Gelukkig kerstfeest en een spetterend 2011 !

We staan op het punt om te vertrekken op vakantie naar Thailand. Vorige weekend zijn Loes en ik naar Bangkok geweest voor zwemwedstrijden. Ze heeft super gezwommen, 1x 2e geworden op de 100 m. schoolslag. Een mega ervaring, een immense school, een 50 m. bad en heel veel plezier onder elkaar.

Jasper heeft voetbalwedstrijden gehad. Toen ze 4e werden na penalties vloeiden er dikke tranen in het team... Maar ook hij heeft de tijd van zijn leven gehad.

Deze week is het heel gezellig met de Rianca, Peter en de kids. Ze hebben veel gedaan en gezien en na school hebben onze kids heerlijk gespeeld. Het gaat heel goed en we hebben zin om samen naar Bangkok te gaan ! Daarna ieder een week apart en weer samen op het strand.

Mij rest om iedereen een heerlijke kerst te wensen (een witte denk ik, jaloers....) en een heel gelukkig, gezond en spetterend 2011 !!!

Veel bezoek

De afgelopen weken zijn we goed bedeeld geweest met bezoek. Rob's ouders zijn weer 3 weken op geweest, waarmee we ze opgeteld bijna meer zien dan in Nederland ! Ze hebben genoten en hebben inmiddels meer musea gezien dan ik, ze zijn 3 dagen naar Hanoi geweest en we zijn samen een heerlijk weekend naar Ho Tram geweest. Met de boot zijn we de Saigon rivier 1,5 afgevaren. Dat was wel een leuke ervaring. De rivier wordt steeds breder naar de zee toe en er is veel olieopslag. De boot komt dan aan in Vung Tau, waar veel offshore is en waar honderden Russen wonen. We worden, heel decadent, opgehaald door Mr Long, onze chauffeur. Dan moeten we nog 3/4 uur rijden en komen aan in iets, wat heel even Hollywood voelt. Een enorme villa staat op ons te wachten met alles erop en eraan. Zwembad erbij, bij iedere slaapkamer een badkamer en zelfs een nanny kamer ! 's Avonds komt de kok aan huis en maakt voor ons een heerlijke BBQ klaar. Ook het strand is fantastisch en als ik om 6.00 uur wakker word, ga ik met mijn camera op pad. De tegenstelling is dan altijd weer groot. Vissers die blij zijn als ze 1 grote vis in het net hebben en het strand opschrapen om coquilles te vinden.

Zondagavond gaan we alweer terug. 120 km van Saigon, 3 1/4 rijden pff.... Wij hebben prachtig weer gehad, maar op de terugweg regent het pijpestelen en baggert de auto soms door het water. Arme scooterrijders !

De laatste weken ben ik druk geweest in de Sinterklaascommissie. Tot 3 weken van tevoren konden we geen Sint vinden (toch een beetje lastig als 77 kinderen erop rekenen dat hij toch echt overkomt uit Nl.), het is steeds weer een toer om 25 kg strooigoed hier te krijgen, zwarte sminck (in een land waar iedereen zich wit poedert), zwarte panties (bij 33C), een Pietenpak dat versleten is vervangen (leg aan de naaister maar eens uit waarvoor het is), ga zo maar door. Uiteindelijk is het weer voor elkaar gekomen. Vorige week zaterdag was er weer filmmiddag bij ons in huis en zondag kwamen de Pieten aan op de kade. 's Ochtends was er enige paniek, want de grote boot bleek opeens een klein notedopje te zijn, de opstapplaats voor de Pieten werd opeens veranderd waardoor Sint en de Pieten opeens een half uur moesten rijden naar de boot. Maar goed, uiteindelijk hebben de kindjes hard genoeg gezongen en werden Sint en Piet een warm welkom geheten. Ze zijn naar binnen gegaan bij de consul, alwaar het feest plaatsvond. De bestuurder van de notedop bleek opeens problemen uit een andere hoek te krijgen: de militaire politie stond voor zijn neus. Hij mocht niet aanleggen, hij bevond zich op militair gebied (onder de compound schijnen enige vluchttunnels onder de rivier te zijn) en wie waren die zwarte mannen wel ? En waar waren die zo gauw gebleven en hoe kon hij dat bewijzen ? Dit is Vietnam....

Afin binnen begon het feest voor de kids, enigszins chaotisch omdat het boek van Sint niet matchte met de volgorde van de cadeaux, maar goed. Ieder kind een cadeau, ieder kind blij. En daar gaat het toch om. Bij ons gelooft Loes niet meer, Jasper en Koen nog des te meer. Van de week zei Jasper wel dat Piet niet in het zwembad mocht vallen, want dan zou zijn sminck eraf gaan....

In de tussentijd ben ik ook druk met mijn kaartjesproject. In het voorjaar hebben Lieke en ik heel veel foto´s genomen, waarvan we kaartjes hebben gemaakt met de Engelse en Vietnamese vertaling van heel veel groente, fruit, voorwerpen etc. Vooral het aan elkaar binden van de kaartjes kost heel veel tijd. Zo´n 500 x 165 kaartjes per set. We verkopen ze nu op bazaars en het loop heel goed. We hebben er inmiddels 150 verkocht, nog 350 te gaan. Mijn gedeelte van de opbrengst gata naar het goede doel, weet nog niet precies wat. Mijn werkzaamheden bij Peerke Donders Stichting lopen ten einde, omdat er een vergaande samenwerking tot stand is gekomen met de Nederlandse Lepra Stichting in Hanoi. Vanaf januari ga ik kijken waar ik me ga inzetten.

De jaarlijkse International Week op school is ook achter de rug. Dit is een van de grootste events van het jaar, waarbij het duidelijk wordt dat de school een smeltkroes is van culturen en dat onze kinderen tot global citizens worden opgeleid. Er was een international Food Court, alles klassen hadden een land gekozen en hiermee de klas versierd en presentaties gehouden. En de laatste dag was Parade van national costumes, prachtig !

Vorige week is mijn zus Nieke 2 dagen geweest. Air France heeft een nieuwe rechstreekse vlucht Parijs-HCMC , die ze meteen heeft aangevraagd. Voor haar erg vermoeiend, voor mij (ons) erg gezellig ! We hebben heerlijk de markten afgestruind, Vietnamees gegeten en veel gekletst. Dat zal nog wel vaker gaan gebeuren.

Vrijdag hebben we afscheid gehad van Marijn (Rob´s baas) en Marga (waar ik regelmatig mee optrok). Het was een superfeest. Dit jaar zullen er nog vele feesten volgen, want tot de zomer vertrekken er erg veel mensen. Dat is echt wel de keerzijde van dit bestaan. Heb je eindelijk vriendschap opgebouwd, dan vertrekken ze weer. En dat geldt zowel voor ons als voor de kinderen. Afscheid nemen doet pijn en went niet. Maar we weten gelukkig wel: vriendschap kent geen grenzen. Over 2 weken komen Rianca en Peter met de kids. Ze willen zien hoe wij leven en na een week hier gaan we samen naar Thailand. Daar verheugen we ons op !

Maar voor die tijd heeft Loes nog een aantal zwemwedstrijden. Sinds de zomer zwemt ze op school en doet het verbazingwekkend goed. Morgen heeft ze zwemcompetitie op school tegen 2 andere scholen en het weekend van 11-12 december gaat ze voor zwemwedstrijden naar Bangkok. Dat is wel stoer van d´r ! En op school gaat het met alle 3 geweldig goed. Op de rapporten van alle 3 alleen maar A´s (boven verwachting) en B´s (naar verwachting) en met Engels op het niveau van native speakers. Dat neemt niemand ze af en we zijn erg trotse papsen en mamsen!

Een (werk) week reizend door Vietnam...

De nieuwe baas is gearriveerd..

Het is 1 oktober en Jv is aangekomen. Voor het eerst in mijn werkzame leven moet ik naar een niet-Nederlander luisteren :-) Ik vind het een leuke challenge, een Indier zwaait nu de scepter in Unilever Vietnam. Ik ben benieuwd...

We besluiten een week samen te reizen. Het centrum (bestemming Danang) en het Noorden (Hanoi en omgeving) zijn de reisdoelen. Op maandag vliegen we naar Danang. Vinh, mijn Vietnamese leider voor General Trade, reist mee. Het wordt een aangepast schema..mijn nieuwe chief (het klikt al vrij snel) moet tussendoor nog even met een Vietnamese minister naar Jakarta. Dinsdag en woensdag reis ik dus alleen verder met mijn teams..

In Danang bezoeken we 1 van onze distributeurs. Een geweldige vrouw die erg vermogend blijkt te zijn. Haar man werkt voor een state-owned bedrijf dus de relaties zitten wel snor :-) we bezoeken haar splinternieuwe warehouse, trots laat ze zien dat ze klaar is om de toekomst tegemoet te treden. De business verdrievoudigen in een paar jaar...ze is met ons. Mijn nieuwe chief is helemaal gelukkig als we de markt in gaan. De bekende Vietnamese markten, de kleine winkeltjes, het gekrioel van mensen, scooters, dieren etc etc. Het brengt hem mentaal terug naar India..jaren geleden. Het geroezemoes van de winkeliers, de claxonerende scooters, de auto's die kriskras overal doorheen rijden. De avond diner met onze distributeur en een 2e schuift aan. Mr Minh, een gezellige Vietnamees die wel een Heineken-biertje lust. Na 2 glazen noemt ie me weer zijn"vriend van het Centrum"! We scanderen allemaal mot-hai-ba (1-2-3) en de bierpullen worden gulzig geledigd. De diverse gerechten worden opgediend en we hebben een heerlijke avond. Het restaurant, aan de kust gelegen dus we hebben uitzicht op zee, ademt een sfeer van relaxing uit. Moe maar voldaan keren Jv en ik terug naar ons resort (wij als enigen verblijven in een geweldig hotel) en werken nog wat aan onze mail.

De volgende dag vertrek ik alleen met mijn teams naar Hue (2,5 uur rijden van Danang) en de oude keizerlijk hoofdstad. Ook hier staan weer distributeurs, markten, natuur en prachtige mensen tussen de rijstvelden op het programma. Plots schiet me te binnen dat ik hier vorig jaar ook langs gereden ben. Mijn eerste impactvolle ervaring in Vietnam: op bezoek bij een familie die net een moeder hebben verloren (zij werkt als sales-lady voor onze distributeur en werd destijds aangereden door een vrachtwagen). Ik zeg mijn team dat ik even langs wil bij de familie: even kijken hoe het nu (1 jaar na dato) met ze gaat. We stoppen voor het huis (althans een kleine steeg met aan beide kanten steeds kleine huisjes met aan het eind hun huis) en worden onthaald door de zus van de getroffen vrouw. Ze draagt vol trots haar Unilever T-shirt. Ze werkt nog steeds voor ons. We worden naar boven gebracht. De echtgenoot komt er bij en ook Oma schuift aan. Het zoontje (jaar of 10) loopt wat onwennig door de ruimte. Een klein altaar is opgesteld met een foto van Mama. Een foto van de grafsteen pronkt aan de muur, een licht muziekje op de achtergrond en de geur van wierook. We nemen plaats en worden daarna verzocht drie wierook stokjes te branden. Met 3 kleine knie buigingen geeft men aan dat er respect voor de overledene is. Kijkend naar de foto wordt het de zus teveel... de tranen biggelen over haar wangen..je voelt letterlijk de emotie...We overhandigen een enveloppe met een kleine financiele bijdragen voor het gezin. Het wordt enorm gewaardeerd dat we langs geweest zijn. We gaan weer weg..Unilever heeft een goede indruk achter gelaten. Niet alleen de harde verkoop maar we zijn erook als het minder gaat. Een gevoel van trots heb ik wel..

Ik neem weer plaats achterin de auto en we zoeven de nacht in...Hue zit erop.

De volgende morgen vroeg vertrekken Vinh en ik met het vliegtuig naar Hanoi. De hoofdstad. Daar treffen we Jv weer aan die vanuit Jakarta weer terugvlogen is. Een goede dag met distributeur bezoek en gepassioneerde Noordelingen volgt. Hanoi is echt anders..stuggere mensen, meer gesloten en uiteraard het hart van het politieke centrum. Het team aldaar is totaal anders dan in het Centrum alwaar ze gewend zijn kei en keihard te moeten werken, alle natuurrampen/stormen etc komen altijd over het Centrum..nooit het Noorden...

We hebben 's avonds een diner met alle salesmensen vanuit het Noorden. General Trade maar ook Modern Trade (zoals in Nederland de supermarkten). Ook hier weer mot-hai-ba en de biertjes vloeien rijkelijk. Jv heeft nog een meeting ingepland om 9 uur 's avonds voor me met onze finance baas die ook in Hanoi blijkt te zijn. edoch... de GT mannen hadden een Karaoke in gedachten. Ik overtuig mijn nieuwe baas dat het wel een erg goed signaal zou zijn als hij, tijdens zijn eerste bezoek, gewoon even meegaat. Gelukkig gaat ie overstag en we zingen er luidkeels op los. Uiteraard gaan de Vietnamesen met name los...de meest intense liederen worden hardop mee gezongen en het is werkelijk fantastisch.

We gaan enigzins moe huiswaarts..want morgen wacht ons de laatste ochtend met markten, klanten, presentaties etc. Ik ben rond 4 uur klaar, jv blijft nog een avond. Ik stap het vliegtuig in en ga terug na een volle week reizend door dit land...Ho Chi Minh City is de eindbestemming van deze airplane roept de stewardess...ik sluit even de ogen...zondag komen mijn ouders...

Cultuurverschil

Na een jaar Azie begin je gewend te raken aan culturele verschillen. Toch zijn er momenten waarop het toch wel weer opvalt dat je 'westerling' bent. Zo ook vorige week. Leids Ontzet werd gevierd door de Nederlandse gemeenschap. Velen van ons hebben in Nl. nog nooit Leids Ontzet gevierd, maar hier is eenieder present om hutspot en rookworst te eten. Tot slot besluiten we naar Havana te gaan, een kleine gezellige bar. Als Nederlanders toren we minimaal een kop boven alle Vietnamezen uit. De 'hollanders' pakken vervolgens de microfoon om luidruchtig mee te lallen, de Vietnamezen kijken het maar eens aan. Meer dan eens voel ik me een vreemdeling tussen de Aziaten.

Ik vraag Rob wanneer hij vrij zal zijn met Tet (Chinees Nieuwjaar). De National Holidays rondom Tet zijn volgens het schoolrooster van woensdag t/m maandag begin februari. Ik vraag aan Rob of we dan iets kunnen plannen, waarop ik het antwoord krijg: bij Unilever weten ze nog niet wat de 'master' zegt. Het grote Unilever, 1% van het BNP van Vietnam, luistert niet naar de markt maar naar de 'master'. We hebben het hier over de Feng Shui (symbolen van geluk) master, waarbij de juiste dag voor het openen van het jaar door hem wordt bepaald, waarbij hij kijkt naar de juiste stand van de sterren, de datum van Tet, de kant waarop de wind wordt geblazen en welk liedje de goudvissen zingen. Ik ben benieuwd wat Unilever doet als de 'master' bepaalt dat de juiste dag 2 dagen later is.... Op die dag moet Rob in ieder geval weer aanwezig zijn om het jaar te openen.

Dan de vraag wanneer Rob zijn kantoor wordt verbouwd. Al in het voorjaar kreeg ik tekeningen te zien, omdat zijn kamer moet worden vergroot. Rob dacht dat het dan tijdens zijn vakantie van de zomer zou gebeuren. Recentelijk vroeg ik hoe het ermee stond. Helaas, de 'master' had bepaald dat Rob's geboortejaar niet matchte met het jaar 2010, de verbouwing nu zou ongeluk brengen. En dus zit Rob nog in zijn kleine kantoor....

En vandaag weer. Oktober/november is de tijd van de hoogste flods. De rivier Saigon is onderhevig aan sterke eb en vloed getijden. Tijdens deze maanden is de vloed heel hoog. Van de week stond de straat net buiten de compound alweer kniehoog, wat voor ons betekent dat we een stuk moeten omfietsen naar school, het is te hoog om er met de fiets doorheen te gaan. Vandaag werd de vloed nog eens gecombineerd met hele hevige, onophoudelijke stortbuien. Onze tuin stond blank, het terras ook. We gingen naar vrienden en zagen dat alle straten in de omgeving ver onder water stonden. Huizen en winkeltjes zijn onderwater gelopen, maar de business gaat gewoon door. We komen aan bij onze vrienden en waden tot onze knieen door het water. De bewakers zitten vrolijk in hun hokje. We kijken over het randje, het water staat tot net onder hun stoelzittingen, ze lachen vriendelijk.

Dan de dag van vandaag 10-10-2010, Hanoi bestaat 1000 jaar. Al maanden wordt Hanoi versierd, vandaag was de dag van de parades. 30.000 militairen zijn ingezet om de feestelijkheden vorm te geven.

http://www.youtube.com/watch?v=HEq_8U0S5Ac&list=QL&playnext=1

Dan weten we weer dat we in een communistisch land wonen. Binnenkort ga ik op pad om alle communistische propaganda posters te fotograferen. Deze gaan van een bericht dat HCMC houdt van de mensen van district 2 en goed voor ze zorgt, terwijl daarnaast de buldozers de huizen neerhalen. In het park staat een bord dat stelletjes niet mogen, een blij gezin natuurlijk wel, met 2 kinderen wel te verstaan. En dan niet te vergeten de felicitaties bij 65 jaar onafhankelijkheid, de verjaardag van Ho Chi Minh en nu dan de felicitaties aan Hanoi.

En als ik door mijn foto's loop, de stijgertjes waar mensen hoog op staan te werken, de enorme blikken mensen die worden opengetrokken bij bouwwerkzaamheden, je blijft je verbazen en inmiddels toch ook weer niet.

Het is mooi om mee te maken, maar sommige dingen zullen wij nooit begrijpen.....

Zomaar een update

Het is weer hoog tijd voor een update. We zijn inmiddels alweer een maand verder en het gewone leven heeft zich herpakt en daarmee de drukte van alledag.

De kinderen zijn allemaal goed van start gegaan in het nieuwe schooljaar. Jasper en Koen hebben beiden een meester, wat ze erg leuk vinden. Ze hebben beiden een nieuwe klas, waarbij ze ook wel wat oude vriendjes nog hebben. Loes heeft een juf en heeft haar oude klasgenootjes behouden. Koen zit nu in het laatste kleuterjaar en begint in de loop van het jaar al met lezen en schrijven. Bij de Nederlandse school is hij naar groep 2 gegaan, om zo hopelijk over 2 jaar een goede overgang naar de school in Nl. te maken. Jasper zit in year 3, waar hij met Frans begint. Loes zit in year 5 en heeft dit jaar gekozen om Chinees te beginnen ipv Frans. Ze komt nu al thuis met Chinese tekens en zinnen waar wij natuurlijk niets van snappen, dat is echt mooi om te zien ! Verder is de hoeveelheid huiswerk van m.n. Loes flink toegenomen en dito moeilijkheidsgraad. Het zal vast aan het intelligentieniveau van de mama's liggen, maar velen van ons zijn al niet meer in staat om ze te helpen. Chinese tanogrammen en rekenmodellen, waarvan ik me niet kan herinneren ze ooit gehad te hebben (nou zegt dat niet alles) en dan ook nog alles met Engels termen. Afin, ik ben in ieder geval blij dat ik na school beschikbaar ben om ze te helpen.

Loes gaat weer verder met gitaar spelen en voor Jasper hebben we in Nl. een saxofoon gekocht (voor zijn verjaardag vast, een grote wens gaat in vervulling). Hij kan 'm zittend bespelen (anders is hij nog te zwaar) en hij krijgt er nu al wat deuntjes en 'happy birthday' uit. Heel knap, want vooral zijn longinhoud is nog wat klein.

Verder zijn alle clubjes, tennis, voetbal, zwemles etc weer in volle gang, zodat ook mijn middagprogramma aardig gevuld is.

Mijn studie toerisme management heb ik ook weer opgepakt. Toen de kids naar school gingen heb ik alles op alles gezet om mijn 2e examen op tijd in te dienen. Nu ben ik bezig met een vak, waarbij je ziet dat toerisme ver strekt. Ruim 10% van het wereldinkomen wordt verdiend in toerisme, 8,7% van de wereld bevolking werkt in toerisme en aanverwante industrien. Het gaat niet alleen om vakanties, ook business travel, revitalisering waarbij bv van een oude haven een toeristische trekpleister wordt gemaakt, wat komt kijken bij het opzetten van een nieuwe attractie, welke neveneffecten heeft toename van toerisme op een bepaalde locatie, wat drijft mensen die naar een bestemming gaan, organisatie evenementen etc. Kortom, heel breed. Ik doe 2 weken over theorie en heb dan 2 weken om opdrachten te maken. Omdat het (schriftelijk) Engels niet meevalt ga ik over 3 weken ook nog 2 ochtenden per week Engels volgen om dat ook te verbeteren. Afin, het houdt me van de straat en geeft me tzt hopelijk kans om in een andere sector te gaan werken.

Rob is net terug van een kleine week Shanghai. Na de vakantie had hij het weer vreselijk druk, maar gelukkig lijkt hij dingen ook wat meer van zich af te zetten. Hoewel het natuurlijk leuk is, blijft het zeker ook voor hem een paar jaren van erg hard werken, dat is de keerzijde van ons bestaan hier. Begin september zijn we nog een paar dagen naar Phu Quoc geweest, een Vietnamees eiland voor de kust van Cambodja. Het is nog heel ongerept, veel onverharde wegen en een prachtige stranden zonder resorts. We hadden veel regen, maar omdat we lekker konden relaxen hebben we toch genoten. Voor Rob is zo'n break af en toe nodig. Afgelopen weekenden heeft hij verschillende activiteiten gehad. Een keer de markt in, waarna hij dan helemaal enthousiast terugkomt en het echte Vietnamese leven weer ziet.

Dingen worden ook gewoner. Vanochtend hadden de kinderen 'moon festival' op school. Dit is na Tet het belangrijkste feest en dit werd op school gevierd met een show van dragon dancers en ze mochten in traditionele kleding verkleed gaan. Vorig jaar keken we onze ogen uit, nu is het al meer van 'oh ja, daar zijn ze weer'. Jasper en Loes speelden beiden mee in een toneelstuk op school over het moon festival, dat is wel leuk.

Ook op straat vallen dingen minder op. Electriciteitskabels die naar beneden hangen, alle scooters die tegen het verkeer inrijden, chauffeurs die niet kunnen rijden en overal keren. Vorige week is er in het straatje buiten de compound een man 'geexplodeerd' , omdat de electriciteit niet goed aangelegd was. Zo is heeft ook al een paar keer in de krant gestaan dat er iemand is geelectrocuteerd in de geldautomaat, omdat deze onder stroom stond. Je ziet mensen op een randje staan werken, 10 hoog, zonder beveiliging. Het valt weer even op na het geregelde Nl, maar het is ook al zo gewoon dat dit soort dingen gebeuren. That's Vietnam...

Het blijft een mooie ervaring. Zolang we kunnen, genieten we ervan.

Zuid en noord

Mijn zus Pauline heeft eerst een week bij ons gelogeerd. Lekker relaxen en diverse uitstapjes in de omgeving. wij en de kinderen hebben veel plezier samen. Ze gaan 2 dagen naar de Mekong Delta en ik besluit spontaan met de kinderen mee te gaan. We worden opgehaald met een busje en rijden eerst een paar uur ri. zuiden. We rijden een klein stukje op het eerste stuk snelweg dat klaar is om noord en zuid te verbinden. Dan stappen we over op een boot en varen de rivier over. Het water is bruin van de modder, de natuur is weelderig groen. Dan stoppen we voor onze lunch. We lopen door een tuin waar allerlei vruchtenbomen te zien zijn: pomelo, stervrucht, limoen, mango, cocosnoten, lychees. We krijgen een echte Vietnamese lunch voorgeschoteld. Als de olifantsoorvis rechtopstaand wordt geserveerd en we die moeten ontpluizen griezelen onze helden al. Dat wordt nog erger als er grote garnalen met sprieten worden geserveerd (het resultaat van 2 nauwelijks vis-etende gezinnen). Dat belooft wat...

We varen verder en leggen aan bij een plek waar ambachten worden getoond: hoe maken ze rijstpapier, cocossnoepjes en poprijst. De kinderen vinden het leuk om te zien. De boot gaat weer verder en het laatste stuk doen we per auto. We rijden over de splinternieuwe brug van Can Tho, waardoor we geen pont meer hoeven nemen naar ons hotel. We hebben een heerlijk zwembad, waar de kids dankbaar gebruik van maken. De overige gasten moeten het wel ontzien met 6 kinderen...

De volgende ochtend gaat de wekker vroeg: de floating market van Cai Rang, de grootste van de Mekong, staat op het programma. Om 8.00 worden we opgehaald. Al snel zien we heel veel bootjes bij elkaar. Met groenten of vruchten aan een stok wordt aangegeven wat er wordt verkocht. We krijgen een heerlijk verse ananas van een boot die tot de nok gevuld is met de zoete vruchten. Er wordt hard gewerkt. Wij keren langzaam terug en hebben dan nog een lange tocht van 4 uur voor de boeg.

Pien en Martijn genieten nog een aantal dagen bij ons. Ze gaan naar de Cu Chi tunnels en zien wat van de stad. Verder is het tijd voor zwembad, boek en spelletje. Vorige week maandag wurmden we ons door de spits met 2 taxi's ri. vliegveld. Fam . Roelants en ik met de kids namen het vliegtuig naar Hanoi. Daar hebben we een deel van de bagage in het hotel van Pien neergezet en toen hebben we een cyclotocht gemaakt door het oude kwartier van Hanoi. Het was een leuke tocht, waarbij er genoeg te zien is. Zo vermaken we ons om de tijd tot de avond te besteden. Want ons doel vandaag is de nachttrein om naar Sapa te gaan. Rob is hier vorig jaar al 2x geweest, vandaar dat we hem thuis hebben gelaten. Om 20.00 lopen we een aantal kruiers op het station achterna naar - hopelijk - de juiste trein. We steken de rails over en lopen door de nacht. Dan stappen we in en vinden we onze 2 slaapcabines. De kinderen vinden het spannend ! Langzaam rijdt de trein weg. We passeren een aantal huizen, waar we bijna door de woonkamer rijden. Dan maken we ons op voor de nacht. Gelukkig is iedereen moe na een dag sjouwen en gaat de nacht snel voorbij. Om 5.30 komen we aan in Lao Cai, tegen de Chinese grens, waar we opgewacht worden door een chauffeur. We rijden nog 45 min, terwijl het snel licht wordt. We hebben prachtige uitzichten over de rijstvelden. Wel hangen er veel wolken, waardoor het uitzicht vaak wegvalt. We komen vroeg aan in ons hotel in Sapa. Inmiddels hoost het buiten. Gelukkig kunnen we al in onze kamer en heeft het hotel een binnenzwembad. Later op de dag willen we toch wat ondernemen. Buiten komen we de eerste locals tegen. Sapa is het gebied waar vele etnische minderheden (de minorities) wonen. Vietnam telt 54 minorities, die ieder hun eigen taal, cultuur en klederdracht hebben. Meestal wonen ze ver van de bewoonde wereld en zijn erg arm. In Sapa worden we bij iedere stap dan ook gevolgd door een van de (meestal) vrouwen, die vanalles proberen te verkopen. Ze zijn wel vriendelijk en proberen een praatje te maken.

In de middag willen we naar een waterval. Het plenst nog steeds. Bij de waterval aangekomen zien we dat er net zo'n waterval van water van de trapjes loopt. Lijkt ons niet zo'n goed idee en we draaien maar om. Ondanks de regen hebben we veel plezier samen en de kinderen onderling gaat erg goed. We doen veel spelletjes, kletsen en spelen.

De volgende dag zouden we eigenlijk in de ochtend al naat de ecolodge gaan, midden tussen de rijstvelden. Omdat het nog steeds regent, besluiten we pas 's middags te gaan en kunnen de kinderen nog even zwemmen. Ook wagen we ons toch maar op de lokale markt. We worden weer omringt door vrouwen. Ik heb oude kleding meegenomen, die ze gretig danwel aarzelend aannemen. Verder is het kijken en bekeken worden met 6 Westerse kinderen.

's middags nemen we het busje naar de ecolodge. 45 min. over een weg die steeds hobbeliger wordt. Langzaamaan beginnen we weer wat uitzicht te krijgen en regent het iets minder. De ecolodge ligt prachtig, op een heuvel tussen de rijstterrassen. We hebben ieder een eenvoudig huisje. We besloten een 'blokje'om. We lopen het pad af en krijgen van de locals de vraag:'gaan jullie wandelen'. 'Ja' was geen handig antwoord. Ze staan allemaal tegelijk op en besluiten ons te vergezellen. Bij ieder hutje wordt de caravaan groter en voegt zich weer iemand toe. Ze hebben allemaal rode doeken om, hebben rotte tanden of het liefst een goude tand prijken en hebben een mand achterop. Op de heenweg vragen ze hoe we heten, waar we vandaan komen, op de terugweg komen ze met hun koopwaar. De kinderen vinden het maar niks....

De laatste dag hebben we geluk. Geen regen en adembenemende uitzichten. We gaan een wandeling van 3 uur maken. Gelukkig weet de gids de 'roodhoofden' te overtuigen achter te blijven, zodat wij ongestoord kunnen lopen. We gaan de weg af en lopen tussen de rijstvelden. Een riviertje over en naar de andere kant van het dal. We komen bij een schooltje en volgen een paar meisjes. Even verderop komen we bij een heel arm dorp, waar de kindjes in hun blote billetjes en een oud shirtje staan. Ze spelen. Zo kan het ook....
Het is een prachtige tocht en de kinderen houden het goed vol. Ook Koen, die een paar keer door zijn grote neven wordt gedragen. Met natte modderschoenen en bezwete shirts komen we terug in de lodge. En zo moeten we in de middag de bus in, naar de nachttrein naar Hanoi. Moe en voldaan valt iedereen toch maar weer in slaap in de trein die voor ons gevoel voortkruipt.

En dan sta je 's ochtends om 5.00 uur op het station in Hanoi. We pakken de taxi naar het hotel, waar alles dicht is en waar de hele buurt nog slaapt. Uiteindelijk doet iemand open. Na even onderhandelen krijgen we 2 kamers om ons te kunnen douchen en opfrissen. Heerlijk !

Om 8.00 ontbijten we een heerlijk Frans ontbijt en daarna lopen we nog naar het Hao Kiemmeer. Om 10.00 is het tijd voor de fam. Rijnders om de taxi naar het vliegveld terug te pakken en om afscheid te nemen. De Roelants gaan door naar Halong Bay en Hoi An. Tot volgend jaar....

Inmiddels hebben wij weer een paar dagen gehad om uit te rusten van 8 weken vakantie en ons klaar te maken voor het 'gewone' leven. Morgen begin school weer. We kunnen terugkijken op een heerlijke periode.

Ons eerste verlof

Maanden keken we uit naar ons verlof, terug naar vrienden en familie, rust, ruimte en koele lucht. 28 juni was het zover. Ik ging met 3 kinderen van HCMC naar Hong Kong en dan verder naar Amsterdam. Iedereen heeft heerlijk geslapen en we komen dan ook redelijk fris in Amsterdam aan. We worden opgewacht door opa en oma Utrecht, die de kinderen vast meenemen. Ik neem met 4 koffers en 4 handbagages een taxi, omdat dat allemaal niet past. Jeetje, wat rijd die man hard ! Even op de teller kijken. Een keurige 100km/u. Wat is het netjes, wat rijdt iedereen keurig naast elkaar ! En wat is het groen en een heerlijk weer. Bij opa & oma doen we ons te goed aan eierkoeken, krentebollen en vlaai. Mmmm...

Tussen de middag staat Loes' vriendinnetje Sophie onverwacht voor de deur. Loes kijkt met grote ogen en gelooft het niet. Ze zijn heel even onwennig, maar al snel pakken ze de draad weer op. Ze zullen deze weken onafscheidelijk zijn, zoals het altijd was.

Dan vertrekken we naar ons Bed & Breakfast in Culemborg aan de dijk. We verblijven in een klein huisje (de oude schuur). Het ligt fantastisch, een enorme tuin en een buitenterras. Er staat een paard, 2 geiten en de zwaluwen vliegen rond. Door het hek is het 5 min. fietsen van ons oude huis (dat verhuurd is). De eigenaren zijn uiterst vriendelijk en we hebben een heerlijk vakantiegevoel. We gaan meteen naar de Plus boodschappen doen. De kinderen dansen door de winkel ! Lekkere koekjes, snoepjes, yokidrink, peren, aardbeien, Wicky, het karretje ligt al snel vol met lekkernijen. Heerlijk om zo te kunnen pakken !
De dagen daarna zien we langzaam aan alle buren en vrienden. Jasper speelt weer als vanouds met zijn vriendjes Thom en Thijs en Koen met Fenna en Rens. Het voelt alsof we lang op vakantie zijn geweest en gewoon weer binnenstappen in ons oude leventje.

De kinderen wilden de laatste 2 dagen mee naar hun oude school. Loes gaat gelijk op in haar vriendinnetjes, Jasper is een beetje onwennig, maar heeft uiteindelijk toch veel plezier. Koen had steeds het grootste woord dat hij ook naar school wilde (waar hij nooit was geweest), maar toen hij alle vreemde kindjes zag, wilde hij toch liever mee naar huis.

Daarna hebben de kinderen gespeeld, gelogeerd bij opa en oma, ze hebben veel vriendjes gezien, familie gezien, een dag op de boot bij oom Rob, gelogeerd bij tante Pauline, het vliegt voorbij.

Na 2,5 week komt ook Rob. Hij heeft nog 3 dagen, waarin hij ook Ronde tafel ziet, zijn broer Jeroen en even geniet. Dan vertrekken we voor een week naar Zuid Frankrijk. We hebben een fantastisch huis met zwembad en Will & Diana zitten een paar huisjes verder.

Hier hebben we een echt vakantiegevoel, weg van huis. Heerlijk weer, du pain, du vin. Ook mijn zus Nieke, die een uurtje rijden verderop woont, komt gezellig 2 dagen om bij te kletsen.

Dan gaan we rechtstreeks door naar Zeeland, waar we een huisje hebben op de Banjaard en waar opa & oma Weert ons vergezellen. Het is fijn om ze een week bij ons te hebben, dat zij de kinderen en het hele familiegebeuren nog eens van dichtbij kunnen meemaken. We treffen het weer met het weer. 's Ochtends bewolkt, 's middags zon, dus we gaan een paar keer naar het strand. Ook hier hebben we weer gezelligheid: mijn broer een dag, mijn zus 2 dagen, Ronde Tafel.... En dan sluiten we Zeeland af met een weekend Domburg met Melanie, Rianca & Inge met de kids. Als ik het zo opschrijf, denk ik: jeetje wat druk. En dat was het ook, maar ook reuze gezellig en we hadden niets willen missen. En dan wil ik nog sorry zeggen tegen de mensen die we ook nog zo graag hadden gezien of gebeld, maar.... we hebben tijd tekort gehad !

De laatste week hadden we nog een week in ons B&B in Culemborg. Deze week was rustig, veel mensen op vakantie, Loes nog logeren bij opa & oma (ze is een dag naar Amsterdam en Anne Frank huis geweest). Even uitrusten dus nog.

En afgelopen zondag zijn we weer huiswaarts gekeerd. Voldaan, voor mij en de kinderen 6 en voor Rob 3 heerlijke weken. We hebben allemaal ook wel weer zin om terug te gaan. Je thuis is toch waar het dagelijkse leven zich afspeelt en je spullen zijn. En we weten nu: een jaar is zo voorbij ! Maandag zijn we aangekomen. Maandagmiddag is mijn zus Pauline met de familie gearriveerd en dinsdag moest Rob er alweer tegenaan.

Genoeg voor dit blog. Volgende week horen jullie van onze avonturen Mekong Delta (afgelopen week) en Sapa (volgende week), waar ik met de kids mijn zus vergezel. Tot snel !

Het WK voetbal in Bar5 in Saigon...

Tja...man alleen voor ruim 2 weken. Wat een uitkomst: het WK voetbal 2010 in Zuid-Afrika. In het hartje centrum van Ho Chi Minh City (vind Saigon nog steeds een mooiere naam) is Bar 5 gelegen... Deze bar -met alle dames achter de bar in de kleur van het spelende land gehuld - is voor de Nederlandse gemeenschap het centrum van dit toernooi.

Meerdere keren per week worden de mailtjes verstuurd...de bitterballen zijn er..de grote schermen hangen aan de wand en alles is gekleurd in de ons bekende Oranje kleur. De groepswedstrijden hadden we al gedaan maar de kwartfinale tegen Brazilie had uiteraard een compleet andere dimensie.

Voor de wedstrijd vraag ik op de zaak (met meteen de grap erbij dat het verkeerde antwoord niet lekker zal vallen voor de carriere :-)) waar de voorkeur naar uitgaat: Brazilie of Nederland. Ze zijn super eerlijk: 90% verkiest de gele kanaries boven het Oranje-legioen. Oh..dat zal dus even wennen zijn die avond in Bar 5 schat ik zo in. Ik weet namelijk dat veel Vietnamesen komen kijken naar de confrontatie.

En inderdaad, ze zijn er "Diep van CD Finance, Son van mijn Coop-team, Tien: onze marketingbaas voor Foods"om de extra Vietnamese dimensie aan het verdere Oranje bastion te geven.
Na 10 minuten staan we al 0-1 achter...niet al te uitbundig maar toch..een paar Vietnamesen kunnen niet verhullen dat ze het wel fijn vinden zo. Maar Son en Tien niet, die zijn speciaal voor mij gekomen (we zijn met z'n allen per slot van rekening pas nog in Zuid-Afrika geweest). De bar zit propvol, er wordt uit volle borst gezongen en we houden de moed erin!
Het summum van de avond is mijn Duitse Finance collega..in Oranje shirt is ie er ook: "en nu gaan we voor Europa" sneert hij de zaal in. Hij is een volle supporter (voor 1 avond roept ie nog) van Nederland.

Na de 2-1 na de volle 90 min barst Bar 5 uit elkaar. Springende hossende mensen, bier vliegt door de lucht..dit is uniek. Na afloop gaan we down-town. In de meest trendy, hippe tenten maakt het voor een keertje niet uit als we met "oranje shirt, wuppie petten en korte broeken" de dansvloer opgaan. Wat een avond!!

We besluiten (4 Nederlanders) om Thomas, onze Duitse finance baas dan ook te steunen. De dag erna rijden we naar een klein winkeltje in Saigon en kopen een echte Duitse outfit. We voelen ons er niet helemaal lekker bij en maken de foute grappen over die tijd heel veel jaar geleden. We kloppen bij thuiskomst op de deur bij Thomas die uiteraard niet meer bij komt van het lachen.

Die avond dus in wit gehuld weer naar bar 5...jemig het heeft geholpen. Ook nu wordt een Zuid-Amerikaans land afgedroogd: Duitsland verplettert het Argentinie van Diego Maradona. Bar 5 barst wederom uit zijn voegen..we genieten volop!

Zal het dan toch gebeuren..Bar 5 op 11 juli as...Nederland - Duitsland. Ieder gaat huiswaarts met een schorre keel van het schreeuwen..moe maar voldaan!

De eerste keer terug....

Een eerste jaar expat-bestaan, bestaat dus ook echt uit een aan-eenschakeling van "eerste ervaringen". Zojuist is mijn gezinnetje vertrokken voor de eerste keer terug naar Nederland.

Het weekend was al speciaal..de koffers werden gepakt, we hebben nog een leuk pretpark op 20 min rijden gedaan: Soiu Tien (inclusief een prachtig waterparadijs). Uiteraard waren we weer de enige blanken (op 1 andere mevrouw na dan..) en de kids hebben altijd veel bekijks. Het was erg leuk. We hebben nog even van de luxe genoten want bij thuiskomst was Miss Loan (onze trouwe kok) paraat om een lekkere maaltijd te serveren. "Toch wel lekker, je schuift gewoon aan en je kunt genieten. Volgende week moet ik zelf weer aan de bak" zei Carla ;-) Zondag hadden we lekker een dag helemaal niks. Voetballen in de tuin, een Engels vriendinnetje van Loes kwam spelen en iedereen deed waar hij/zij zin in had. Een heuse verrassing was de verlate vaderdag viering. Inclusief tekeningen en een echte originele "water puppet" die ik kreeg. Omdat ik de week ervoor in Zuid-Afrika was, hadden Carla en de kids mijn vaderdag uitgesteld.

Zuid-Afrika ja...even een kort intermezzo op deze blog. Het was in één woord: geweldig! Ik ben aangeschoven tijdens een KNVB-event waar de Nederlandse Unilever business aan mee deed. Dus met 4 Vietnamesen (incl onze belangrijkste klant alhier) aanhaken in een groep van ruim 180 Nederlanders. Erica Terpstra, Benk Korthals, Michael van Praag en natuurlijk Henk Kessler. Ze waren er allemaal. En ik kan jullie melden "VIPs als ministers, belangrijke mensen in het algemeen" dat doet het uiteraard goed in Vietnam. Alwaar hierarchie en Westerse rijkdom tekenenen zijn van succes. Na wat safari's en uiteraard winkelbezoek, was het hoogtepunt "Nederland-Japan"op de tribune in de volle zon met naast me mijn Vietnamese vrienden in Oranje-tenue gehuld! Na de 1-0 een heuse "high five" met mijn Vietnamese klant maakte deze happening uniek. Ik toeterde nog even op mijn Vuvuzela en de sfeer zat er in.

Maar even terug...eerste ervaringen dus...Ik werkte vanochtend nog en ben iets eerder huiswaarts gereden. Allemaal super relaxed, de koffers klaar en zin om terug te gaan. Het is natuurlijk weer geweldig: die kleine snotapen in de business class. Deze keer vliegen ze met Cathay Pacific en die hebben een unieke business class opstelling. Allemaal een soort eigen compartiment..we hebben op Internet even de voorpret gehad. En ik zie die kleine Koen alweer zitten. Eerst naar HongKong en daarna naar Amsterdam.

Na een innig "tijdelijk" afscheid van ons team Miss Lan (hulp), Miss Loan (kok), Mr Vo (onze trouwe hulp in de tuin"en Mr. Long (de driver) reden we naar de luchthaven. Volop kletsend over hoe mooi deze ervaring in dit Zuid- Aziatische land is. Dat je de scooters al niet eens meer opvallen, dat het weer altijd lekker is en dat het zo'n heerlijke ongeorganiseerde bende is hier een daar! We zijn allemaal benieuwd hoe zo'n eerste keer Nederland zal zijn. 100 euro bij AH afrekenen terwijl je hier voor 120 euro iemand een maand voor je kan laten werken...

De koffers worden ingeklaard en we begeven ons naar de douane. Loes heeft het even moeilijk..Papa blijft nog ruim 2 weken achter. We geven elkaar een dikke knuffel en ik bespeur ook een kleine traan bij Carla. Koen en Jasper bewegen zich als stoere kerels voort.
Een aparte eerste ervaring dus weer.

Op de terugweg met Mister Long..reflecteer ik wat...wat maken we toch mee en wat is het voor allemaal toch een verrijking van ons leven. Je krijgt het niet voor niks (hard werken) maar we krijgen er veel voor terug.

Piep piep..ik krijg een sms. Carla, Jasper, Koen en Loes zitten aan in de business lounch en het gaat al goed...Loes is weer vrolijk. De jongens hebben er zin in. We sms-en nog even leuke teksten en ik ga District2 in..Miss Loan heeft het eten klaar.

Met 365 Vietnamesen naar Seoul

Oh nee..ik moet iets precieser zijn: 364 Vietnamesen en 1 Australier: mijn complete sales-team. Afgelopen weekend (vrijdag-maandag) zijn we met de hele club naar Seoul geweest. Vorig jaar, nog net voor mijn tijd, is beloofd..als jullie bepaalde "extreme targets"halen, dan komt er een reis. En ze haalden het...geef Vietnamesen targets en ze rennen...totdat ze er bij neer vallen.

De weken vooraf..
Ik was er al voor gewaarschuwd...maar de weken voorafgaand aan deze "secret journey" (zo werd de reis genoemd, slechts kort van te voren wordt de bestemming bekend gemaakt) stromen de verzoeken om deel te nemen binnen. Iedereen in omringende vakgebieden denkt ook wel een beetje bij sales te horen. We zijn strak in de leer...de groep is groot genoeg. De voorbereidingen worden getroffen. Visa voor iedereen (behalve ik :-)) en reis informatie over Seoul. Voor Vietnamesen is Seoul een stuk inspiratie. Reden: een Aziatisch land dat een stuk voorop loopt..zo kan het dus worden als Vietnam zich verder blijft ontwikkelen op de weg zoals ze nu doen.

Oh jee...de spanningen lopen op tussen Noord- en Zuid-Korea. De media geven de eerste berichten met ferme taal van de politieke leiders aldaar. We volgen het nieuws elke dag. We hebben contact met Unilever in Korea. Tot de laatste dag moeten we schakelen. Er kan natuurlijk geen enkel risico nemen met onze mensen. Het verlossende woord komt donderdagmiddag: er zal niks te merken zijn, we kunnen gaan! Korea: here we come.

We gaan
1 vliegtuig uit Hanoi (voor de Noord-Vietnamese teamleden) en 2 vanuit Ho Chi Minh City gaan de lucht in. Een strakke organisatie leidt iedereen door de douane. Allemaal de zelfde T-shirts aan met om de rug 3 for 5. Een inscriptie voor de doelstellingen van 2010. We gaan wel genieten in Korea..maar het betekent ook opladen voor de targets van 2010.

Men is zichtbaar blij en enthousiast. Met de hele groep samen zijn, met de hele groep samen op pad naar Zuid-Korea.
De vliegreis duurt een kleine 5 uur en we hebben de nachtvlucht. Ik heb vantevoren nog even aangegeven dat ik dat vrij uitdagend vind. Na de nachtvlucht (ik ga er altijd maar even vanuit dat de slaap van menigeen beperkt zal zijn) begint meteen het programma. Maar de Vietnamese organisatie maakt het helder: no issue. Ze zijn straks wel moe maar dat moet kunnen.

De douane in Korea kijkt haar ogen uit. Bijna 400 Vietnamese stormen het land binnen. U komt zeker met ongeveer 100 man/vrouw he met uw bedrijf? Nee...factor 4..van ons bedrijf. De douane-mevrouw lacht verlegen en laat ons gaan. We zetten formele voet op Koreaanse bodem.
Toch weer echt anders dan Vietnam: uiteraard het schrift, maar ook de mensen. Geslotener gezichten en duidelijk moderner. Kleding, schoenen, winkels alles is een slag moderner. Nog geen Singapore-niveau (da's echt uniek) maar hard op weg.

In Seoul
Na een bezoek aan het Folklore museum (onze gids heeft niet echt veel zin wat uit te leggen maar is drukker om deze grote groep naar behoren door het gebouw te loodsen) en een authiek Koreaans dorp, gaan we naar ons hotel in deze metropool.
48 miljoen mensen telt Zuid-Korea waarvan er ruim 11 miljoen in Seoul zijn. Ik wist helemaal niet dat Seoul, zeker qua oppervlakte, de 6e grootste stad ter wereld is. Ruim 28 bruggen overkappen de grote rivier die zich kronkelt door de stad. De langste brug die we overgaan, brengt ons naar een plaats verderop. 28km lang is deze brug.

Het hotel is prima en dateert vanuit de laatste Olympische Spelen die hier waren. Vanuit mijn kamer heb ik zicht op het Olympisch park. De stad heeft zich sindsdien snel en sterk ontwikkeld.

Gala-diner
De eerste avond is de traditionele gala-night (zie mijn facebook site voor wat foto's). Dit betekent een avond met eten, veel bier en allerlei performances van alle sub-teams. Sketches, liedjes, cabaret. Noem het maar op of de Vietnamesen gaan ervoor. Ik doe de openingsspeech in traditionele kleding en doe een kleine performance met mijn HR collega die in Nederlandse kleding is gehuld. Uiteraard een quiz, daar zijn ze dol op, over Nederland. Ik rijk prijzen uit, varierend van een NL-elftal shirt tot gewoon 50 dollar om te shoppen.

Shoppen
Shoppen da's bijna een obsessie voor de Vietnamesen. Dat merk ik de eerste dag na deze gala-night. Minimaal de helft van de tijd wordt besteed aan winkelen. Allemaal dezelfde winkels..maar kopen moeten ze. In de wereld van deze rijkdom moet er deelgenomen worden! Voor vrienden thuis, voor je ouders, voorjezelf.. kopen en kopen. Later zie ik op de band in het vliegveld een enorme hoeveelheid dozen met allerlei spul langskomen. Uniek om te ervaren.
Ik heb het erover met mijn Australische teamlid en beiden kijken we vol verbazing naar de kooplust van deze enorme groep. Het is grappig om te zien.

En verder
We bezoeken Ever-land. Een soort Disney park net buiten de hoofdstad, we bezoeken een eilandje waar de bekende Koreaanse drama-TV wordt gemaakt en we bezoeken andere bezienswaardigheden. Ik besluit, samen met Australische Thom en Tan (een finance kerel die het ook zat is), de laatste shopronde te skippen. We gaan de stad in en eindigen op Building63. Een 63 verdiepingen hoog gebouw met adembenemende zichten over de stad.
De stad is mooi maar niet zo aantrekkelijk als Singapore of Shanghai. We denken dat het komt door de enorme dosis aan grijstinten die wordt gebruikt als er nieuwe gebouwen, gedenktekens of wat dan ook, opduiken.

We sluiten af en de 9 bussen keren huiswaarts. Althans naar het Internationale vliegveld van Seoul. Alle paspoorten zijn aan het begin van de reis ingenomen om te voorkomen dat te enthousiaste Vietnamesen achterblijven. Ooit is dat namelijk gebeurd..de rijkdom lonkt dus sommige willen dat avontuur voortzetten. Maar deze keer is iedereen terug. Na wederom een 5 uur durende terugreis, landen alle vliegtuigen veilig op Vietnamese bodem.

Ik merk dat de spirit weer hoog is..overal op facebook duiken foto's op van deze enerverende trip. En nu gaan we weer gewoon door: heel veel verkopen aan al die consumenten in dit enorme land!

Een paar bewogen weken

8.00 uur 's morgens. De thermometer geeft al 30-32 C aan. In de middag stijgt het kwik tot 38C in de schaduw, in de zon is het boven de 40C. Iedereen zucht, zelfs de Vietnamezen. Het regenseizoen is nog niet echt begonnen, hoewel de wolken zich opstapelen om af en toe een half uurtje los te barsten. Voor de kinderen worden de tennislessen afgezegd, het is echt te heet. Afkoelen in het zwembad lukt ook niet echt meer, het water is 33C. Mei is de ergste maand. We leven veel binnen, wat op zich niet erg is. We hebben sinds 10 dagen 2 jonge poesjes van 9 weken oud, waarmee we ons prima vermaken. Ze zijn ontzettend ontdeugend, klimmen overal op en in en rollebollen over de vloer. De kinderen vinden het natuurlijk fantastisch en zorgen goed voor ze. Vanaf het weekend mogen ze langzaamaan naar buiten. Dat is mijn grootste zorg: komen ze iedere avond terug. Het is hier niet ongebruikelijk dat poezen en honden verdwijnen. We kennen de verhalen dat je je hond of kat nog op een bepaalde plek terugvindt, tenminste als je snel genoeg bent, voordat ze op de barbeque liggen. En natuurlijk moet je er dan een goede prijs voor betalen. Prijzen van USD 300-500 zijn niet ongewoon. Hopelijk zal het ons bespaard blijven....

Wat hebben we de afgelopen weken gedaan ? We hebben een aantal vrije dagen gehad (verjaardag King Hung, onafhankelijkheidsdag (35 jaar na de oorlog), dag vd arbeid). We hebben kinderkoninginnedag gehad bij ons in de tuin. Ik zat niet het het organisatiecommittee, maar omdat wij een van de grootste tuinen hebben, werd het wel hier gehouden. Zaklopen, ezeltje prik (dit keer in de vorm van kroontje op het prinsesje), ballengooien. De mooiste attractie was een watertank, waarbij de papa's op een stellage zaten en de kinderen met een bal deze stellage in werking konden brengen. Met als gevolg....papa die in het water plonst. Er werd uit volle borst het Wilhelmus gezongen en er was een veiling van schilderijtjes, die de kinderen uit groep 0,1 en 2 hadden gemaakt. Qua prijzen leken het echte kunstenaars: er werd opgeboden tot € 40-45. Opbrengst gaat naar de Nederlandse school, die boeken koopt voor haar bibliotheek. Dat is fijn, want de kinderen mogen iedere week een boek lenen, zodat ze vaardig blijven in Nederlands lezen.

We hebben ook koninginnereceptie gehad bij de consul. Het is verbazingwekkend hoe dat gaat. Alle consulaten waren uitgenodigd, ik liep door een haag van bloemstukken van alle landen naar binnen. Het Wilhelmus klinkt wederom en ook het Vietnamese volkslied volgt. Speeches over en weer hoe goed de verhoudingen wel niet zijn. Bitterballen, frikandellen en kaassouffles zijn ingevlogen vanuit Nederland. Je raadt wel bij wie die aftrek vonden... En dan een eindeloos buffet. En na afloop: een zakje stroopwafeltjes mee naar huis !!!

Het lange weekend dat we hadden zijn we naar Nha Trang geweest. We zaten in een resort wat een van de mooiste van Vietnam moet zijn. We hadden een mooie prijs via Unilever kunnen regelen, anders was het niet te betalen. En het was mooi. Maar, tegenover al het moois wat we meemaken, staat ook wel een prijs. In de afgelopen weken heb ik vaak genoeg gedacht: gaan we de 3 jaar volmaken of keren we zeer vroegtijdig terug ? Het schijnt normaal te zijn dat na 8-9 maanden een periode komt dat alles negatief is. Jullie kennen Rob, opgewekt en vrolijk. Nee, niets was meer goed. Het werk niet, de mensen niet, het verkeer, het weer, ga maar door. Gelukkig doet dan een paradijselijke omgeving wonderen en is het tij in ieder geval gekeerd. Hij heeft echt kunnen relaxen, we hebben gesnorkeld, gekanoot en buren van een paar dagen verderop waren er ook (Amerikanen). Het was leuk om hen wat beter te leren kennen en dan hoor je ook zijn verhalen. Het expatleven is fijn, maar je hoort van allemaal, erg hard werken en erg veel cultuurverschil, wat het niet makkelijk maakt. Daarom gaan we er nog steeds vanuit dat we in 2012 weer gewoon naar Nederland gaan (we horen vaak zeggen: jullie zullen wel niet meer terugkomen....).

En hoe amuseer ik me nog ? Ik heb een eerste bazaar (soort braderie) gehad en heb een kwart van mijn lampionnen verkocht. In juni volgt een grote bazaar. Daarnaast ben ik met Lieke druk met een project, waarbij we fotokaartjes maken met allerlei objecten met Engelse en Vietnamese vertaling. We hebben veel plezier in het maken van foto's, gaan naar de markt en de Chinese wijk om 1000-en-1 dingen vast te leggen. Ook gaan we kaarten maken (verjaardag, verhuizing etc) met onze foto's, deze zijn hier niet te verkrijgen. Inmiddels hebben we offertes van de drukker en zijn we druk met de uitvoering. Alles moet klaar zijn voor de septmber bazaar.

En dan de leprastichting. We zouden afgelopen weekend een bezoek hebben gebracht aan een bestaand en een nieuw project bij Nha Trang. Dit is echter een minderheidsgroepering, waar je niet zomaar heen mag. Je moet toestemming hebben van de overheid. Omdat we maar een kleine stichting zijn, staan we niet geregistreerd in Vietnam (dat is een bijna onneembare weg) en dat lijkt nu problemen op te leveren. We kregen dus geen toestemming om te gaan. Je hebt geld, er zijn mensen die het hard nodig hebben, maar we krijgen het (nog) niet voor elkaar. Triest. We zitten in de stichting in een fase, dat niet bekend is hoe we verder gaan. Tussen tafellaken en servet met veel wisselende vrijwilligers in een land als Vietnam, dat geeft veel problemen en daarmee frustratie bij ons. Als ik in Nederland ben hebben we een gesprek om te zijn hoe we verder kunnen.

En dan zit ik te wachten op mijn studiespullen. Ik ga starten met een bacheloropleiding Travel & Tourism via afstandsonderwijs van een Engelse univesiteit. Ik heb een heel studieschema gekregen tot eind 2011. We zijn inmiddels zo gesettled hier, dat ik weer wat wil oppakken en de tijd benut om me om te scholen. Ik heb er erg veel zin in om te doen wat ik eigenlijk altijd heb willen doen en waar ik na lang malen achter ben gekomen.

En we tellen af. Nog 6 weken school en dan ....Nederland !!!

Azie is echt anders...werken in Vietnam!

Wat een open deur zouden jullie zeggen..Azie zal inderdaad wel anders zijn dan Europa. En dat is ook zo..echter soms ervaar je dat de verschillen inmens groot zijn. Uiteraard merk je het overal gewoon in de manier waarop mensen eruit zien, hoe het land zich fysiek uitstalt en aan de verkeersstromen van miljoenen scooters die zich kriskras door de straten van Ho Chi Minh, Hanoi en al die andere prachtige steden voortbewegen..

Maar in het werkende leven is het tikkeltje intensiever... een klein kijkje in een week waarin zich de eerste grote dip manifesteerde:

De leider bepaalt, de leider geeft richting, als je geen antwoord krijgt dan betekent dat "in principe" voeren we het uit", ja zeggen kan "misschien ja" betekenen, grote lijnen zijn niet genoeg: de details moet je doorklieven...420 Vietnamesen en 1 Australier stuur ik aan..

Mijn zogenoemde direct reports zijn allemaal Universitair geschoold maar...

Het onderwijssysteem is erg vanuit het Chinese beinvloed. Onafhankelijk denken zit er minder in, pro-actief sturen daardoor ook niet. Mijn Vietnamese juf (ik ben weer begonnen, kijken of het me deze keer gaat lukken :-)) is er duidelijk over. Het systeem bepaalt..en wij volgen. Dat is soms jammer want jullie denken zelf na, zegt ze. Democratie da's wat er moet zijn. Ik relativeer nog en zeg "met 16 politieke partijen in deze fase van de Vietnamese economie (beetje Nederlandse model)..dat leidt tot vertraging in de besluitvorming..jullie moeten gewoon snel vooruit nu. Maar daar denkt ze anders over...en we vervolgen onze Vietnamese les.

Ik geef dit voorbeeld even aan omdat ik natuurlijk een enorme mensen-massa aanstuur, die duidelijk geprogrameerd zijn in een andere cultuur dan de mijne. In Nederland kun je iets zeggen en er gemakshalve vanuit gaan dat het wordt uitgevoerd. Hier kan dat never... als je namelijk als teamlid meteen zegt "dat gaat me niet lukken"dan betekent dat "losing face". Dus je zegt niets en denkt in jezelf, we gaan ons uiterste best doen. Als je dan naderhand de deadline toch niet blijkt te halen, zeg je niets...je wacht rustig af. In Nederland kun je een globale richting aangeven en je team bepaalt mede de weg ernaar toe. Hier kan dat never...dan doorkruis je de leider dus verlies je zijn respect. Heeft zo zijn voordelen maar is soms ook vermoeiend.

Over het algemeen zijn Vietnamesen echt fantastische mensen, ze gaan er echt altijd helemaal voor. Altijd de juiste intentie, door de geschiedenis altijd op overwinnen gericht en enthousiast.

Toch had ik het deze week echt gehad...alles zat tegen...grote dingen niet "juist"opgevolgd, kleine dingen vergeten, de cijfers tikkeltje anders dan voorspeld, op laatste moment beslissingen vragen, etc etc... het ging maar door. De eerste dip manifesteert zich..

Een nieuwe baan is uiteraard altijd intensief maar na 9 maanden doorrazen..nog ietsie intensiever in een Aziatische cultuur.
Want Azie is echt anders...dat merk ik dagdagelijks. Vietnam stoomt op maar moet slimmer worden. De Vietnamese economie voegt bijvoorbeeld nog weinig waarde toe. Bija alle export, wordt grotendeels eerst ingevoerd.
Het tempo ligt hoog, 24 uur per dag draait het land door, 7 dagen per week. De zon staat altijd hoog aan de hemel, de rijst hoedjes trekken voorbij. Azie raast door, opweg om leidend in de wereld te worden...

En in het bedrijf is dat natuurlijk niet anders...opportunities dienen zich dagdagelijks aan..de groei spuit eruit, de events volgen zich in hoog tempo op..

Even tussendoor naar Singapore geweest deze week..het voldane Westen komt me weer even tegemoet..rustigere wegen (geen enkele scooter), een efficient systeem gericht op service, luxe, weldaad en prachtige wolkenkrabbers, shopping malls en casino''s.

Ik keer daarna weer huiswaarts en ben toch weer blij als Mr. Long, onze driver me enthousiast staat op te wachten. Op weg naar ons kleine paleisje, laat ik me in de Toyota Landcruiser weer tussen de scooters wegzuigen in Ho Chi Minh City. Een oase van rust komt over je heen, als je district 2 (daar wonen we) binnen komt en de compound maakt het leven helemaal lekker.

Prive draaien we echt super! Loes, Jasper en Koen hebben het reuze naar hun zin, praten volmondig Engels en beginnen letterlijk het "reizen"dat we natuurlijk veel doen, te waarderen. We werken dus keihard maar genieten ook keihard. Carla heeft de rust gevonden en wil een studie gaan beginnen in de reiswereld..eigenlijk ligt daar haar echte passie..

Onze blog geeft onze avonturen aan...deze van mij even een kijkje in de harde realiteit van een Aziatisch land in beweging...het blijft gaaf maar er zijn wel eens momenten...

Tot de volgende keer!
Rob

Hué & Hoi An

Voor het 2e deel van de kindervakantie hebben we Hué en Hoi An uitgekozen.

Hué, de laatste koningstad van Vietnam ligt in het midden van het land, net ten zuiden van de lijn, waar Noord en Zuid Vietnam verdeeld werden in 1954, toen de Franse overheersing eindigde. Deze demilitariseringszone is tussen 1965-1972 zwaarder gebombardeerd dan ieder ander deel van Vietnam. Op weg van het vliegveld naar Hué zien we heuvels met alleen maar graven. We komen niet te weten of deze uit de oorlogstijd zijn, maar gezien de oneindigheid, lijkt het er sterk op.

Ons hotel in Hué ligt 5 km buiten de stad, een oase van rust en luxe. Een prachtig zwembad tussen het tropische groen geeft ons vanaf de eerste minuut een heerlijk vakantiegevoel. De ochtenden genieten we van zon en rust en we laten de ergste hitte voorbij gaan. In de loop van de middag is het voor ons tijd om actief te worden. Zondag bezoeken we eerst de 'Forbidden Purple City'., die op de werelderfgoedlijst van Unesco staat. Begin 1800 liet De Verheven Godheid (zoals de koning zich toen noemde) een koningsresidentie naar Chinees voorbeeld bouwen aan de Perfume River. Hué werd de miniatuurweergave van Peking. De Citadel bestaat uit 3 delen. Een enorm vestingwerk, waar de grootste Vietnamese vlag van het land wappert en waar je binnentreedt. We zien de toegang van de ommuurde Koningsstad, een prachtig bouwwerk, waar je je inderdaad in Peking waant (althans, wat je van de plaatjes kent). We lopen erdoor en komen op een groot plein. En dan.... niets. De Amerikanen hebben de gehele binnenkant van de citadel in de oorlog gebombardeerd. We zien maquettes van hoe de Verboden Stad eruit moet hebben gezien, wat een cultureel verlies ! Er staan nog een paar gebouwen overeind en men is druk bezig om gedeeltes opnieuw op te bouwen. Het zal echter nooit meer de charme terugkrijgen die het ooit moet hebben gehad. En toch geeft de plek een heel bijzonder gevoel.

Door de hitte lopen we terug en worden door 1 van de honderden cyclo rijders aangesproken. We maken nog een tochtje (natuurlijk de helft van wat ze beloofden), wat de kinderen veel lopen scheelt en laten ons terugrijden over de rivier. Daarna komen we terug in onze oase en vinden het heerlijk dat we niet in de drukke stad zitten !

Na maandag eerst weer relaxed te hebben, gaan we 's middags weer op pad. Langs de rivier liggen diverse koningsgraven. We gaan naar het graf van Kiezer Tu Duc (1847-1883), wat tevens zijn buitenverblijf was. Hier kon hij rustig leven met zijn 104 vrouwen en schreef hij 4000 gedichten. Uiteindelijk heeft hij het afgelegd tegen de Fransen. Niemand weet precies waar zijn lichaam uiteindelijk is begraven. Omdat men bang was voor plunderingen zijn alle 200 mannen die hem hebben begraven gedood, zodat nooit duidelijk zou worden waar zijn lichaam ligt.

Dinsdag worden we opgehaald door iemand van Unilever. We bezoeken eerst een 'wet market' nu Rob toch in Hué is. Hij heeft een groot project "Perfect Stores"lopen. Marktkraampjes/ winkeltjes in General Trade die inzichten van de supermarktwereld krijgen. Mooie winkeltjes dus waar het voor de Vietnamese consument makkelijk shoppen is. De kinderen hebben, zoals altijd, veel bekijks op de markt. Een marktvrouw heeft geen aandacht voor de serieuze vragen die haar worden gesteld, ze kan alleen maar staren en uitbrengen 'wat zijn ze mooi'.

We worden van Hué naar Hoi An gereden, een tocht van 3 uur over de 'wolkenpas'. Dit is een berggebied wat een klimatologische scheiding is. We hebben prachtige uitzichten op zee en lagunes. In het begin van de middag komen we aan in ons strandhotel in Hoi An en amuseren we ons volop in het 150 m. lange zwembad !

Jammergenoeg moet Rob ons woensdagochtend vroeg verlaten voor een meeting in HCMC op de zaak en komt hij donderdag in de middag weer terug. Desalniettemin geniet ik met de kinderen van het oude stadje. Het is een mengelmoes van Chinees en Frans. Het is een handelsstad uit de 16e eeuw, die ook op Werelderfgoedlijst staat. Ondanks dat het ontzettend toeristisch is en dat je gek wordt van het geroep ('cyclo, cyclo'), is het een van de weinige knusse stadjes die Vietnam kent. En het is de stad van de lampionnen, die overal hangen, gemaakt en verkocht worden. Een avondje alleen geeft me het spontane idee om een heleboel lampionnen in te kopen, om in juni op een bazaar te verkopen. De kinderen vinden het ook een leuk idee en we gaan de volgende dag terug naar de plek waar ze worden gemaakt. Ik onderhandel over de prijs en vervoer naar HCMC en koop 300 lampionnen. We zien wel wat het wordt, het is in ieder geval leuk om te doen. Wie weet, kan ik er ook nog een aantal mee naar Nederland nemen....

De kinderen zijn blij als Rob donderdag weer verschijnt en we gaan gezellig in Hoi An eten. Dit keer is het Vietnamees Streetfood, heerlijk en er staan verrassende dingen op het menu !

Het hoogtepunt van de vakantie is vrijdag. We gaan op de motor ! Vooraf hebben we natuurlijk wel geaarzeld of het kon, zeker met Koen, maar de kids vinden het fantastisch ! Loes en Jasper klimmen samen op een motor met berijder, Rob met Koen in het midden en ik met een berijder en nog een paar andere motoren. In het begin moeten we even over de drukke weg, wat we wat minder vinden, maar daarna komen we al snel op de landweggetjes tussen de rijstvelden. We rijden over een bamboebrug een rivier over, hopen dat we niet omkieperen. Overal zie je de rijsthoedjes boven de velden uitsteken, ossen met een man op de rug worden gebruikt voor het ploegen, langs de weg vrouwen die de rijst schudden in manden. Ik schiet honderden van de mooiste foto's in mijn hoofd, de realiteit is dat het net te snel gaat voor echte mooie foto's. Wat een genot. Dit is het echte Vietnam. De kinderen juichen alleen maar, die vinden het ook geweldig ! Koen kletst honderduit op de motor. Na 4 uur genieten is de tocht net voor zonsondergang jammergenoeg ten einde. De kinderen vragen wanneer we het weer doen !

Met deze bijzondere ervaring komt er ook een einde aan een heerlijke vakantie.

Zaterdag kunnen we nog even relaxen aan het zwembad, maar een harde wind en wolken maakt het iets minder aangenaam dan de voorgaande dagen. We komen in de middag aan in HCMC. De hitte valt weer op ons. Maar een wonder gebeurt ! Rond 20 oktober is de laatste regen gevallen en vandaag, precies 6 maanden later, hebben we onze eerste tropische stortbui ! Binnen 10 min. koelt het af van 37C naar 25C en zo genieten we van onze rit naar huis met Mr Long, onze trouwe chauffeur. En thuis gaat de vakantie nog even door. De kok heeft een heerlijk maal gemaakt en maandag wordt de vakantiewas door de hulp gedaan. Wat een leven hebben we toch! Maar maandag begint ook hier het gewone leven weer.

Long Hai, pa&ma Rijnders, Dalat & Hanoi

Loes zwaait ons woensdagochtendzonder problemen uit voor haar schoolreisje naar Long Hai aan de kust. 3 dagen lang doen ze spelletjes, zwemmen, disco en nog meer leuke dingen. Wat een school ! Vol enthousiasme en doodmoe komt ze vrijdagmiddag weer thuis.

Net terug van schoolreisje gaan we met z'n allen Rob's ouders van het vliegveld halen. De kinderen hebben zich er weer op verheugd ! Ze hebben natuurlijk de highlights van Saigon gezien, maar pa&ma vinden het hartsikke leuk om gewoon overal mee naar toe te gaan. En ik ga met hun mee naar plekken waar ik ook nog niet ben geweest. We gaan met z'n allen de rivier op in een bootje naar de drijvende tempel, door de week gaan we naar de Jade Pagoda. Hier staan 12 vrouwen, waartoe je kunt bidden voor kinderen en het geluk van je nageslacht. Ze staan voor de 12 jaren van de Boeddhistische kalender. We gaan naar het Reunification Palace, het paleis waar in 1975 Noord en Zuid Vietnam werden herenigd. We bezoeken de ondergrondse "warroom", waar alle gedetailleerde kaarten van het land hangen en van waaruit de oorlog tegen de Amerikanen werd aangevoerd. Het is een jaren-60 paleis met een dito inrichting.

Pa & ma bezoeken zelf ook nog een en ander in de stad, kopen nog souvenirs en worden als echte toeristen afgezet. Ze genieten van de kinderen en de kinderen van hun. Ze luieren heerlijk aan ons zwembad.

Tijd voor afwissling buiten de stad. Zoals je elders in de trein stapt, stappen we op het vliegtuig naar Dalat, 350 km ten Noorden van HCMC. We stijgen op om 6.30 's ochtends, om vervolgens 35 min. later weer te landen. Dalat is de stad van de ' eeuwige lente' , een heerlijke verkoeling na de hitte van Saigon ! Door deze koelte was het in de Franse tijd de plaats van de kuuroorden. Het is in de oorlogen bespaard gebleven, waardoor nu nog veel Franse villa's te zien zijn. Zaterdag neemt een kabelbaan ons over de dennebossen naar een meer. Het is ook de "honeymoon"plaats van Vietnam, dus in het park en in de stad komen we veel stelletjes en bruidsparen tegen. In het park bij het meer komt pa lelijk ten val. Hij loopt in zijn gezicht flink wat schrammen op, tand door de lip en een kapotte bril. Dat is even schrikken ! Gelukkig heeft hij niets gebroken en kan hij nog genieten van de volgende dagen !

De dag erna hebben we een tour door de omgeving geregeld. We gaan naar de hoogste berg in de omgeving (2100 m.). We stappen over in een echte jeep en worden naar de top gereden (gelukkig hoeven we niet te lopen !). Eenmaal boven kunnen we genieten van een fantastisch uitzicht ! Daarna staat 'Lat village' op het programma, een minderheden dorp. Nadat we worden uitgeladen voor een souvenirswinkel en worden verwezen naar een houten huisje waar de gids toevallig net niet thuis is, zeggen we de chauffeur maar heel snel door te rijden. Hij gebaart 'jammer' naar zijn maatjes en rijdt ons dan naar een mooi meer. Ook staat een zomerpaleis uit de jaren '30 op het programma. Nadat we het "crazy house" hebben gezien (geïnspireerd door Gaudi), gaan we lekker eten in ons 'stamkroeg' Café de la Poste.

Maandagochtend hebben we ons laatste programma: met het stoomtreintje naar Trai Mat. We komen door een bergachtig landschap met eindeloze kassen en plateaus waar groenten en bloemen worden geteeld. Dalat is het Westland van Vietnam en voorziet het land van groenten en fruit. Uitgeboemeld denken we te gaan zitten en kijken, maar er blijken 3 enorme pagoda's te staan, vol met prachtige mozaïken. Jammergenoeg moeten we ons haasten om het treintje terug te kunnen redden.

We gaan naar het hotel terug. Rob vliegt 's middags naar Hanoi, ik vlieg 's avonds eerst met pa&ma terug naar HCMC, om vervolgens dinsdagochtend met Marga naar Hanoi te vliegen. Pa&ma passen 2 dagen op de kids, wij mogen het 15-jarig bestaan van Unilever Vietnam meevieren. In Hanoi is het grijs en een stuk koeler. Rob heeft eerst ontvangst voor de distributeurs en ik hoor later dat hij een mooie speech heeft gehouden. Marga en ik worden naar het Operahuis gebracht. Een prachtig gebouw met een echte Franse alure. We mogen naar de spiegelzaal, waar alle VIP's worden ontvangen. Ministers, hotemetoten van de Communistische Partij, een elegante oude dame van 90, die 15 jaar geleden heeft gezorgt dat Unilever de benodigde vergunningen kreeg. De dames zijn veelal gekleed in prachtige ao dai's, de traditionele kleding. Dan begint de ceremonie. Mooie speechen (met tolk), dans (met de vlag van Vietnam op de achtergrond, maar het blijkt geen propaganda te zijn), zang. Unilever is erg belangrijk als een van de grootste inkomstenbronnen voor de staat, is op sociaal gebied zeer actief in het armere gedeelte van de samenleving en ontwikkelt met haar producten de Vietnamezen. Als dan krijgt Unilever als eerste buitenlands bedrijf de First Medal of Labour. Voor ons is het moeilijk inschatten wat dit inhoudt, maar het blijkt een zeer bijzondere en uitzonderlijke medaille te zijn. En Marijn (chairman) wordt ereburger van HCMC. Het is wel bijzonder mooi om mee te maken.

Buiten is er eerst een borrel (in de regen) en om 19.00 gaan we aan tafel voor het galadiner. Wat heet ? Rijst, kip, vis, beef, wat groenten. Om 20.00 vertrekken de eerste mensen en om 20.15 is de zaal leeg. Een diner op z´n Vietnamees !

Woensdagmiddag komen we weer terug in HCMC, in de warmte, maar oh zo heerlijk ten opzichte van Hanoi ! De kinderen genieten van 2 weken vakantie, wij genieten nog tot vrijdag van pa & ma. De tijd vliegt ....