Nu eens geen Carla en Rob maar...Opa en Oma Utrecht

Nu eens géén Carla en géén Rob, maar…………………………
zoals de kleinkinderen altijd zeggen: Oma en Opa Utrecht aan het woord”.


Loes, ons oudste kleinkind maakte voor ons een zgn. afstreepkalender. Dat het lang duurde voor het de 24ste oktober, de dag dat we zouden vertrekken was, zal duidelijk zijn.

Maar eindelijk was het dan zover en onze zoon Jeroen kwam ons ophalen om ons naar Schiphol te brengen.

Na een lange vlucht, die voor ons letterlijk voorbij vloog, kwamen we aan in HCMC, waar we hartelijk werden begroet door onze kinderen en kleinkinderen. De laatsten stormden op ons af. Een heerlijk moment!!

Rob had een mannetje geregeld die ons met een bord “Mr. And Mrs. Rijnders”stond op te wachten en ons snel door de douane loodste, onze koffers haalde en ons naar de uitgang bracht.
De chauffeur, Mr. Long, stond daar met een heuse Land Cruiser te wachten en gingen we, op weg naar de Cherry Blossom Road nr . 5 op de An Phu Compound.

We hadden al wat foto’s en beelden op Skype gezien van hun stulpje, maar bij het in het echt zien van het huis en de tuin waar Rob en Carla met hun kindjes wonen, vielen onze monden open.
Neen behelpen hoeven zij zich bepaald niet.
Naast een mooi huis en een mooie tuin met zwembad wordt hen het leven nog makkelijker gemaakt door de aanwezigheid van een chauffeur, een kokkin (Miss. Loan), een schoonmaakster (Miss. Lan) en een tuinman (mr. Vo).
Verder nog wensen? zou je je kunnen afvragen.

Bijzonder was onze aankomst vooral, omdat 25 oktober de verjaardag was van Loes, die 9 jaar werd.
Reden om snel de koffers uit te pakken en cadeautjes uit te delen.
Rob en Carla kwamen tot de conclusie, dat we waarschijnlijk met één lege koffer terug gaan nadat alles was uitgepakt.

Ook voor Oma, die 18 oktober 70 jaar was geworden, werd gezongen en ons beiden werd een tegoed- aangeboden, waarop vermeld stond dat we het volgende weekend naar Hoi An gingen in een ressort aan het, zoals de Vietnamezen zelf zeggen, mooiste strand van Vietnam.
Daar zouden we dan Jasper’s verjaardag vieren, die 1 november 7 jaar was geworden.
Ook de te houden kinderfeestjes gaan we nog mee maken.

’s Avonds hebben we heerlijk gegeten bij het “Boat House” een gezellig restaurant op de compound aan de Saigon Rivier.

De eerste dagen hebben we rustig aan gedaan, want een jetlag lag op de loer. Het viel gelukkig allemaal mee en al gauw konden we wat gaan ondernemen, zoals een bezoek aan een locale mark met veel vlees, vis en fruit..

Samen hebben we een enkele uren durende stadswandeling gemaakt in HCMC met uiteraard een bezoek aan de drukke en vooral toeristische Ben Thahn markt. Daar kochten we kleding, dongen wat af en kwamen naderhand tot de conclusie toch weer te veel te hebben betaald. Misschien wel veel te veel. Maar ach dachten wij, voor ons is het niet echt veel, voor hen wel. Dan hebben zij ook een fijne dag en wij hebben ervan genoten.

Ook een leuke trip die we maakten was die naar de Mekong Delta.
Onder begeleiding van een goede gids hebben wij veel gezien en gehoord over dat prachtige gebied.
We maakten kennis met o.a. het leven van de locale bevolking (wat zijn wij dan rijk), met de gewassen van het eigen land;veel fruit. En de afzondering waarin zij leven in een voor onze begrippen “oerwoud”.

Gisteren, 3 november, toen Carla op de fiets Loes van de Nederlandse les ging halen en Henny met de chauffeur meereed, was de weg op een gegeven moment overstroomd door het buiten de oevers treden van de Saigon rivier. Het water stond meer dan een halve meter hoog en het laat zich raden hoe de fietsers thuis kwamen.Ondanks dat zij drijfnat waren en Loes onderweg ook nog met de fiets in het water kwam te vallen werd er veel gelachen.

Op het moment dat ik dit stukje schrijf is Carla twee dagen naar de Mekong Delta met een groep van de”Peerke Donders Stichting, waarvoor zij zich als vrijwilligster gaat inzetten. Voor ons betekent dat: “het oppakken van onze vertrouwde taak van Oppas Oma en Opa, zoals we dat de acht jaar hiervoor ook altijd deden .Zo verleren we het in ieder geval niet!!
We hebben nog ruim anderhalve week te gaan, maar zullen dat helaas bijna een week zonder Rob moeten doen, die zondagmorgen vroeg naar Indonesië moet voor een paar dagen en na terugkomst een MT-meeting in Hanoi moet bijwonen. Maar zoals we in Nederland zeggen :”het werk gaat voor het meisje”.

Het ligt in de bedoeling om volgende week een dagtrip te doen naar de
Coadai Tempel en Cuchi tunnel.
Zo blijft het dus genieten. Henny knijpt zich soms in de wang om te beseffen, dat alles wat we zien en meemaken géén droom, maar de werkelijkheid is.

Dat we hier verwend worden met zelfs een bezoek aan de pedicure behoeft verder geen betoog.

We sluiten dit stukje af met de woorden van de tekst van een TV-programma, door Ursul de Geer gepresenteerd, namelijk:

“HET IS HIER GEWELDIG !!”

Iedere dag 30 tot 35 graden C, maar…………. als het even regent dan regent het ook goed !!


(4 november 2009)