School: de kop is eraf !

Volgens velen zou deze week de zwaarste week zijn. Nou, dat was het ook. Woensdag gingen Loes, Jasper en Koen voor het eerst naar school. Loes en Jasper met ieder 30 uur Engelse les in de rugzak. Dinsdagavond kon Jasper niet slapen. 'ik kan niets zeggen', 'ik weet helemaal niet wat de juffrouw zegt', 'ik ken niemand'. Heel begrijpelijk natuurlijk allemaal ! Loes vindt het spannend, maar het valt ons reuze mee hoe Loes zich er doorheen slaat. Zelfs Koen wordt

's nachts wakker dat hij niet meer kan slapen.

Woensdagochtend 6.30 gaat de wekker, 7.30 gaan we op de fiets naar school, kinderen met helm op. Een deel kunnen we door de compound fietsen (lees: rustig), een deel moeten we het verkeer in. Het is een chaos van grote auto's met chauffeurs, die kinderen afzetten. We kunnen een gedeelte over de stoep fietsen. Binnen 10 min. zijn we op school. De kinderen parkeren de fietsen binnen het hek bij de bewaking, een van de enige fietsen die er staan. Handen moeten met ontsmettingsmiddel gereinigd worden, temperatuur wordt opgemeten (als je hier verhoging hebt en er wordt H1N1 geconstateerd (de term Mexicaanse griep kennen ze hier niet) wordt je direct afgezonderd in een apart ziekenhuis).

Om 7.55 moet iedereen met zijn/haar juf in de rij staan. Loes vindt het spannend, maar lacht vrolijk. Iedereen kijkt naar haar blonde krullen. Ze gaat met de juf mee naar de klas en zwaait.

Jasper heeft het moeilijk. Dikke tranen biggelen over zijn wangen. Gelukkig mag ik meelopen naar de klas, maar dat maakt het afscheid niet minder moeilijk. Ook ik heb het er moeilijk mee, zij hebben er niet voor gekozen....

Rob is al met Koen naar zijn klasje. Koen heeft 3 korte ochtenden om te wennen. Hij heeft een hele lieve juf en er zijn 2 assistent juffen. Koen klemt zich aan mij vast, maar dat is meer omdat we hem achterlaten. Als ik Koen om 10.30 ga halen, blijkt het maar van korte duur geweest te zijn. Hij heeft steeds gekeken naar Hidde (een ander Nl. jongetje) en heeft het zelfs al over ´strawberry cake´. Ik vraag me af of Koen uberhaupt merkt dat er Engels wordt gesproken.

Als ik Jasper om 14.30 ophaal zegt de juf dat het goed is gegaan. Alleen in de pauze was hij even alleen, maar dan komt een ander kindje hem gelijk helpen en bracht hem naar een ander Nl. kindje. De kinderen zijn hier ontzettend sociaal en helpen elkaar allemaal. Jasper zegt dat het hem reuze is meegevallen. Loes haal ik op, die lacht nog steeds en is helemaal opgewonden.

Donderdag en vrijdag ging het brengen al iets beter. Jasper hoefde minder te huilen en meldt dat hij vanaf maandag niet meer hoeft te huilen. Dat klinkt goed !

Koen hoeft vrijdag ook al niet meer te huilen, speelt volop. Loes is een en al vrolijkheid en we horen al een aantal keren 'her big smile is fantastic'.

Pfff... de ergste dagen zijn voorbij, want dat gaat je niet in de koude kleren zitten.

Schooldagen zijn lang. 5 dagen in de week van 8.00 tot 14.30. 1x per week Nederlandse les van 14.45 tot 17.30. Geen woensdagmiddag vrij, geen vrijdagmiddag vrij. Lunch is op school. Ik neem brood mee en zet het i nde kantine als ik Koen ophaal (lekker vers). Ophalen van de kinderen gaat met een batch, waarop een foto van het kind staat. Kinderen moeten in de klas worden opgehaald. geen batch, geen kind mee. Iedere dag krijg je een communicatieschrift mee. 1x in de week krijgen Loes en Jasper huiswerk en Loes moet iedere dag een stukje lezen (en verslag doen). Iedere klas heeft ± 20 kinderen van verschillende nationaliteiten met 1 (native speaking) docent en 1 assistent docent. We hebben een heel goed gevoel bij de school, het is er schoon, mooie faciliteiten, veel activiteiten en een prettige sfeer, zowel onder kinderen als onder ouders.

Lekker weekend en we zijn er zeker van dat de kinderen hun draai gaan vinden !

Een paar dagen strand

Voor onze 'zomervakantie' zijn we van donderdag t/m zondag naar Mui Ne aan de kust gegaan.

Een reis van een kleine 200 km, waar we 4 uur over doen. Er is maar 1 weg van Zuid naar Noord door het land. Een 2 baans weg, die af en toe 3 auto's naast elkaar telt en dan aan weerszijden nog eens een paar scooters. Bussen halen elkaar toeterend in, maakt niet uit of er wel of geen zicht is, of er scooters in de weg rijden of dat er een tegenligger aankomt. Mr. Long rijdt erg voorzichtig, maar het is toch wel erg prettig als je je bestemming bereikt !

De kinderen zijn zoet met onze meegenomen DVD schermpjes achterin, dat hebben ze hier nog niet eerder gezien !

Aangekomen in Mui Ne komen we aan in een paradijsje aan het strand. Palmen geven je het tropische gevoel, de zee is hier ruw en aantrekkelijk voor kitesurfers. Heerlijk een paar dagen uitrusten ! We huren een jetski, wat Jasper en zelfs Koen fantastisch vinden!

1 ochtend sta ik om 5.30 uur op om met mijn camera op pad te gaan. Vietnamezen zwemmen al in zee (met kleren aan). Ik neem een taxi en probeer duidelijk te maken dat ik naar de haven van Mui Ne wil. Met een portier van het hotel en een taxi chauffeur die geen engels praat is dat wat lastig. Ik rij een kwartier en dan wijst de taxichauffeur naar beneden naar een paar bootjes op het strand. Ik stap maar uit en denk tegelijkertijd, waar moet ik heen, want verder is er niet veel. Ik begin te lopen en zie om 6.00 uur hoe de Vietnamezen de dag beginnen. Overal zitten ze op straat te ontbijten. Ze zitten met de hele familie (opa, oma, kleine kinderen) voor de deur pho te eten (een soort soep met noodels). Een kindje poetst zijn tanden in de goot met een emmertje. Jonge meisjes fietsen in witte traditionele kleding op hun fiets naar school. Een paar scooters schieten me aan, gebarend of ze me ergens heen kunnen brengen. Ik vind een weggetje, waar ik de zee zie. In de verte zie ik allemaal bootjes op het strand liggen en veel bedrijvigheid. Ik klim er over de rotsen naar toe en wordt beloond met prachtige taferelen.

Zaterdag komt Mr. Long ons ophalen en brengt ons naar de Witte Duinen. Tientallen kinderen komen op ons afgerend met 'sleetjes' waarmee we van de zandbergen kunnen afsleeen. De kinderen vinden het wel leuk en genieten van het beklimmen van de zandbergen.

Na een paar heerlijke dagen gaan we terug naar huis, waarvan Koen zegt: 'dat grote, daar waar mijn fietsje staat'.

Woensdag begint school en daarmee komt het normale ritme in zicht.

Volgers - de techniek

Wij merken dat het blog veel wordt gelezen en wij ontvangen hier veel leuke reacties op. Een veelgestelde vraag is of/hoe je een mail kunt ontvangen als er een nieuw berichtje wordt gepubliceerd. De techniek is hier nog beperkt in. Daarom:
- je kunt je inschrijven als volger (rechts bovenin blog: 'aanmelden als lid', hoeft alleen een google
account aan te maken als je die niet hebt), dan kunnen wij en anderen zien wie het blog volgt (is
gewoon leuk)
- als je een mail wilt ontvangen als er een nieuwe publicatie is, stuur mij een mail:
carlarijnders.vn@gmail.com met als onderwerp 'volger'
Tot volgs !

Op de cyclo

Iedere toerist maakt een tocht op een cyclo, dus het leek ons een leuk idee om dat met de kinderen ook een keer te doen. Zo verkennen we HCMC uit een ander perspectief dan vanuit de luxe auto met airco. Rob zit met Jasper en Koen in een fiets, ik zit met Loes.

Loes zit strak tegen me aan en vind het eng als we een groot plein moeten oversteken. Van links komt een bus in volle vaart aan, van rechts komen tientallen scooters, auto's wroeten zich erlangs. Tja, helemaal verantwoord in Eurpese ogen is het geloof ik niet. Maar goed, alle toeristen doen het en de cyclo's hebben geen werk meer als er veel ongelukken gebeuren. Zo stellen wij onszelf maar gerust. Na even in het drukke verkeer gereden te hebben, lijkt het te wennen. Het is fantastisch om het leven vanuit een 'fiets' te zien !

Na een tijdje gaan we de kleine straatjes in. Alles gebeurt op straat, de huisjes waar je inkijkt zijn piepklein. Mensen hangen, liggen op de grond of zitten voor de deur. Er zijn tallozen piepkleine winkeltjes, waar vanalles wordt verkocht. Kruiden, uitlaten, speelgoed, eten, wierookstaven, alles is er.

De kinderen kijken hun ogen uit en vinden het prachtig, zelfs Koen ! Iedereen kijkt naar ons als blanke kindjes en Loes, Jasper en Koen zwaaien naar iedereen, ze kunnen er niet genoeg van krijgen ! Jasper is teleurgesteld als de tocht is afgelopen. Dat geeft ons in ieder geval een goed gevoel en dat we vaker dit soort dingen kunnen ondernemen !

En dan weer de verbazing van het 'gewone' leven. Na het openen van een rekening, heeft het me aardig wat moeite gekost om het pasje te activeren voor internetbankieren. Op 3 verschillende plaatsen moest ik registreren (wat natuurlijk niet direct lukte) en ik geloof dat ik voor bankoverboekingen nogmaals moet registreren. Vandaag kwam de gordijnenman met een rekening brengen van 24 miljoen dong. Nee, overmaken liever niet, cash. Tja, hoe ga ik dat doen. Een goed betaalde hulp krijgt 4 miljoen dong, bij de geldautomaat kun je 5,8 miljoen pinnen. Ik heb niet zoveel trek om een half uur in de auto te zitten naar de bank. Al gauw kom ik achter de oplossing: gewoon je bankpas een aantal keren achter elkaar in de automaat stoppen ! Zo gezegd, zo gedaan: je steekt gewoon 4x achter elkaar je pas in de automaat en plukt dan je rekening leeg ! Heerlijk, die schijnveiligheid.....

Op reis door de Mekong Delta

Op bezoek bij het salesteam van de Mekong Delta...
Op maandagmiddag vertrekken we net een uurtje te laat voor een 4 uur durende auto-rit. De schemering kwam al binnen en na ruim 4 uur (heb inmiddels al wel geleerd dat tijd een rekbaar en relatief begrip is) arriveerden we (2 teamleden en de driver alsmede ikzelf) in een enorme lange rij voor de ferry...het duurde en het duurde....2 volle uren wachten.. de sfeer in de auto werd echter steeds beter en de grappen en grollen rolden in de Engelse taal over en weer..Op een gegeven moment besloot Vinh (de South Vietnam director) dat we laatste overtocht gewoon te voet gingen doen. De reden? Aan de andere kant stond al een hele tijd een feestend team klaar wachtend op de nieuwe baas. Leuk ontvangst en na wat eten, werden we dringend doch dringend verzocht de zangkunsten te vertonen voor de groep aan de Karaoke. Lachen en met een Heineken erbij zing ik aardig :-). De volgende dag vroeg uit de veren en per boot over de rivieren (prachtige natuur en authenticiteit) naar zogenoemde 'wet-markets' waar onze producten verkocht worden (Omo, Vim, Pond's, Lux, Knorr en Lipton). Zeer indrukwekkend. In een omgeving van kleine nauwe straatjes, allemaal kleine winkeltjes, mensen in hangmatten, kippen&hanen...vers vlees en geuren die soms lekker en soms minder plezierig zijn. Maar super gaaf. In de middag Metro bezocht (de Makro van Vietnam) waar we ook prominent aanwezig zijn. En 's avonds natuurlijk een welkomstdiner van het verkoopteam..de baas wordt uitgeprobeerd "mot-hai-ba, joh" (1-2-3-daar gaat ie) en de bierpullen kwamen weer. En voor Mr. Rijnders wat slang, kikker en echte vis op het programma. Dat laat je natuurlijk (een eerste indruk krijg je maar 1x) niet aan je voorbij gaan. Een restaurant waarbij alle tafels separaat op kleine eilandjes gesitueerd waren. Weer een enorme culinaire ervaring rijker. De dag erna..om 8 uur weer terug naar Ho Chi Minh City..voorbijrazende scooters, toeterende vrachtwagens en enorm mooie natuur. Begin September heb ik Hanoi-team gepland..Op naar het Noorden. Maar dan per vliegtuig. Schrijf jullie later weer. Enerverend land: Vietnam!

Leven begint 'normaal' te worden

Wat heet, normaal ? Zittend aan mijn eigen zwembad, waar de kinderen al de hele ochtend te vinden zijn, altijd lekker weer, nauwelijks iets te doen in huis, zit ik mijn blog te schrijven. Ik besef me dat dit een enorme luxe is die 'normaal' zal worden, maar nu nog absoluut niet zo aanvoelt. Afgelopen weekend hebben we ook weinig anders gedaan dan genieten rondom het huis. Op de compound zit een relaxed restaurantje, aan de rivier, waar je voor EUR 5-6 een heerlijke maaltijd krijgt.

Boodschappen doen hier is tot nog toe geen feest. Je kunt niets lezen op de verpakkingen, je weet niet of iets zout of suiker is, wat is meel, heb ik shampoo of bodylotion in mijn hand, hoe lang moet de rijst koken die ik pak ? De vis die je kunt kopen zwemt nog rond in aquariums (verser kan niet). Groenten en fruit kun je het beste kopen op een van de vele marktjes. Een enorme varieteit van onbekende vruchten, alles ziet er even vers uit. Ook hier spartelen de vissen in bakken rond en hangt het vlees aan een haak in de zon.....

Inmiddels hebben we ook een aantal Nederlanders ontmoet, die langzaamaan van vakantie terugkomen. Lieke heeft 2 kindjes, Hidde (3) en Sophie (5). Hidde komt bij Koen in de klas. Marga heeft Koen (8), Imke (6, komt bij Jasper met nederlandse les) en Thijs (4). Hanneke is iets na ons aangekomen en heeft Helen (9) en Steven (8, bij Loes' Nl. les). Petra werkt bij het consulaat, morgen zie ik nog Angelique die ook net is aangekomen. De mannen werken bij CampinaFriesland (5 Nl. gezinnen), Unilever (wij en Marga), Haskoning, Heineken zit hier.

Het type expat is gelukkig niet van een hoog blabla gehalte, maar lekker makkelijk, jong en avontuurlijk. Het is een hechte, actieve gemeenschap met veel kinderen in onze leeftijd.

Afgelopen dagen is Rob de Mekong Delta in geweest, ik zal hem vragen verslag te doen. Dit waren de eerste 2 dagen zonder papa thuis. Ik voel me absoluut veilig hier, het enige waar ik van wakker werd: wat gebeurt er als er met mij nu iets gebeurt ? Dan weten de kinderen niet wie ze moeten bellen of wat ze kunnen doen. Daar moeten we dus nog even een oplossing voor bedenken. We gaan er maar vanuit dat er niets gebeurt...

De regentijd valt ons reuze mee. We hoorden steeds zeggen dat je hier niet kunt vertoeven vanwege het slechte weer. Het is meestal bewolkt, maar dat is wel lekker als het altijd 32-35C is. Vaak regent het 's middags even en slechts een enkele keer de hele dag. Ook 's nachts koelt het weinig af tot +/- 28C. Een airco is voor ons dan ook geen overbodige luxe...

Het eerste uitstapje

Het huis begint aan kant te raken, dus het wordt hoog tijd om eens op ontdekkingsreis te gaan. Maar ja, dat is toch anders dan vroeger met z'n tweeen. Maar ik laat me niet tegenhouden. Lonely Planet op zak (een volledig gekopieerd exemplaar dat ik bij mijn eerste bezoek bij een stalletje heb gekocht) en 3 kinderen op de achterbank. Geruststellende gedachte is dat, mocht ik verdwalen, de chauffeur maar hoef te bellen (en dan nog trachten duidelijk te maken waar ik dan zou zijn). Op naar de Chinese wijk en daarna naar de vogeltjesmarkt, waar de kinderen hun lang beloofde vogeltjes mogen uitzoeken.

Mr. Long zet ons af in de hoofdstraat van China Town. Volgens een kaartje in de Lonely Planet ben ik vlakbij 3 mooie Pagoda's (tempels). De kinderen hebben veel bekijks weer. Loes loopt met Koen hand in hand, Jasper houdt mij stevig vast. "Moeten we nog ver; wat is hier zo bijzonder aan ?" We lopen langs een leuk marktje. "Nee mama, nu niet, we lopen door". Onderweg hebben we genoeg te zien.

Na 10 min. lopen komen we bij de eerste Pagoda aan. Een mooie oude Chinese tempel. Voor de deur verkopen ze wierook, maar dat slaan ze liever over. We gaan naar binnen, prachtig.

"Ik ga niet naar binnen, het stinkt hier" (wierook). Uiteindelijk weet ik ze te overtuigen dat het toch echt bijzonder is en dat ze er ook aan moeten wennen. Ik kan even rondkijken en foto's schieten.

Als ze steeds roepen "gaan we weer", besluit ik maar om de chauffeur de bellen en naar de vogeltjesmarkt te gaan.

We komen langs stalletjes met scharminkels van honden, katten

en komen uiteindelijk bij de vogels. 3 parkieten in een kooitje,

die moeten het worden. We waren al gewaarschuwd dat we geen

vogels moeten kopen die wormen eten, waar ik aan moest denken

bij een bak vol kruipende wormen en een andere bak met een

soort kakkerlakken, Beeeh...

En de kooi moet kunnen hangen, anders kunnen slangen bij de vogels. Tja, dat zijn overwegingen die wij niet gewend zijn te maken.

Afin, ons eerste uitstapje eindigt met 3 vogels, 3 blije kinderen en ook een blije mama (met veel te zien in het vooruitzicht als de kinders naar school zijn!)