De Fansipan - 3.143 meter !!

Afgelopen zondag was het zover...met ons directieteam naar Noord-Vietnam. Het zou mijn 2e bezoek worden aan dit prachtige deel van het land. Eerst met het vliegtuig naar Hanoi, een heerlijk diner en dan om 20.10 uur de nachttrein naar Lao Cai. 8 uur verderop bijna tegen de Chinese grens aan. Kdeng-kdeng van Guus Meeuwis is ongeveer de kadans die je in je slaap hoort (zonder zijn teksten dan :-). Maar met best wat uurtjes slaap komen we aan in het levendige plaatsje. Even opfrissen in een hotel, waar we ook worden voorzien van een ontbijtje..altijd even die strakke omelet en we kunnen weer door. Een uur verderop ligt Sapa. Een plaats waar menig toerist op afkomt. Wij verblijven in een mooi hotel "Victoria"met prachtig uitzicht op de bergen om je heen. Hier zullen we woensdag-donderdag onze plannen2010 meeting hebben. Maar nu gaan we met 6 personen (het was facultatief dus sommige durven de tocht niet aan) de Fansipan op. De hoogste berg van Indochina met 3143m hoogte. Een hele ploeg vergezelt ons. 3 dragers (rugzakken en al het eten) en 2 gidsen (eentje achteraan, een Fransman die het zelf al wel 2x eerder heeft gedaan :-), voorop een local die 100-den keren deze tocht heeft gemaakt.

We starten op ca 1800 meter en na de eerste 3,5 uur lopen (paden zijn goed begaanbaar en we maken nog veel geluid) komen we op 2200 meter aan. Hier zien we een primitief huisje waar diverse personen in locale klederdracht blikjes drinken en eten verkopen. Wij krijgen uit een van de manden die meegevoerd is, een lekkere lunch. Even de benen ontspannen en dan door. Op naar ons "basecamp"op 2.800 meter. 600 meter zou je denken..peanuts...maar we krijgen de nodige klimpartijen voor onze kiezen. De zon is verdwenen en de regen is gekomen. We trekken allemaal regenkleding aan en volgen onze gids..Onderweg plots een waterbuffelo die keurig op afstand blijft staan. Hoe komt zo'n beest hier..denk ik..we maken een foto en gaan door.

We zijn alle 6 (2 Vietnamesen en 4 Europeanen) mensen die niet van opgeven houden dus we houden vol. Ook al doet de regen af en toe in je gezicht slaan en verzuren de benen. Na een adembenemende tour komen we 3 uur later aan op ons basecamp. Een tent staat klaar met luchtbedjes en slaapzakken en jawel...een flush-toilet is voor ons opgesteld in een separaat tentje. De modder is overal (ook onderweg hebben we door de "mud"moeten baggeren) en mijn hele broek en speciale hiker-schoenen zitten helemaal onder! Ik val daarin wel op want de anderen zijn ook wel vies maar hun broeken niet..Ik heet al snel "dirty-Robbie". We lachen veel en de schemer doet al haar intrede. Een overdadige BBQ wordt ons aangeboden. Marijn gelooft me eerst niet als ik zeg "de frieten komen er ook aan"! En jawel...helemaal naar boven gebracht..lekker krokante gele vrienden. We eten lekker maar om 06.30PM is het al donker. Het wordt kouder en de lampjes gaan aan. Je ziet al snel echt helemaal niks meer... We drinken een glas rode wijn en al snel gaan de eersten richting de slaaptent. We lachen met elkaar als we rond 06.45PM allemaal op 1 oor liggen. Dit is, sinds ons baby-zijn "de vroegste tijd om te gaan slapen. Maar moe zijn we..en al snel hoor je de eerste snurkpartijen. Ik doezel weg en 's ochtends vroeg om 5uur gaan de lampjes weer aan. Wake up..we have to go! Oh ja..was ik even vergeten..we zijn er nog niet. Strak blauwe lucht, echt fantastisch!! We vertrekken en 2,5 uur later bereiken we de top. Een "kicken"gevoel als je het bordje "fansipan 3143 meter"vast kunt houden.

Helaas hebben de wolken zich weer samengepakt en is het zicht verdwenen. En jawel...er gaat weer een "mand"van onze dragers op en...een fles champagne wordt ontkurkt. Het is ongelofelijk. We drinken allemaal een glas op onze prestatie en maken diverse foto's. je doet een ander begrip van tijd op merk ik want als gezegd wordt..."en nu 9-10 uur terug" denk ik, uiteraard no issue! We gaan terug en moe maar voldaan komen we die middag rond 17.00 uur aan. We krijgen allemaal een massage in het hotel en na een lekkere maaltijd, val ik in slaap in Victoria-hotel. Daarna 2 dagen super interessant over onze 2010 plannen. Donderdagavond de nachttrein terug en erg vroeg bereik ik Ho Chi Minh City. Die middag zie ik gelukkig mijn kids en carla weer!! 5 nachten weg is toch veel...maar wat een belevenis! Tot snel.

Het eerste bezoek

Inmiddels is het 'gewone' leven bijna 3 weken oud. Jasper heeft het heel zwaar gehad de eerste 1,5 week. Iedere dag huilen en niet naar de klas willen. Loes had juist na een goede start na 1,5 week het besef dat ze niet kan communiceren zoals ze wil. Heftig huilen, thuis boos en driftig zoals we dat kennen en al eerder verwacht hadden (gelukkig was Koen de enige die iedere dag vrolijk afscheid nam). In die periode hebben ook wij het zwaar gehad. Rob heeft een eerste dip gehad (druk, uitgeprobeerd worden, cultuurverschil), ik heb het vorige week gehad. Hele dag thuis, nog geen dagritme, geen 'doel' na een werkzaam leven.

Zaterdag kwamen mijn moeder en zus Nieke dan ook op het juiste moment. Loes, Jasper en Koen zaten met hun neusjes tegen de ruit geplakt bij het vliegveld. 'Wanneer komen ze nou?'

Wat waren ze blij ! Mam en Nieke hebben in de auto genoten van alles wat te zien is (Nieke is stewardes en is dus wel wat gewend, mam is in Indonesië en India geweest, dus ook niet geheel onbekend met Azië). Ze zijn moe van de reis , maar na een nacht goed slapen (en onze logeerkamer ingeweid te hebben), zijn ze klaar om op pad te gaan. Zondag gaan we met de boot op de Saigon River varen. Gelukkig hebben we - na 10 dagen hele dagen stortbuien - mooi weer. Overal zien we huisjes op palen, vissers, boten met 'ogen' tegen de haaien (wist niet dat die in een rivier konden leven) en veel groen. Onderweg doen we een floating temple aan, wel bijzonder om te zien.

's Avonds gaan we naar een goed Vietnamees restaurant, met springrolls en andere lekkernijen op het menu.

Maandag gaan we District 1 in, het centrum. Wij hebben hier ook nog niet alles gezien, dus dat is een mooie gelegeneheid om het postkantoor te zien, de Notre Dame (jawel, de naam, maar kan er niet aan tippen) en het operagebouw. Ondertussen doet mam haar best om de hitte te weerstaan en vooral het lawaai van de niet ophoudende stroom auto's en vooral alle scooters.

Om 11.30 moeten we Koen alweer ophalen van school, dus dan is het ook genoeg voor haar. Nieke blijft in de stad om alle markten af te struinen (en komt 's middags met tassen vol terug en heeft haar geld niet op kunnen krijgen). Oma gaat mee Koen ophalen en vindt het prachtig om zijn klasje te zien en het hele reilen en zeilen. Lunch, de supermarkt, de bakker waar wij boodschappen doen. Het sportcomplex op de compound. Het personeel (wie is wie ook weer, want het zijn er zoveel). En ondertussen genieten van ons heerlijke huis en lekker kletsen. En om 14.30 Loes en Jasper ophalen. Dus zo is de dag zo om.

Dinsdag gaan we naar Cholon, de Chinese wijk. We bezoeken een aantal tempels (ja, al die beelden, waar staan ze voor, we weten er eigenlijk niets van), struinen door de typische straatjes met overal mensen op straat en uiteindelijk komen we langs de Chinese 'kruiden'wijk. Zakken met iets wat op schors lijkt, gedroogde zeepaardjes en zeesterren, opgekrulde, gedroogde slangen, slangen op sterk water. Brrr.... laten wij het dan maar veilig bij VSM houden...

Dinsdagmiddag hebben ze nog een lekkere voetmassage (hier krijg je nog veel voor weinig) en dan is hun bliksembezoek helaas al weer ten einde. We zullen zeggen: kort maar krachtig ! Belangrijkste is dat ze een (goede) indruk hebben van hoe wij wonen en leven en ze gaan met veel enthousiasme en verhalen terug. Tot de volgende keer !

En nu naar Singapore

Donderdag een week geleden belt Arijit me op (een enorm leuke kerel die op ons regionale hoofdkantoor in Singapore werkt). We lopen wat achter met een regionaal project. Ja..denk ik even...ok, ben hier nu 6 weken dus...We spreken geanimeerd door de telefoon en hij nodigt me uit naar Singapore te komen. "Kun je meteen alle mensen leren kennen hier" zegt ie..Morgen kom ik bij je terug, antwoord ik. Oh jee...is wel erg waardevol maar mijn agenda zit al vol. Ik ga naar bed. De volgende ochtend zit er al een 2-daags programma in mijn mailbox. Ik ga gewoon, denk ik. Nhat (een nog wat junior secretaresse) moet mijn agenda "re-schedulen". Het lukt haar..Dinsdag erna vlieg ik 's avonds samen met Khue (de CD Operations director uit mijn team) naar Singapore. Mijn eerste bezoek alhier. Het enorme contrast met Ho Chi Minh city valt me op. nul-komma-nul scooters, brede groene lanen, hoge gebouwen. McDonald's, Esprit maar met name mijn favouriete "Starbucks-coffee"versieren hier het straatbeeld. Een beetje Brits is het wel en men rijdt ook links. Uiteraard weer een prima hotel en de ochtend erna word ik fit wakker. Arijit wacht ons op en we rollen de ene na de andere meeting door. Hij neemt ons rond uurtje of 1 mee uit lunchen. Hij is een ietswat gezette Indier die wel van het leven houdt. Een typisch Japans BBQ restaurant staat op het programma. "Zijn jullie grote eters? vraagt hij..waarna hij er meteen achteraan roept...ik wel namelijk! Hij gaat een grappige discussie met de ober aan..zullen we voor 4 of 5 personen bestellen? (we zijn met z'n 3-en)...Heerlijk eten en 's middags komen er allerlei mensen langs. Een Indonesier die Customer Marketing doet, een Thai die Modern Trade aanstuurt en een Aussie die zich bekommert om alle winkels. Echt een leuke ervaring...die smeltkroes van culturen op zo'n regionaal hoofdkantoor! Die avond eten we Thai (uiteraard een invitatie van de Thai die ik die middag gesproken heb). De volgende ochtend diverse andere personen en een heel geanimeerde lunch met mijn functionele baas. Rond 15.30 uur keren we terug naar de Singaporese luchthaven om na 2 uur vliegen weer aan te komen in het bruisende Ho Chi Minh. De week eindig ik met een board-meeting bij onze shampoo-wasmiddelen en foods fabrieken in Co Chi (uurtje rijden naar het zuiden)..Een drukke maar weer leerzame week zit er op...vandaag zijn Carla's moeder en Nieke (oudste zus) aangekomen voor een 4 daags bezoek. We hebben er zin an!

3 dagen sales visit in Noord-Vietnam

Het is 3 september en vandaag is mijn salesteam in Noord-Vietnam aan de beurt. Ik heb besloten aan het begin veel te reizen en alle teams te leren kennen. Deze keer met het vliegtuig van HCMC naar Hanoi. Na een 2 uur durende binnenlandse vlucht, kom ik aan in de hoofdstad. Ik verlaat het vliegtuig en even buiten de slurf verschiet ik van kleur...oh jee...mijn portemonnaie..vergeten in de business class. Ik ren terug en moet me door een mensenmassa heenwurmen die net het vliegtuig uitkomt...bij binnenkomst komt de sterwardess al op me af..ze heeft hem. Een Japanse mede-passagier herinnert me er even fijntjes aan dat dit geen handige actie was "your money always closed, very important sir" roept hij bij het voorbijgaan. Bij buitenkomst wacht het team me al op, de branche director van het Noorden: hij bestiert ongeveer 40% van onze omzet (dus de nodige miljoenen) en stuurt ongeveer 100 man aan vanuit Hanoi. Daar hebben we een verkoopkantoor. De Red River delta, de bergen in het Noorden, Halong Bai..noem maar op. Ik noem hem ook steevast "king of the North". Er staat een druk programma te wachten. We bezoeken weer de nodige "wet-markets". Ik vind dit echt geweldig: overal mini winkeltjes, vrouwen op de hurken zittend en vers vlees en verse groenten verkopend. Er tussendoor iemand slapend in een hangmat, en altijd weer..Omo, SunLight, Vim en Rexona. Dan ben je weer even trots! Ik begin er al wat van te begrijpen en geef adviezen om vanuit de shopper te denken als je in zo'n winkel je producten verkoopt, je verkoopmateriaal plaatst of acties wegzet. Het team luistert aandachtig en de volgende dag merk ik dat eea al is uitgevoerd. Deze avond een diner met Hanoi-team met typische Vietnamese gerechten. De meesten zijn vereerd dat ze met de "VP" (jawel zo heet ik hier) aan tafel mogen schuiven. My team is very motivated zegt Tinh (de baas van het Noorden). Moe maar voldaan, kruip ik in een superluxe hotel (het team slaapt ergens anders...de baas slaapt op stand :-)) en slaap de nacht door. Ik werk trouwens eerst nog wat mails weg, elke hotel heeft hier WiFi, dus da's handig!
07.30 het volgende dag-programma. We maken nog even een Knorr kookdemo mee op een wetmarket..waar drommen Vietnamese consumenten onze nieuwe producten proeven en kopen en een lucky draw mogen doen (ze zijn gek op gokken)...aan een rad-van-avontuur draaien (uiteraard na aankoop van minimaal 2 producten) en kans maken op gratis Vim, Knorr of een T-shirt. Prachtig om te zien...daarna vervolgen we onze weg naar Hai Phong (2 uur naar het Oosten richting de kust). Onderweg bezoek ik een van onze distributeurs. Een prachtige kerel die net enorm geinvesteerd heeft om onze groei verder te versnellen. Ik meld hem dat ie goed op weg is (hij staat op 35% groei) maar dat hij toch beperkt achterblijft op totale bedrijf...hij is gemotiveerd de inhaalslag in te zetten. We komen Hai Phong binnen en hier zwaait een bekende distributeur de scepter. Ze werkt al samen met Unilever voor ongeveer 13 jaar en heeft enorm goed verdiend. Ik word ontvangen met grote bos bloemen en er worden meteen foto's gemaakt. Eerst haar kantoor waarin een reuze foto van haar zelf in prijkt. Ik meld uiteraard dat ze er goed opstaat en ze is zichtbaar vereerd. Daarna een presentatie in PowerPoint waarin ze de bedrijfsvoering uitlegt, haar winst-en verliesrekening en de challenges die voor haar liggen. In de auto erheen hadden Tinh en ik al een plannetje gesmeed. We motiveren haar nog sneller te groeien dan ze al doet. We spreken een doel af. Als ze het haalt, dan nodig ik u persoonlijk uit om naar ons hoofdkantoor in HCMC te komen en diner we samen. En uiteraard organiseren we daarna in Hai Phong een feest voor uw hele team. Ze spreekt het woord commitment uit...als Vietnamesen dat zeggen dan betekent het eigenlijk "geregeld"...Na de presentatie bezoeken we met haar weer wetmarkets en streetshops...tientallen winkels is, praten met de eigenaars..adviezen geven aan mijn team en horen wat consumenten van onze producten vinden. Ik merk wel de nodige typische Noord-Vietnam dingen op...een stalletje met hondenvlees...de koppen zijn zichtbaar...niet echt mijn ding. Of vis die al doormidden gesneden is..maar waarvan de voorkant nog gewoon leeft...Ach ja..anders dan bij Albert Heijn denk ik, maar wel interessant. De avond eindigt met een diner waar de distributeur en haar 1e manager bij zijn. Aan Tafel beweegt het onderwerp zich snel naar zingen. Ik voel hem aankomen. En jawel...2 uur later zitten we met Heineken bier aan de karaoke. Ik zing lekker mee "Hello" van Lionel Richie. Na afloop klappen ze allemaal beleefd. De VP kan goed zingen. Ja ja, denk ik..zou ik ook zeggen :-)
De nacht slaap ik goed. Om 8 uur (tis zaterdag) wordt ik om 8.00 uur opgehaald. We ontbijten in een typisch Vietnamese bar. Erg relaxed..lekkere muziek..druk met mensen en overal zie je mensen krantje lezen, koffie drinken en laptops op hebben staan. Omelet met brood en een kop thee maken mijn begin van de dag. De distributeur van gisteren is er weer bij. Ze wil nummer 1 van Vietnam worden: missie geslaagd denk ik stiekem. We bezoeken haar 2e office en nog een mooie markt. Ik heb aangegeven een grote supermarkt te willen zien: BigC (de eigenaar is het Franse Casino dat in Nederland Super de Boer heeft). Ik wijs ze de weg door Modern Trade. Vietnamesen willen graag nieuwe kennis opdoen en ik vind het leuk om te doen. Nee..jongens niet meteen naar wasmiddelen rennen maar via vers bekijken wat deze retailer ons wil vertellen. We eindigen de trip met een club sandwich in HighLands koffie (de Vietnamse variant van Starbucks). Ik word keurig afgezet op het vliegveld en ga terug naar HCMC. Onderweg bereid ik een belangrijke presentatie voor die ik komende vrijdag in de directie moet geven. Want woensdag en donderdag ga ik naar Singapore, daar is ons regionale hoofdkantoor: eens even nieuwe mensen leren kennen. Ik kijk terug op een mooie 3-daagse. Het werken hier is veeleisend en in een enorm hoog tempo. Maar de ervaringen maken je elke dag een rijker mens en Vietnamesen zijn echt fantastisch om mee te werken. Tot na Singapore!