duidelijk gek op hem. De kinderen tot een jaar of 6 zitten 's ochtends op de kostschool in de klas. Er zijn 2 klasjes, een keuken en eetzaaltje, een jongens- en een meisjesslaapkamer. Hier staan allemaal stapelbedden met alleen een rieten matrasje. Achterin de kostschool is een kamertje met 4 zwaar gehandicapte kindjes. Zij liggen de hele dag in een bedje en worden goed verzorgd. En dan is er nog een afdeling voor enkele zwangere of net bevallen vrouwen, die doorgaans alleenstaand zijn en verstoten door familie. Een groot probleem in de kostschool is schurft. Dit is een mijt, die onder de huid kruipt, heel besmettelijk is en veel jeuk veroorzaakt. Jan heeft gevraagd of ik mee wil kijken wat er hieraan gedaan kan worden. Heel veel kindjes hebben plekken over het hele lichaam. Deze worden behandeld met een blauwe lotion, waardoor heel veel kindjes er 'blauw' uitzien. Naarmate de dag vordert komen er kindjes steeds makkelijker naar me toe om geknuffeld te worden en om te spelen. Het is heerlijk om aandacht te kunnen geven aan deze kindjes. Ze zijn erg lief en er heerst grote discipline op de school. Ik heb een heel koffer vol kleertjes en spelletjes meegenomen. Ik leg al doende uit hoe memorie gespeeld moet worden (dan is het toch wel erg jammer dat ik geen Vietnamees spreek) en nog een paar spelletjes. Al snel zitten in een aantal hoeken kindjes spelletjes te spelen. Met het gehandicapte jongetje lopen we regelmatig een stukje en we zien hen in 2 dagen vooruitgaan.

Dan gaan we op pad met moeder overste en Jan. Moeder overste is boven de 70 en een stille, doch pittige non. Ze praat Frans en schroomt niet om voor een aantal projecten extra geld te vragen. We gaan op weg naar een lepra dorp, 20 km buiten Pleiku. De overheid heeft leprozen (meestal ouderen, verminkt door lepra) afgezonderd en bijeen gezet. Ze zijn volledig afhankelijk van voedsel donaties. De nonnen komen hier een paar keer per maand voedsel brengen. De ouderen zitten bij elkaar en verwelkomen ons met een lach. Manden worden klaargezet, waar voedsel in wordt uitgedeeld. Alle mensen zijn verminkt, geen handen of voeten. Recent heeft Jan hier een waterput laten slaan, want ook dat hadden ze niet. Wat een armoede. Ze zwaaien ons uit als we weggaan.

We spelen nog heel veel met de kindjes. Ik heb muziek meegebracht en de kindjes dansen mee, geweldig ! Dan is het tijd voor een gezamenlijk gebed en gaan ze allemaal slapen. Er zijn een paar gastenkamers, waar ik kan slapen. Voor het slapen douche ik me goed, schrob ik me en was mijn haren. Ik ben als de dood om ook schurft te krijgen ! Van alle indrukken slaap ik slecht en om 6.15 sta ik op. De kostschool ligt prachtig, aan een rijstveld en op een koffie plantage. Ik maak al vroeg een ommetje en hoor de nonnen op de achtergrond hun gebeden zingen.

De kindjes zijn ook al vroeg wakker, spelen en gaan dan naar school. De oudere kinderen gaan met de fiets buiten naar school, van 7-5 (zoals alle Vietnamese scholen). Na het ontbijt gaan we naar een ander dorp, 30 km ten noorden van Pleiku. Ik heb de dag ervoor geld gegeven om schriftjes en potloden te kopen, die we meenemen. We komen aan en zien oude mannetjes en vrouwtjes voor een paar huisjes zitten. Ook hier zien we een aantal leprozen, maar in dit dorp wonen 500 mensen. Na even komen allemaal kinderen aangehold, die van ons bezoek hebben gehoord. Verlegen staan ze te kijken en kijken naar de dozen. We delen koekjes uit en ze krijgen allemaal schriften en potloden. We krijgen een voorzichtige glimlach en een buiginkje. Als we vragen of we naar het schooltje mogen, krijgen we het antwoord dat dat niet kan. Dit gebied mag nl. niet bezocht worden door buitenlanders en de juf is iemand van de overheid. Ook andere dorpen kunnen we om die reden niet bezoeken, omdat daar meer politie controle is. Dit is precies de reden waarom we met de leprastichting hier niet konden komen. Ook de (katholieke) nonnen krijgen vaak geen toestemming, maar ze doen gewoon.








We bezoeken ook nog een non, de 'hoofd' kostschool van Pleiku en een kleuterschool in aanbouw. Overal wordt aan Jan geld gevraagd, omdat het af en toe ook andere projecten financiert. Zijn stichting concentreert zich echter op de nieuwe kostschool, die natuurlijk het nodige kost. Kindjes kunnen worden gesponsord voor USD 500,- p.jr., waarmee ze kunnen eten en naar school kunnen gaan. Het is prachtig wat hier wordt gedaan ! Op de terugweg wordt er nog fruit gekocht, dat krijgen ze niet dagelijks omdat het duur is. We laten de kindjes zien dat ze een appel moeten wassen en ze staan 5 min. een grote appel in de hand te kosteren, voordat ze 'm opeten. Geweldig om te zien. We spelen nog met de kindjes en dan zijn er alweer 2 dagen om.

Ik heb veel indrukken opgedaan, dankbaar voor wat we zelf allemaal hebben en blij dat ik misschien een beetje heb kunnen bijdragen aan 2 blije dagen. Verder heb ik veel gezien en hoop ik wat mee te kunnen denken over het schurft probleem. We worden weer uitgezongen door de kindjes en ik hoop hier nog terug te komen.

Vrijdagavond laat komen we aan en ik kan een kusje geven aan de kinderen. Wat mogen ze gelukkig zijn met een veilige thuishaven.