Saigon Coop opent eerste winkel in Noord Vietnam

Wat ben ik weer een ervaring rijker! Vandaag de heuse opening van een nieuwe supermarkt in Ha Thinh (ca half uur vliegen onder Hanoi) meegemaakt...

Eigenlijk had ik een "farewell"party van één van mijn teamgenoten. Maar een telefoontje van hem meldde dat er een urgent-family-matter was dus werd het diner afgezegd. Prompt ontving ik uiteraard vanuit een ander deel van mijn team het verzoek mee te gaan naar de oversteek van Saigon Coop naar het Noorden van Vietnam. Ach ja..wel mooi. Implicatie..zaterdag weg! Op vrijdagavond vlieg ik met Thom Press (mijn Australische Modern Trade director) naar Vinh. Op een uur autorijden daarvan daan ligt Ha Thinh. De plaats waar de supermarkt wordt geopend.

Na een vrijdagavond diner in een echt Vietnamees restaurant vol TL-bakken (en uiteraard het Hollandse Heineken bier) staan we zaterdagmorgen vroeg op. Om 06.45 uur al ontbijt want 07.30 uur worden we door de driver opgehaald. Het ontbijt kent deze keer geen brood, omelet etc maar Pho (het meest populaire soepgerecht uit dit land). Heb ik eigenlijk weinig zin in deze keer...maar weinig keus.

Pak aan, stropdas om..want dit is een uitermate belangrijk moment voor deze retailer. Een state owned supermarktbedrijf dat in raptempo groeit en inmiddels dus haar 41e filiaal gaat openen. De naam zegt het al...origine is Zuiden. De overstap naar het Noorden is dus historisch te noemen.

We komen aan en ik word als belangrijke leverancier voorgesteld aan alle VIPs. De CEO van SG Coop, de managing director, de CEO van de joint venture partner, de real estate directeur en zelfs de voorzitter van de lokale communistische partij. Prachtig!
Vijf speeches (ook de vice minister van Agriculture is er) verder en het bekende dragon festival wordt opgevoerd. Met veel tromgeroffel wordt deze opening gevierd. Even denk ik..stel je voor..burgermeester Cohen, de voorzitter van de VVD, Minister Verburg en nog wat lokale prominenten als er in Amsterdam een nieuwe Albert Heijn wordt geopend...stel je voor!

Maar hier dus wel...dit is het teken van economische progressie. Supermarkten in plaats van al die lokale papa-mama winkels. Convenience, verse groeten en vlees, T-shirts en andere non-food: allemaal onder 1 dak! En, minstens zo belangrijk..dus geen buitenlandse speler als BigC (Casino) of Metro maar een 100% echte Vietnamese speler.

Als alle plichtsbesef voorbij is gaan de deuren open. Je weet niet wat je meemaakt. Drommen..drommen mensen..allemaal op jacht naar de aanbiedingen, premia, lucky draws die de wereld van Saigon Coop te bieden heeft. Thom en ik vallen op..op de foto met menig Vietnamees en aanstarende blikken. De enige twee Westerlingen in deze massa! Fantastisch.

Unilever heeft goed voorbereid: overal rukken de teams op om de Vietnamees aan de Omo, Surf. Knorr, Sunsilk etc etc te brengen. Onze merken pronken aan diverse schappen en in de grote mensenmassa..zie je karretjes, mandjes vol met onze tandpasta, shampoo, wasmiddelen en etenswaar. Een tikkeltje trots ben je dan. Wel wordt ik weer geacht om als de grote baas..het team zowel positieve signalen te geven als richting voor de volgende nieuwe winkel.

We zijn wel de hele dag kwijt want er gaat einde middag om 16.00 uur pas weer een vlucht terug. We vertrekken en krijgen de grote dank van alle directieleden van Coop! Dit wordt hier erg gewaardeerd. Uiteraard hebben we weer een uurtje vertraging (daar kijk ik al niet meer van op) maar veilig landen we vanavond in Ho Chi Minh. Oh ja...tis hier echt veel warmer. Ik was al weer even vergeten dat de koelere temperatuur die in Ha Thinh heerste, alleen voor het Noorden van Vietnam bestemd was. Een mooie dag zit erop..tussen de scooters, kleine drukke straatjes, baant onze auto de weg terug naar het rustige District 2! Als ik de deur open doe, vliegen de kids om me heen. Een mooie ervaring rijker en blij dat ik weer thuis ben!

Een week op reis door de regio..

Mijn ouders zijn net weg, was een enorm gezellig samenzijn. Ze draaiden volop mee in ons gezin en genoten zichtbaar van alles dat Vietnam te bieden heeft. En bovenal van hun 3 ukkies! We hebben samen gereisd, gelachen, lekker gegeten, gewoon niks gedaan en bij het afscheid een traan gelaten. Mooi te ervaren hoe warm de band is...

In hun laatste week was ik eigenlijk grotendeels op reis. Een prachtige ervaring weer die ik graag even wil delen. Indonesia (Jakarta) en wederom Noord-Vietnam (Hanoi).

We lanceren op dit moment Wall's Icecream (de Engelse Ola-variant) en dat is super mooi om te doen. Ho Chi Minh City is als eerste aan de beurt. Om eens te ervaren hoe IJsjes echt verkocht horen te worden, hoe je echt aan visibility werkt voor Icecream (met al die rode vriezers, vlaggen, stickers etc langs de weg) kregen we intern het advies: GO Indonesia! Op nog geen 3,5 uur vliegen vanaf HCMC, ligt die andere metropool "Jakarta". HCMC kent ca. 9 mln inwoners, in Jakarta leven er 12 mln. Met 4 distributeurs van ons (die al die 100-den winkeltjes voor ons beleveren) en een paar mensen uit mijn team, zijn we 4 dagen op bezoek geweest bij ons Indonesische collega's. Het begon al leuk..mijn ietswat junior secretaresse had business class tickets voor mij en een ander directielid geboekt...edoch..voor onze klanten..economy class! Een enigzins beschamende vertoning uiteraard op het vliegveld. Heen konden we niks meer wijzigen, terug een downgrade gedaan (tot grote hilariteit van de grond stewardess...een down grade maak je niet vaak mee natuurlijk :-)). In Jakarta worden we keurig opgewacht en langs al die immigratie perikelen geloosd. We komen op zondagmiddag aan en checken in...vanavond nodigen we de distributeurs uit voor een diner. We eten en drinken (er hoort immers altijd een flinke bier bij als Vietnamesen gaan eten) en gaan naar bed. De dag erna begint vroeg..we krijgen echt een fantastisch voorbereid programma voorgeschoteld. Enkele boardleden van Unilever Indonesia zijn erbij en presenteren de ijs-strategie van aldaar. We bezoeken een Indonesische distributeur, winkeltjes, convenience stores etc etc. We doen ideeen op en onze klanten worden met de minuut enthousiaster. Die avond een diner aangeboden door Indonesia in een oud koloniaal Nederlands huis..een langskomend orkestje speelt speciaal voor mij "Tulpen uit Amsterdam". Uiteraard wordt wel verwacht dat ik even meezing! Mijn Indonesische collega (lekker gezet en met een harde lach de dag doorkomend) bestelt poffertjes met ijs als toetje en roept het ene na het andere Nederlandse woordje! De sfeer is opperbest. De dag erna reizen we weer door Jakarta. Overigens een veel beter georganiseerde stad vergeleken met HCMC. Wel viezer..er rijden immers beduidend meer auto's! Vandaag ook een groot pretpark op het programma om van te leren...ijsjes..ijsjes en nog eens ijsjes...Uiteraard bestellen we er eentje! Die avond is free time. Ik besluit een oud-collega uit Nederland op te zoeken. Ze is nu algemeen directeur van Kimberly-Clark Indonesia. We dineren in een hippe tent samen en halen memories uit de oude doos op. Gezellig...Mooi maar voldaan leg ik mijn hoofd op het kussen. Die dag erna moeten we 03.30 uur op...tja..een ietswat vroege vlucht is voor ons geboekt. Alle distributeurs spreken hun waardering uit voor het programma. Het was mooi.

Thuis aangekomen, besteed ik tijd aan kids en gezin. En uiteraard mijn ouders..Helaas donderdagavond vlieg ik weer door naar Hanoi. We hebben boardmeeting aldaar. Wel weer mooi. Hanoi heeft vele meren en als je aankomt rijden is het uitzicht geweldig. In Hanoi ken je wel gewoon 4 seizoenen en is het herfst. Een verkoelend windje is dan het verschil met HCMC. En iets lagere temperaturen (26C). Heerlijk! Ik werk nog wat op de hotelkamer en laat even voetmassage doen (heb ik wel even verdiend dacht ik zo). Vrijdag vroeg op en de hele dag vergadering. We timmeren Q1-2010 dicht en laten diverse onderwerpen de revue passeren. De sfeer is goed, de resultaten ook!

Om 18.45 vlieg ik terug..2 uur naar beneden. Althans dat dacht ik..zoals wel vaker..Vietnam Airlines besluit uurtje later te gaan. Ach ja..dat kan nog wel even dan. Rond 22.30 uur doe ik thuis de deur open..en ze zijn alle 3 (Carla en de oudjes Rijnders) zijn nog op. Een heerlijk glas rode wijn markeert het einde van een drukke maar ook energie-gevende week.

Een rondje door de regio zit er weer op! Een normale werkweek staat voor deur!

Bericht ontvangen:emailadres doorgeven

Als er een nieuw berichtje is, sturen we een mailtje dat er een nieuwe publicatie is.
Wil je dit ook ontvangen ? Geef even je emailadres door aan: carlarijnders.vn@gmail.com.

Aan alles komt een einde

Ik zit hier op het balcon van onze kamer na te mijmeren over alles wat we hebben beleefd. In ons vorige blog schreven we dat we twee dagen onze oude funktie van oppas opa en oma
zouden opnemen. Weer heel leuk, maar toch anders. Toen we Koen om half twaalf gingen ophalen van school moesten we een pasje omhangen en dat met de auto doen met chauffeur. We mochten van Carla en Rob dat niet met de fiets doen. Veel te gevaarlijk voor ons vonden zij en dat was ook wel zo hoor. Om half drie hetzelfde ritueel als we Loes en Jasper gingen ophalen. Ook weer met pasje met hun foto daarop, want anders kregen we de kinderen niet mee.

Op de donderdag heeft Jasper Nederlandse les, moest om half zes opgehaald worden. Loes moest naar tennisles direct na school en Koen moest om half vier naar voetballen. Loes ging
na de tennisles met een vriendinnetje mee. Ja toen dacht ik; hoe gaan we dit alles oplossen. Het wegbrengen was geen punt, maar het ophalen, daar Rob ook opgehaald moest worden van kantoor. Ja dan moet je het een en ander gaan regelen en erop vertrouwen dat iedereen weer thuiskomt en dat is allemaal gelukkig goedgekomen. Alle schaapjes waren aan het einde van de dag weer veilig op het droge. Toen heb ik gedacht. Er moet veel geregeld worden. Het is niet zo dat de kinderen zonder afspraak bij vriendjes of vriendinnetjes kunnen gaan spelen. Ze moeten altijd opgehaald worden. Vooral als ze buiten de compound gaan. Carla kan niet, als ze naar de stad moet of lekker wil gaan winkelen, zomaar in de auto stappen en gaan. Neen ze moet altijd wachten tot de chauffeur weer thuis is of met de taxi gaan en daarna weer op een punt afspreken waar ze opgehaald wil worden. Een agenda, telefoon en horloge is voor haar dan ook geen overbodige luxe. Niet dat Carla daarover klaagt, maar dat ze hier veel moet regelen staat voor mij vast.
Rob moet veel reizen, dus veel weg. Komt vaak laat thuis van kantoor en doordat het verkeer hier zo enorm druk is, laat thuis en de kinderen dan meestal op bed liggen. Dus als papa vroeg thuis is en niet op reis behoeft, is iedereen blij.

Ik heb bewondering hoe die twee en trouwens ook de kinderen zo vlug alles opgepakt hebben. Ik neem mijn petje daar voor af. Het is vermakelijk hoe de kinderen al hun engels onder de knie hebben en met hun vriendjes en vriendinnetjes kunnen praten; zelfs die kleine Koen kan zich redden.

Het was voor ons heel fijn om het gezinsleven hier mee te maken. We hebben veel gezien en meegemaakt, maar bovendien hebben we een gezellige tijd als ouder en opa en oma tussen onze kinderen gehad. En niet te vergeten; we zijn heel erg verwend.

Vandaag nog even genieten van alles; koffers pakken en op naar het vliegveld. De film waarin we drie weken zaten is voorbij. Het afscheid zal vanavond heel moeilijk zijn, maar wij weten zeker dat Carla en Rob de juiste beslissing hebben genomen om hier in Vietnam te gaan wonen en Rob de uitdaging voor zijn funktie heeft aanvaard. Dat is voor ons als hun ouders een hele geruststelling.

Rob, Carla en kinderen heel erg bedankt voor de fijne tijd die wij hier hebben gehad.
Oma Utrecht

Op stap voor de leprastichting

Sinds enkele weken ben ik actief voor Peerke Donder Foundation (PDF), een stichting die in Nederland fondsen werft om te besteden aan projecten in Vietnam, Cambodja, Thailand. Projecten ondersteunen de bestrijding van lepra en zijn m.n. gericht op het verbeteren van de leefomstandigheden van leprapatienten. Er wordt samengewerkt met plaatselijke hulpverleners. Met 4 nieuwe vrijwilligers en 2 "oud" gedienden zijn lopende projecten verdeeld. Het eerste project dat ik bezoek met z'n 3-en is in Soc Trang, diep de Mekong Delta in.

We vertrekken woensdag om 6.00 uur, leggen 250 km af en komen 6 uur later aan. We checken in in een simpel hotelletje, waar niemand Engels spreekt. Als ik de bedden zie ben ik blij dat ik een lakenzak heb meegenomen. Maar er is in ieder geval airco, een van de belangrijkste faciliteiten hier. Na de lunch (rijst met ei) worden we opgehaald door de tolk en door iemand van het plaatselijke Rode Kruis. We komen binnen in een eenvoudig vergaderzaaltje, waar 6 mensen ons ontmoeten, allemaal 'baasjes' van de locale districten, een sociaal werker, iemand van de 'vet' department. We worden ontvangen met fruit en cocosmelk.

Met dit project heeft PDF voor 2x 60 gezinnen een big van 4 mnd bekostigd en een half jaar voer. Dit varken moeten ze grootbrengen en als het biggen krijgt moeten ze 2 teruggeven aan PDF (die ze weer uitzet) en de rest kan verkocht worden. Hiermee worden mensen gedwongen zich in de gemeenschap te bewegen (voer kopen, biggen verkopen) en kunnen ze een beter inkomen verwerven. Wij horen in de middag hoe het project loopt, de tegenvallers en krijgen natuurlijk ook het verzoek een 3e fase te bekostigen.

Het is een totaal nieuwe materie voor mij. Ik weet nog weinig van lepra, ik weet niet veel van varkens en het projectverloop is ook nieuw. En het is een bijzondere ervaring om alles te moeten vertalen met een tolk.

'Oma' (70) van het Rode Kruis nodigt ons uit om een prachtige Kmer tempel te bezoeken (25% van de bevolking is hier Kmer-ooit was het Cambodja). We zien vleermuizen met een spanbreedte van 1,5 meter en we zien monniken lopen in hun oranje gewaden.

We worden aangestaard, hier komen niet veel blanken. 's Avonds nodigt 'oma' ons uit voor een diner. Een beetje onwennig, want met een tolk klets je niet makkelijk weg, zeker niet als je met 7 aan tafel zit met slechts 1 tolk. Maar 'oma' ratelt vrolijk tegen je, alsof je het verstaat. Op tafel kijkt op een bord het hoofd van een kip me aan (zijn ogen zijn wel dicht), in een soort soep op tafel worden kleine gladde visjes even gekookt en dan worden de ingewanden eruit gepulkt. Ik eet voor de beleefdheid wat kip (nadat ik een goed stukje heb uitgezocht), leg mijn bordje vol met wat groenvoer en vooral rijst.

Donderdag om 8.00 gaan we op weg voor het veldwerk. We rijden eerst een stukje met de auto. Het is prachtig. Tropisch, rijstvelden (met overal graven tussen de rijstvelden) en veel water.

Na een half uurtje stoppen we bij een lokaal (klein) Rode Kruis. Hier stappen we over op de motor, want met de auto kunnen we niet verder. We rijden verder over een verhard pad. Links en rechts passeren we kleine huisjes. Mensen kijken om. De 'winkeltjes' worden steeds kleiner, de huisjes primitiever. Uiteindelijk zien we de eerste familie. Ik dacht een eerste leprapatient te zien, maar ze blijkt spastisch. De echte leprapatient heeft geen zichtbare verminkingen.

Dat blijkt gedurende de bezoeken: de meeste leprapatienten hebben tijdig medicijnen gehad, waardoor de niet verminkt zijn geraakt. Lepra is een bacterie in het lichaam, dat gevoelloosheid ten gevolge heeft. Doordat er geen gevoel is, worden verwondingen niet opgemerkt, waardoor die gaan zweren (zeker onder de omstandigheden waar de armen leven, lepra nestelt zich alleen in een zwak lichaam). Sinds een jaar of 20 zijn er medicijnen, waardoor de bacterie tijdig uitgeschakeld kan worden. Wel is er nog het stigma: iemand heeft lepra.

De meeste mensen met verminkingen zijn dus ouder (voordat er medicijnen waren). Een aantal (wel verminkte) patienten waren niet thuis. We zien de varkens, die er goed uitzien. We stellen onze vragen, waarbij we moeten kijken of de juiste dingen met ons geld zijn gedaan. Krijgen de varkens voer, krijgen ze water, wat gebeurt er als ze ziek zijn etc. We gaan door naar de volgende families. We zien huisjes van riet gemaakt, er staat 1 bed in (zonder matras) voor een familie van 7, een pan wordt op een takkenvuurtje heet gemaakt. Een pomp in de hut waar water uit een bron kan worden opgepompt. De kleding die ze hebben hangt aan een bamboestok. Een tuintje waar je eerst langs 3 graven loopt, voordat je bij de varkens komt. We verlaten met de motor de verharde weg en gaan verder op het zandpad. Kindjes komen kijken. Een prachtige natuur. Nog meer families. De een lijkt het iets beter te hebben dan de ander, maar het blijft armoede. Sommigen hebben nog een andere bron van inkomsten: een rijstveldje, cocosnoten, suikerriet. We zien 1 familie die uit de 1e fase een varken heeft, die al 3 ronden biggen heeft gehad. Ze laten trots zien dat ze een echt huis hebben kunnen bouwen van de opbrengst. Dan weet je waar je het voor doet. Het is mooi als je een heel klein beetje kunt bijdragen aan een iets waardiger bestaan.

Onze tocht geeft voldoening en ook veel stof tot nadenken. Waarom hebben we geen zware lepragevallen gezien: zijn ze er niet, krijgen we ze niet te zien ? Hoe vindt selectie van de families plaats ? Is een familie met leprozen armer dan anderen ? Is het verstrekken van biggen de juiste manier om ondersteuning te leveren ?

We sluiten af met een lunch (met een vis die me met open mond staat aan te gapen, mannen die alles wat ze niet hoeven op de grond tuffen en half rauwe vissen). De terugtocht duurt 7 uur, dus ik geniet dubbel als ik weer neerstrijk in onze luxe.

Vrijdagmiddag Loes haar feestje, zaterdagmorgen Jasper's feestje. Ze hebben genoten. Met verwende expatkinderen die niet luisteren. Die bedient worden op hun wenken. Die niet hoeven te werken.

Wat is de wereld oneerlijk verdeeld.

Maar het is mooi als je met een heel klein beetje moeite heel veel kunt terugdoen...

Nu eens geen Carla en Rob maar...Opa en Oma Utrecht

Nu eens géén Carla en géén Rob, maar…………………………
zoals de kleinkinderen altijd zeggen: Oma en Opa Utrecht aan het woord”.


Loes, ons oudste kleinkind maakte voor ons een zgn. afstreepkalender. Dat het lang duurde voor het de 24ste oktober, de dag dat we zouden vertrekken was, zal duidelijk zijn.

Maar eindelijk was het dan zover en onze zoon Jeroen kwam ons ophalen om ons naar Schiphol te brengen.

Na een lange vlucht, die voor ons letterlijk voorbij vloog, kwamen we aan in HCMC, waar we hartelijk werden begroet door onze kinderen en kleinkinderen. De laatsten stormden op ons af. Een heerlijk moment!!

Rob had een mannetje geregeld die ons met een bord “Mr. And Mrs. Rijnders”stond op te wachten en ons snel door de douane loodste, onze koffers haalde en ons naar de uitgang bracht.
De chauffeur, Mr. Long, stond daar met een heuse Land Cruiser te wachten en gingen we, op weg naar de Cherry Blossom Road nr . 5 op de An Phu Compound.

We hadden al wat foto’s en beelden op Skype gezien van hun stulpje, maar bij het in het echt zien van het huis en de tuin waar Rob en Carla met hun kindjes wonen, vielen onze monden open.
Neen behelpen hoeven zij zich bepaald niet.
Naast een mooi huis en een mooie tuin met zwembad wordt hen het leven nog makkelijker gemaakt door de aanwezigheid van een chauffeur, een kokkin (Miss. Loan), een schoonmaakster (Miss. Lan) en een tuinman (mr. Vo).
Verder nog wensen? zou je je kunnen afvragen.

Bijzonder was onze aankomst vooral, omdat 25 oktober de verjaardag was van Loes, die 9 jaar werd.
Reden om snel de koffers uit te pakken en cadeautjes uit te delen.
Rob en Carla kwamen tot de conclusie, dat we waarschijnlijk met één lege koffer terug gaan nadat alles was uitgepakt.

Ook voor Oma, die 18 oktober 70 jaar was geworden, werd gezongen en ons beiden werd een tegoed- aangeboden, waarop vermeld stond dat we het volgende weekend naar Hoi An gingen in een ressort aan het, zoals de Vietnamezen zelf zeggen, mooiste strand van Vietnam.
Daar zouden we dan Jasper’s verjaardag vieren, die 1 november 7 jaar was geworden.
Ook de te houden kinderfeestjes gaan we nog mee maken.

’s Avonds hebben we heerlijk gegeten bij het “Boat House” een gezellig restaurant op de compound aan de Saigon Rivier.

De eerste dagen hebben we rustig aan gedaan, want een jetlag lag op de loer. Het viel gelukkig allemaal mee en al gauw konden we wat gaan ondernemen, zoals een bezoek aan een locale mark met veel vlees, vis en fruit..

Samen hebben we een enkele uren durende stadswandeling gemaakt in HCMC met uiteraard een bezoek aan de drukke en vooral toeristische Ben Thahn markt. Daar kochten we kleding, dongen wat af en kwamen naderhand tot de conclusie toch weer te veel te hebben betaald. Misschien wel veel te veel. Maar ach dachten wij, voor ons is het niet echt veel, voor hen wel. Dan hebben zij ook een fijne dag en wij hebben ervan genoten.

Ook een leuke trip die we maakten was die naar de Mekong Delta.
Onder begeleiding van een goede gids hebben wij veel gezien en gehoord over dat prachtige gebied.
We maakten kennis met o.a. het leven van de locale bevolking (wat zijn wij dan rijk), met de gewassen van het eigen land;veel fruit. En de afzondering waarin zij leven in een voor onze begrippen “oerwoud”.

Gisteren, 3 november, toen Carla op de fiets Loes van de Nederlandse les ging halen en Henny met de chauffeur meereed, was de weg op een gegeven moment overstroomd door het buiten de oevers treden van de Saigon rivier. Het water stond meer dan een halve meter hoog en het laat zich raden hoe de fietsers thuis kwamen.Ondanks dat zij drijfnat waren en Loes onderweg ook nog met de fiets in het water kwam te vallen werd er veel gelachen.

Op het moment dat ik dit stukje schrijf is Carla twee dagen naar de Mekong Delta met een groep van de”Peerke Donders Stichting, waarvoor zij zich als vrijwilligster gaat inzetten. Voor ons betekent dat: “het oppakken van onze vertrouwde taak van Oppas Oma en Opa, zoals we dat de acht jaar hiervoor ook altijd deden .Zo verleren we het in ieder geval niet!!
We hebben nog ruim anderhalve week te gaan, maar zullen dat helaas bijna een week zonder Rob moeten doen, die zondagmorgen vroeg naar Indonesië moet voor een paar dagen en na terugkomst een MT-meeting in Hanoi moet bijwonen. Maar zoals we in Nederland zeggen :”het werk gaat voor het meisje”.

Het ligt in de bedoeling om volgende week een dagtrip te doen naar de
Coadai Tempel en Cuchi tunnel.
Zo blijft het dus genieten. Henny knijpt zich soms in de wang om te beseffen, dat alles wat we zien en meemaken géén droom, maar de werkelijkheid is.

Dat we hier verwend worden met zelfs een bezoek aan de pedicure behoeft verder geen betoog.

We sluiten dit stukje af met de woorden van de tekst van een TV-programma, door Ursul de Geer gepresenteerd, namelijk:

“HET IS HIER GEWELDIG !!”

Iedere dag 30 tot 35 graden C, maar…………. als het even regent dan regent het ook goed !!


(4 november 2009)