De Fansipan - 3.143 meter !!

Afgelopen zondag was het zover...met ons directieteam naar Noord-Vietnam. Het zou mijn 2e bezoek worden aan dit prachtige deel van het land. Eerst met het vliegtuig naar Hanoi, een heerlijk diner en dan om 20.10 uur de nachttrein naar Lao Cai. 8 uur verderop bijna tegen de Chinese grens aan. Kdeng-kdeng van Guus Meeuwis is ongeveer de kadans die je in je slaap hoort (zonder zijn teksten dan :-). Maar met best wat uurtjes slaap komen we aan in het levendige plaatsje. Even opfrissen in een hotel, waar we ook worden voorzien van een ontbijtje..altijd even die strakke omelet en we kunnen weer door. Een uur verderop ligt Sapa. Een plaats waar menig toerist op afkomt. Wij verblijven in een mooi hotel "Victoria"met prachtig uitzicht op de bergen om je heen. Hier zullen we woensdag-donderdag onze plannen2010 meeting hebben. Maar nu gaan we met 6 personen (het was facultatief dus sommige durven de tocht niet aan) de Fansipan op. De hoogste berg van Indochina met 3143m hoogte. Een hele ploeg vergezelt ons. 3 dragers (rugzakken en al het eten) en 2 gidsen (eentje achteraan, een Fransman die het zelf al wel 2x eerder heeft gedaan :-), voorop een local die 100-den keren deze tocht heeft gemaakt.

We starten op ca 1800 meter en na de eerste 3,5 uur lopen (paden zijn goed begaanbaar en we maken nog veel geluid) komen we op 2200 meter aan. Hier zien we een primitief huisje waar diverse personen in locale klederdracht blikjes drinken en eten verkopen. Wij krijgen uit een van de manden die meegevoerd is, een lekkere lunch. Even de benen ontspannen en dan door. Op naar ons "basecamp"op 2.800 meter. 600 meter zou je denken..peanuts...maar we krijgen de nodige klimpartijen voor onze kiezen. De zon is verdwenen en de regen is gekomen. We trekken allemaal regenkleding aan en volgen onze gids..Onderweg plots een waterbuffelo die keurig op afstand blijft staan. Hoe komt zo'n beest hier..denk ik..we maken een foto en gaan door.

We zijn alle 6 (2 Vietnamesen en 4 Europeanen) mensen die niet van opgeven houden dus we houden vol. Ook al doet de regen af en toe in je gezicht slaan en verzuren de benen. Na een adembenemende tour komen we 3 uur later aan op ons basecamp. Een tent staat klaar met luchtbedjes en slaapzakken en jawel...een flush-toilet is voor ons opgesteld in een separaat tentje. De modder is overal (ook onderweg hebben we door de "mud"moeten baggeren) en mijn hele broek en speciale hiker-schoenen zitten helemaal onder! Ik val daarin wel op want de anderen zijn ook wel vies maar hun broeken niet..Ik heet al snel "dirty-Robbie". We lachen veel en de schemer doet al haar intrede. Een overdadige BBQ wordt ons aangeboden. Marijn gelooft me eerst niet als ik zeg "de frieten komen er ook aan"! En jawel...helemaal naar boven gebracht..lekker krokante gele vrienden. We eten lekker maar om 06.30PM is het al donker. Het wordt kouder en de lampjes gaan aan. Je ziet al snel echt helemaal niks meer... We drinken een glas rode wijn en al snel gaan de eersten richting de slaaptent. We lachen met elkaar als we rond 06.45PM allemaal op 1 oor liggen. Dit is, sinds ons baby-zijn "de vroegste tijd om te gaan slapen. Maar moe zijn we..en al snel hoor je de eerste snurkpartijen. Ik doezel weg en 's ochtends vroeg om 5uur gaan de lampjes weer aan. Wake up..we have to go! Oh ja..was ik even vergeten..we zijn er nog niet. Strak blauwe lucht, echt fantastisch!! We vertrekken en 2,5 uur later bereiken we de top. Een "kicken"gevoel als je het bordje "fansipan 3143 meter"vast kunt houden.

Helaas hebben de wolken zich weer samengepakt en is het zicht verdwenen. En jawel...er gaat weer een "mand"van onze dragers op en...een fles champagne wordt ontkurkt. Het is ongelofelijk. We drinken allemaal een glas op onze prestatie en maken diverse foto's. je doet een ander begrip van tijd op merk ik want als gezegd wordt..."en nu 9-10 uur terug" denk ik, uiteraard no issue! We gaan terug en moe maar voldaan komen we die middag rond 17.00 uur aan. We krijgen allemaal een massage in het hotel en na een lekkere maaltijd, val ik in slaap in Victoria-hotel. Daarna 2 dagen super interessant over onze 2010 plannen. Donderdagavond de nachttrein terug en erg vroeg bereik ik Ho Chi Minh City. Die middag zie ik gelukkig mijn kids en carla weer!! 5 nachten weg is toch veel...maar wat een belevenis! Tot snel.