Sinterklaas weer voorbij

Na maanden voorbereiden met de Sintcommissie-van-4, is Sinterklaas ook in Vietnam aangekomen, een week nadat hij in Nederland was aangekomen.

Zaterdag voor de aankomst hadden we in ons huis een heuse
bioscoop gemaakt, waar de kindjes film konden kijken (Sint en

het verdwenen boek). Het was toch wel spannend voor sommige

kleintjes ! Ook werden nog wat liedjes geoefend (niet alle kindjes

kennen alle liedjes en veel 2-talige kindjes hebben er ook moeite mee).

Een week varen van Schiedam naar Ho Chi Minh is toch wel knap

van die goede oude baas. Hij kwam in een klein bootje op de Saigon

rivier. Alleen, hij vaarde ons voorbij, dacht dat hij naar Hanoi moest. Een paar pieten op de cyclo dachten ook al dat ze in Hanoi zaten.... Grote hilariteit onder de kinderen, die heel hard schreeuwden aan de kade dat Sint toch echt wel moest stoppen.

De Vietnamezen hebben maar raar staan kijken naar die zwarte mensen, ze vonden het een beetje eng. EenVietnamees/ Nederlandse Piet kon in het Vietnamees uitleggen aan wat personeel en andere helpers dat het toch echt wel smink was! Wel moeten Pieten hier heel vaak worden bijgeschminkt, want door de hitte loopt het er zo af....

Een week van tevoren was er nog een beetje stress in de commissie, want onze Sinterklaas moest plots naar Nederland en we moesten snel een nieuwe vinden. Maar gelukkig kwam het allemaal goed. Sinterklaas stapte van boord en kon zo naar het feest lopen, in het huis van de Nederlandse consul, ook aan de kade.

Er waren genoeg pepernoten uit Nederland gekomen (waarmee niet gestrooid wordt, dat kost te veel pepernoten), alle kindjes kregen een zakje vol. Een aantal koks hebben driftig speculaas gebakken en verder was er een uitgebreide catering. Net als in Nederland, kreeg iedereen een verhaaltje uit het grote boek en een pakje.

De laatste activiteit was een Pietenspeurtocht door de compound

met spelletjes. Taai taai happen, pakjes door de schoorsteen gooien, pepernoten in de schoon gooien etc. Het was erg warm, dat is wel wat anders dan bibberend in Nederland.

De kids vonden het leuk maar ook "'anders"dan in Nederland. DE buitenlanders snappen niet echt dat Santa Claus een andere persoon is dan Sinterklaas. De Nederlandse kinderen zijn dan natuurlijk de enige kinderen op school die het wel begrijpen. Andere kids vragen vaak: hebben jullie dan 2 Kerstmannen ? De juf van Koen vroeg of ik iets wilde vertellen over Sinterklaas en ik heb pietenspelletjes

met de kindjes gedaan. In de weekbrief stond: thank you Carla for explaining the Dutch Christmas.......

Verder is het warm, uiteraard niet zo'n Sintsfeer, Loes vond het maar raar dat Sinterklaas meteen weer weg was en de Kerstversiering overal, dat kon echt niet.

Toch was zaterdagavond de spanning groot. Wij hebben onderling

pakjesavond gedaan en japser snapte niet waar de Pieten bleven.

We hebben zo hard gezongen, getekend, zou die dan toch niet

komen ??? Tot het verlossende telefoontje van Sinterklaas zelf

kwam: de zak staat bij de poort!

Dus alles klopte weer...de hartjes klopten blij !

En... het allermooiste Sinterklaascadeautje: ons neefje Thom is

geboren op 5 december. Gefeliciteerd voor Jeroen, Danielle & Nina !

Zondag hadden we al het feestje voor Koen's verjaardag (eigenlijk de 16e). We hadden een goochelaar gevraagd, waarbij de kindjes verbaasd keken naar alle trucs ! Hij deed het erg leuk en soms hadden zelfs de groten niet door hoe hij zijn truc deed !

En nu....op naar Kerst. De kerstboom staat al, want volgende week donderdag (17 dec) vertrekken we naar Australië. Voorbereidingen nog in volle gang. Deze week is het druk. Jasper doet mee in de kerstmusical, ze hebben alle 3 sportdag deze week en Jasper heeft zaterdag zijn eerste blokfluit performance. En volgende week komen Bart en Nicole uit Culemborg nog een paar dagen logeren. Kunnen we weer even alle Culemborgse nieuwtjes horen !

Saigon Coop opent eerste winkel in Noord Vietnam

Wat ben ik weer een ervaring rijker! Vandaag de heuse opening van een nieuwe supermarkt in Ha Thinh (ca half uur vliegen onder Hanoi) meegemaakt...

Eigenlijk had ik een "farewell"party van één van mijn teamgenoten. Maar een telefoontje van hem meldde dat er een urgent-family-matter was dus werd het diner afgezegd. Prompt ontving ik uiteraard vanuit een ander deel van mijn team het verzoek mee te gaan naar de oversteek van Saigon Coop naar het Noorden van Vietnam. Ach ja..wel mooi. Implicatie..zaterdag weg! Op vrijdagavond vlieg ik met Thom Press (mijn Australische Modern Trade director) naar Vinh. Op een uur autorijden daarvan daan ligt Ha Thinh. De plaats waar de supermarkt wordt geopend.

Na een vrijdagavond diner in een echt Vietnamees restaurant vol TL-bakken (en uiteraard het Hollandse Heineken bier) staan we zaterdagmorgen vroeg op. Om 06.45 uur al ontbijt want 07.30 uur worden we door de driver opgehaald. Het ontbijt kent deze keer geen brood, omelet etc maar Pho (het meest populaire soepgerecht uit dit land). Heb ik eigenlijk weinig zin in deze keer...maar weinig keus.

Pak aan, stropdas om..want dit is een uitermate belangrijk moment voor deze retailer. Een state owned supermarktbedrijf dat in raptempo groeit en inmiddels dus haar 41e filiaal gaat openen. De naam zegt het al...origine is Zuiden. De overstap naar het Noorden is dus historisch te noemen.

We komen aan en ik word als belangrijke leverancier voorgesteld aan alle VIPs. De CEO van SG Coop, de managing director, de CEO van de joint venture partner, de real estate directeur en zelfs de voorzitter van de lokale communistische partij. Prachtig!
Vijf speeches (ook de vice minister van Agriculture is er) verder en het bekende dragon festival wordt opgevoerd. Met veel tromgeroffel wordt deze opening gevierd. Even denk ik..stel je voor..burgermeester Cohen, de voorzitter van de VVD, Minister Verburg en nog wat lokale prominenten als er in Amsterdam een nieuwe Albert Heijn wordt geopend...stel je voor!

Maar hier dus wel...dit is het teken van economische progressie. Supermarkten in plaats van al die lokale papa-mama winkels. Convenience, verse groeten en vlees, T-shirts en andere non-food: allemaal onder 1 dak! En, minstens zo belangrijk..dus geen buitenlandse speler als BigC (Casino) of Metro maar een 100% echte Vietnamese speler.

Als alle plichtsbesef voorbij is gaan de deuren open. Je weet niet wat je meemaakt. Drommen..drommen mensen..allemaal op jacht naar de aanbiedingen, premia, lucky draws die de wereld van Saigon Coop te bieden heeft. Thom en ik vallen op..op de foto met menig Vietnamees en aanstarende blikken. De enige twee Westerlingen in deze massa! Fantastisch.

Unilever heeft goed voorbereid: overal rukken de teams op om de Vietnamees aan de Omo, Surf. Knorr, Sunsilk etc etc te brengen. Onze merken pronken aan diverse schappen en in de grote mensenmassa..zie je karretjes, mandjes vol met onze tandpasta, shampoo, wasmiddelen en etenswaar. Een tikkeltje trots ben je dan. Wel wordt ik weer geacht om als de grote baas..het team zowel positieve signalen te geven als richting voor de volgende nieuwe winkel.

We zijn wel de hele dag kwijt want er gaat einde middag om 16.00 uur pas weer een vlucht terug. We vertrekken en krijgen de grote dank van alle directieleden van Coop! Dit wordt hier erg gewaardeerd. Uiteraard hebben we weer een uurtje vertraging (daar kijk ik al niet meer van op) maar veilig landen we vanavond in Ho Chi Minh. Oh ja...tis hier echt veel warmer. Ik was al weer even vergeten dat de koelere temperatuur die in Ha Thinh heerste, alleen voor het Noorden van Vietnam bestemd was. Een mooie dag zit erop..tussen de scooters, kleine drukke straatjes, baant onze auto de weg terug naar het rustige District 2! Als ik de deur open doe, vliegen de kids om me heen. Een mooie ervaring rijker en blij dat ik weer thuis ben!

Een week op reis door de regio..

Mijn ouders zijn net weg, was een enorm gezellig samenzijn. Ze draaiden volop mee in ons gezin en genoten zichtbaar van alles dat Vietnam te bieden heeft. En bovenal van hun 3 ukkies! We hebben samen gereisd, gelachen, lekker gegeten, gewoon niks gedaan en bij het afscheid een traan gelaten. Mooi te ervaren hoe warm de band is...

In hun laatste week was ik eigenlijk grotendeels op reis. Een prachtige ervaring weer die ik graag even wil delen. Indonesia (Jakarta) en wederom Noord-Vietnam (Hanoi).

We lanceren op dit moment Wall's Icecream (de Engelse Ola-variant) en dat is super mooi om te doen. Ho Chi Minh City is als eerste aan de beurt. Om eens te ervaren hoe IJsjes echt verkocht horen te worden, hoe je echt aan visibility werkt voor Icecream (met al die rode vriezers, vlaggen, stickers etc langs de weg) kregen we intern het advies: GO Indonesia! Op nog geen 3,5 uur vliegen vanaf HCMC, ligt die andere metropool "Jakarta". HCMC kent ca. 9 mln inwoners, in Jakarta leven er 12 mln. Met 4 distributeurs van ons (die al die 100-den winkeltjes voor ons beleveren) en een paar mensen uit mijn team, zijn we 4 dagen op bezoek geweest bij ons Indonesische collega's. Het begon al leuk..mijn ietswat junior secretaresse had business class tickets voor mij en een ander directielid geboekt...edoch..voor onze klanten..economy class! Een enigzins beschamende vertoning uiteraard op het vliegveld. Heen konden we niks meer wijzigen, terug een downgrade gedaan (tot grote hilariteit van de grond stewardess...een down grade maak je niet vaak mee natuurlijk :-)). In Jakarta worden we keurig opgewacht en langs al die immigratie perikelen geloosd. We komen op zondagmiddag aan en checken in...vanavond nodigen we de distributeurs uit voor een diner. We eten en drinken (er hoort immers altijd een flinke bier bij als Vietnamesen gaan eten) en gaan naar bed. De dag erna begint vroeg..we krijgen echt een fantastisch voorbereid programma voorgeschoteld. Enkele boardleden van Unilever Indonesia zijn erbij en presenteren de ijs-strategie van aldaar. We bezoeken een Indonesische distributeur, winkeltjes, convenience stores etc etc. We doen ideeen op en onze klanten worden met de minuut enthousiaster. Die avond een diner aangeboden door Indonesia in een oud koloniaal Nederlands huis..een langskomend orkestje speelt speciaal voor mij "Tulpen uit Amsterdam". Uiteraard wordt wel verwacht dat ik even meezing! Mijn Indonesische collega (lekker gezet en met een harde lach de dag doorkomend) bestelt poffertjes met ijs als toetje en roept het ene na het andere Nederlandse woordje! De sfeer is opperbest. De dag erna reizen we weer door Jakarta. Overigens een veel beter georganiseerde stad vergeleken met HCMC. Wel viezer..er rijden immers beduidend meer auto's! Vandaag ook een groot pretpark op het programma om van te leren...ijsjes..ijsjes en nog eens ijsjes...Uiteraard bestellen we er eentje! Die avond is free time. Ik besluit een oud-collega uit Nederland op te zoeken. Ze is nu algemeen directeur van Kimberly-Clark Indonesia. We dineren in een hippe tent samen en halen memories uit de oude doos op. Gezellig...Mooi maar voldaan leg ik mijn hoofd op het kussen. Die dag erna moeten we 03.30 uur op...tja..een ietswat vroege vlucht is voor ons geboekt. Alle distributeurs spreken hun waardering uit voor het programma. Het was mooi.

Thuis aangekomen, besteed ik tijd aan kids en gezin. En uiteraard mijn ouders..Helaas donderdagavond vlieg ik weer door naar Hanoi. We hebben boardmeeting aldaar. Wel weer mooi. Hanoi heeft vele meren en als je aankomt rijden is het uitzicht geweldig. In Hanoi ken je wel gewoon 4 seizoenen en is het herfst. Een verkoelend windje is dan het verschil met HCMC. En iets lagere temperaturen (26C). Heerlijk! Ik werk nog wat op de hotelkamer en laat even voetmassage doen (heb ik wel even verdiend dacht ik zo). Vrijdag vroeg op en de hele dag vergadering. We timmeren Q1-2010 dicht en laten diverse onderwerpen de revue passeren. De sfeer is goed, de resultaten ook!

Om 18.45 vlieg ik terug..2 uur naar beneden. Althans dat dacht ik..zoals wel vaker..Vietnam Airlines besluit uurtje later te gaan. Ach ja..dat kan nog wel even dan. Rond 22.30 uur doe ik thuis de deur open..en ze zijn alle 3 (Carla en de oudjes Rijnders) zijn nog op. Een heerlijk glas rode wijn markeert het einde van een drukke maar ook energie-gevende week.

Een rondje door de regio zit er weer op! Een normale werkweek staat voor deur!

Bericht ontvangen:emailadres doorgeven

Als er een nieuw berichtje is, sturen we een mailtje dat er een nieuwe publicatie is.
Wil je dit ook ontvangen ? Geef even je emailadres door aan: carlarijnders.vn@gmail.com.

Aan alles komt een einde

Ik zit hier op het balcon van onze kamer na te mijmeren over alles wat we hebben beleefd. In ons vorige blog schreven we dat we twee dagen onze oude funktie van oppas opa en oma
zouden opnemen. Weer heel leuk, maar toch anders. Toen we Koen om half twaalf gingen ophalen van school moesten we een pasje omhangen en dat met de auto doen met chauffeur. We mochten van Carla en Rob dat niet met de fiets doen. Veel te gevaarlijk voor ons vonden zij en dat was ook wel zo hoor. Om half drie hetzelfde ritueel als we Loes en Jasper gingen ophalen. Ook weer met pasje met hun foto daarop, want anders kregen we de kinderen niet mee.

Op de donderdag heeft Jasper Nederlandse les, moest om half zes opgehaald worden. Loes moest naar tennisles direct na school en Koen moest om half vier naar voetballen. Loes ging
na de tennisles met een vriendinnetje mee. Ja toen dacht ik; hoe gaan we dit alles oplossen. Het wegbrengen was geen punt, maar het ophalen, daar Rob ook opgehaald moest worden van kantoor. Ja dan moet je het een en ander gaan regelen en erop vertrouwen dat iedereen weer thuiskomt en dat is allemaal gelukkig goedgekomen. Alle schaapjes waren aan het einde van de dag weer veilig op het droge. Toen heb ik gedacht. Er moet veel geregeld worden. Het is niet zo dat de kinderen zonder afspraak bij vriendjes of vriendinnetjes kunnen gaan spelen. Ze moeten altijd opgehaald worden. Vooral als ze buiten de compound gaan. Carla kan niet, als ze naar de stad moet of lekker wil gaan winkelen, zomaar in de auto stappen en gaan. Neen ze moet altijd wachten tot de chauffeur weer thuis is of met de taxi gaan en daarna weer op een punt afspreken waar ze opgehaald wil worden. Een agenda, telefoon en horloge is voor haar dan ook geen overbodige luxe. Niet dat Carla daarover klaagt, maar dat ze hier veel moet regelen staat voor mij vast.
Rob moet veel reizen, dus veel weg. Komt vaak laat thuis van kantoor en doordat het verkeer hier zo enorm druk is, laat thuis en de kinderen dan meestal op bed liggen. Dus als papa vroeg thuis is en niet op reis behoeft, is iedereen blij.

Ik heb bewondering hoe die twee en trouwens ook de kinderen zo vlug alles opgepakt hebben. Ik neem mijn petje daar voor af. Het is vermakelijk hoe de kinderen al hun engels onder de knie hebben en met hun vriendjes en vriendinnetjes kunnen praten; zelfs die kleine Koen kan zich redden.

Het was voor ons heel fijn om het gezinsleven hier mee te maken. We hebben veel gezien en meegemaakt, maar bovendien hebben we een gezellige tijd als ouder en opa en oma tussen onze kinderen gehad. En niet te vergeten; we zijn heel erg verwend.

Vandaag nog even genieten van alles; koffers pakken en op naar het vliegveld. De film waarin we drie weken zaten is voorbij. Het afscheid zal vanavond heel moeilijk zijn, maar wij weten zeker dat Carla en Rob de juiste beslissing hebben genomen om hier in Vietnam te gaan wonen en Rob de uitdaging voor zijn funktie heeft aanvaard. Dat is voor ons als hun ouders een hele geruststelling.

Rob, Carla en kinderen heel erg bedankt voor de fijne tijd die wij hier hebben gehad.
Oma Utrecht

Op stap voor de leprastichting

Sinds enkele weken ben ik actief voor Peerke Donder Foundation (PDF), een stichting die in Nederland fondsen werft om te besteden aan projecten in Vietnam, Cambodja, Thailand. Projecten ondersteunen de bestrijding van lepra en zijn m.n. gericht op het verbeteren van de leefomstandigheden van leprapatienten. Er wordt samengewerkt met plaatselijke hulpverleners. Met 4 nieuwe vrijwilligers en 2 "oud" gedienden zijn lopende projecten verdeeld. Het eerste project dat ik bezoek met z'n 3-en is in Soc Trang, diep de Mekong Delta in.

We vertrekken woensdag om 6.00 uur, leggen 250 km af en komen 6 uur later aan. We checken in in een simpel hotelletje, waar niemand Engels spreekt. Als ik de bedden zie ben ik blij dat ik een lakenzak heb meegenomen. Maar er is in ieder geval airco, een van de belangrijkste faciliteiten hier. Na de lunch (rijst met ei) worden we opgehaald door de tolk en door iemand van het plaatselijke Rode Kruis. We komen binnen in een eenvoudig vergaderzaaltje, waar 6 mensen ons ontmoeten, allemaal 'baasjes' van de locale districten, een sociaal werker, iemand van de 'vet' department. We worden ontvangen met fruit en cocosmelk.

Met dit project heeft PDF voor 2x 60 gezinnen een big van 4 mnd bekostigd en een half jaar voer. Dit varken moeten ze grootbrengen en als het biggen krijgt moeten ze 2 teruggeven aan PDF (die ze weer uitzet) en de rest kan verkocht worden. Hiermee worden mensen gedwongen zich in de gemeenschap te bewegen (voer kopen, biggen verkopen) en kunnen ze een beter inkomen verwerven. Wij horen in de middag hoe het project loopt, de tegenvallers en krijgen natuurlijk ook het verzoek een 3e fase te bekostigen.

Het is een totaal nieuwe materie voor mij. Ik weet nog weinig van lepra, ik weet niet veel van varkens en het projectverloop is ook nieuw. En het is een bijzondere ervaring om alles te moeten vertalen met een tolk.

'Oma' (70) van het Rode Kruis nodigt ons uit om een prachtige Kmer tempel te bezoeken (25% van de bevolking is hier Kmer-ooit was het Cambodja). We zien vleermuizen met een spanbreedte van 1,5 meter en we zien monniken lopen in hun oranje gewaden.

We worden aangestaard, hier komen niet veel blanken. 's Avonds nodigt 'oma' ons uit voor een diner. Een beetje onwennig, want met een tolk klets je niet makkelijk weg, zeker niet als je met 7 aan tafel zit met slechts 1 tolk. Maar 'oma' ratelt vrolijk tegen je, alsof je het verstaat. Op tafel kijkt op een bord het hoofd van een kip me aan (zijn ogen zijn wel dicht), in een soort soep op tafel worden kleine gladde visjes even gekookt en dan worden de ingewanden eruit gepulkt. Ik eet voor de beleefdheid wat kip (nadat ik een goed stukje heb uitgezocht), leg mijn bordje vol met wat groenvoer en vooral rijst.

Donderdag om 8.00 gaan we op weg voor het veldwerk. We rijden eerst een stukje met de auto. Het is prachtig. Tropisch, rijstvelden (met overal graven tussen de rijstvelden) en veel water.

Na een half uurtje stoppen we bij een lokaal (klein) Rode Kruis. Hier stappen we over op de motor, want met de auto kunnen we niet verder. We rijden verder over een verhard pad. Links en rechts passeren we kleine huisjes. Mensen kijken om. De 'winkeltjes' worden steeds kleiner, de huisjes primitiever. Uiteindelijk zien we de eerste familie. Ik dacht een eerste leprapatient te zien, maar ze blijkt spastisch. De echte leprapatient heeft geen zichtbare verminkingen.

Dat blijkt gedurende de bezoeken: de meeste leprapatienten hebben tijdig medicijnen gehad, waardoor de niet verminkt zijn geraakt. Lepra is een bacterie in het lichaam, dat gevoelloosheid ten gevolge heeft. Doordat er geen gevoel is, worden verwondingen niet opgemerkt, waardoor die gaan zweren (zeker onder de omstandigheden waar de armen leven, lepra nestelt zich alleen in een zwak lichaam). Sinds een jaar of 20 zijn er medicijnen, waardoor de bacterie tijdig uitgeschakeld kan worden. Wel is er nog het stigma: iemand heeft lepra.

De meeste mensen met verminkingen zijn dus ouder (voordat er medicijnen waren). Een aantal (wel verminkte) patienten waren niet thuis. We zien de varkens, die er goed uitzien. We stellen onze vragen, waarbij we moeten kijken of de juiste dingen met ons geld zijn gedaan. Krijgen de varkens voer, krijgen ze water, wat gebeurt er als ze ziek zijn etc. We gaan door naar de volgende families. We zien huisjes van riet gemaakt, er staat 1 bed in (zonder matras) voor een familie van 7, een pan wordt op een takkenvuurtje heet gemaakt. Een pomp in de hut waar water uit een bron kan worden opgepompt. De kleding die ze hebben hangt aan een bamboestok. Een tuintje waar je eerst langs 3 graven loopt, voordat je bij de varkens komt. We verlaten met de motor de verharde weg en gaan verder op het zandpad. Kindjes komen kijken. Een prachtige natuur. Nog meer families. De een lijkt het iets beter te hebben dan de ander, maar het blijft armoede. Sommigen hebben nog een andere bron van inkomsten: een rijstveldje, cocosnoten, suikerriet. We zien 1 familie die uit de 1e fase een varken heeft, die al 3 ronden biggen heeft gehad. Ze laten trots zien dat ze een echt huis hebben kunnen bouwen van de opbrengst. Dan weet je waar je het voor doet. Het is mooi als je een heel klein beetje kunt bijdragen aan een iets waardiger bestaan.

Onze tocht geeft voldoening en ook veel stof tot nadenken. Waarom hebben we geen zware lepragevallen gezien: zijn ze er niet, krijgen we ze niet te zien ? Hoe vindt selectie van de families plaats ? Is een familie met leprozen armer dan anderen ? Is het verstrekken van biggen de juiste manier om ondersteuning te leveren ?

We sluiten af met een lunch (met een vis die me met open mond staat aan te gapen, mannen die alles wat ze niet hoeven op de grond tuffen en half rauwe vissen). De terugtocht duurt 7 uur, dus ik geniet dubbel als ik weer neerstrijk in onze luxe.

Vrijdagmiddag Loes haar feestje, zaterdagmorgen Jasper's feestje. Ze hebben genoten. Met verwende expatkinderen die niet luisteren. Die bedient worden op hun wenken. Die niet hoeven te werken.

Wat is de wereld oneerlijk verdeeld.

Maar het is mooi als je met een heel klein beetje moeite heel veel kunt terugdoen...

Nu eens geen Carla en Rob maar...Opa en Oma Utrecht

Nu eens géén Carla en géén Rob, maar…………………………
zoals de kleinkinderen altijd zeggen: Oma en Opa Utrecht aan het woord”.


Loes, ons oudste kleinkind maakte voor ons een zgn. afstreepkalender. Dat het lang duurde voor het de 24ste oktober, de dag dat we zouden vertrekken was, zal duidelijk zijn.

Maar eindelijk was het dan zover en onze zoon Jeroen kwam ons ophalen om ons naar Schiphol te brengen.

Na een lange vlucht, die voor ons letterlijk voorbij vloog, kwamen we aan in HCMC, waar we hartelijk werden begroet door onze kinderen en kleinkinderen. De laatsten stormden op ons af. Een heerlijk moment!!

Rob had een mannetje geregeld die ons met een bord “Mr. And Mrs. Rijnders”stond op te wachten en ons snel door de douane loodste, onze koffers haalde en ons naar de uitgang bracht.
De chauffeur, Mr. Long, stond daar met een heuse Land Cruiser te wachten en gingen we, op weg naar de Cherry Blossom Road nr . 5 op de An Phu Compound.

We hadden al wat foto’s en beelden op Skype gezien van hun stulpje, maar bij het in het echt zien van het huis en de tuin waar Rob en Carla met hun kindjes wonen, vielen onze monden open.
Neen behelpen hoeven zij zich bepaald niet.
Naast een mooi huis en een mooie tuin met zwembad wordt hen het leven nog makkelijker gemaakt door de aanwezigheid van een chauffeur, een kokkin (Miss. Loan), een schoonmaakster (Miss. Lan) en een tuinman (mr. Vo).
Verder nog wensen? zou je je kunnen afvragen.

Bijzonder was onze aankomst vooral, omdat 25 oktober de verjaardag was van Loes, die 9 jaar werd.
Reden om snel de koffers uit te pakken en cadeautjes uit te delen.
Rob en Carla kwamen tot de conclusie, dat we waarschijnlijk met één lege koffer terug gaan nadat alles was uitgepakt.

Ook voor Oma, die 18 oktober 70 jaar was geworden, werd gezongen en ons beiden werd een tegoed- aangeboden, waarop vermeld stond dat we het volgende weekend naar Hoi An gingen in een ressort aan het, zoals de Vietnamezen zelf zeggen, mooiste strand van Vietnam.
Daar zouden we dan Jasper’s verjaardag vieren, die 1 november 7 jaar was geworden.
Ook de te houden kinderfeestjes gaan we nog mee maken.

’s Avonds hebben we heerlijk gegeten bij het “Boat House” een gezellig restaurant op de compound aan de Saigon Rivier.

De eerste dagen hebben we rustig aan gedaan, want een jetlag lag op de loer. Het viel gelukkig allemaal mee en al gauw konden we wat gaan ondernemen, zoals een bezoek aan een locale mark met veel vlees, vis en fruit..

Samen hebben we een enkele uren durende stadswandeling gemaakt in HCMC met uiteraard een bezoek aan de drukke en vooral toeristische Ben Thahn markt. Daar kochten we kleding, dongen wat af en kwamen naderhand tot de conclusie toch weer te veel te hebben betaald. Misschien wel veel te veel. Maar ach dachten wij, voor ons is het niet echt veel, voor hen wel. Dan hebben zij ook een fijne dag en wij hebben ervan genoten.

Ook een leuke trip die we maakten was die naar de Mekong Delta.
Onder begeleiding van een goede gids hebben wij veel gezien en gehoord over dat prachtige gebied.
We maakten kennis met o.a. het leven van de locale bevolking (wat zijn wij dan rijk), met de gewassen van het eigen land;veel fruit. En de afzondering waarin zij leven in een voor onze begrippen “oerwoud”.

Gisteren, 3 november, toen Carla op de fiets Loes van de Nederlandse les ging halen en Henny met de chauffeur meereed, was de weg op een gegeven moment overstroomd door het buiten de oevers treden van de Saigon rivier. Het water stond meer dan een halve meter hoog en het laat zich raden hoe de fietsers thuis kwamen.Ondanks dat zij drijfnat waren en Loes onderweg ook nog met de fiets in het water kwam te vallen werd er veel gelachen.

Op het moment dat ik dit stukje schrijf is Carla twee dagen naar de Mekong Delta met een groep van de”Peerke Donders Stichting, waarvoor zij zich als vrijwilligster gaat inzetten. Voor ons betekent dat: “het oppakken van onze vertrouwde taak van Oppas Oma en Opa, zoals we dat de acht jaar hiervoor ook altijd deden .Zo verleren we het in ieder geval niet!!
We hebben nog ruim anderhalve week te gaan, maar zullen dat helaas bijna een week zonder Rob moeten doen, die zondagmorgen vroeg naar Indonesië moet voor een paar dagen en na terugkomst een MT-meeting in Hanoi moet bijwonen. Maar zoals we in Nederland zeggen :”het werk gaat voor het meisje”.

Het ligt in de bedoeling om volgende week een dagtrip te doen naar de
Coadai Tempel en Cuchi tunnel.
Zo blijft het dus genieten. Henny knijpt zich soms in de wang om te beseffen, dat alles wat we zien en meemaken géén droom, maar de werkelijkheid is.

Dat we hier verwend worden met zelfs een bezoek aan de pedicure behoeft verder geen betoog.

We sluiten dit stukje af met de woorden van de tekst van een TV-programma, door Ursul de Geer gepresenteerd, namelijk:

“HET IS HIER GEWELDIG !!”

Iedere dag 30 tot 35 graden C, maar…………. als het even regent dan regent het ook goed !!


(4 november 2009)

Boek over Nederland klaar

Holland

secrets behind the...

By Carla Rijnders-Matti

Book Preview

In plaats van een boek over Nederland te kopen, heb ik de laatste maanden veel door Nederland gereisd om mooie plekjes vast te leggen. Daarnaast vond ik het ook belangrijk om typisch Nederlandse tradities in beeld te brengen. En hier is het resultaat ! Een boek waar ik trots op ben.

Je kunt een aantal pagina's bekijken via bovenstaande link 'book preview'. Hier is het boek ook te bestellen. De helft van de (zeer bescheiden) opbrengst gaat naar de Peter Donders Foundation (stichting op gebied van leprabestrijding), waar ik me sinds kort voor inzet.

Bestelling is beetje omslachtig. Klik bovenaan de pagina op 'bookstore'- 'travel'- vul in 'Holland' en dan zie je mijn boek erbij staan. Via de link die erbij staat kun je bestellen. Wil je ook op mijn boek stemmen ?!

Veel kijkplezier !

Week Noord Vietnam

We zijn weer terug van een fantastisch mooie reis. Vorige week zaterdag gingen we op stap met de 3 kids naar Hanoi. We hadden maar een halve dag in de stad en zijn in een cyclo gestapt om de highlights te zien. Hanoi is een heel andere stad dan HCMC. Rustiger (hoewel ook hier duizenden scooters voorbij zoeven), groener, veel meren en veel mooie gebouwen. We komen eerst bij het Hoan Kiemmeer (het Meer van het teruggegeven zwaard) met de brug van de Opkomende Zon naar de tempel. Hier zijn veel legendes over, het is een bekend plaatje van Hanoi. We gaan verder per cyclo. Tempel van de Literatuur, daterend uit 1070 en dienend als Academie voor confusionisme. We zien o.a. de schildpadden, waar de afgestudeerden tussen 1142 en 1779 staan. De cyclo gaat verder. We zien het mausoleum van Ho Chi Minh, de nationale held van Vietnam, die zorgde voor de bevrijding van de Fransen. Dan zijn we moe en eten in een restaurant dat gerund wordt door voormalige straatkinderen.

Zondag vroeg op, om 8.00 uur rijd het busje naar Halong Bay. De tocht duurt 3,5 uur en dan gaan we op de boot. Het is een van de hoogtepunten van alle reizen die door Vietnam gaan. Het is een eilandenwereld, die op de lijst staat van Werelderfgoed. Het is erg heiig, maar we zien de groene, grillige kalksteenrotsen uit de zee oprijzen. Een prachtig gezicht en als we verder varen ervaren we de serene rust tussen de rotsen. Na 2 uur varen stoppen we om te kayakken. Rob gaat met Jasper in een kayak, die vindt het prachtig. Loes durft niet en Koen blijft bij mij. Na even heeft Loes spijt. Ik ga met de 2 kids toch maar een rondje peddelen in een kayak. Help, ik kom niet meer terug ! En dan een man op de boot die alleen Vietnamees spreekt, vrolijk lacht en terugzwaait. Uiteindelijk worden we gered en komen de anderen ook terug !

We varen door en genieten van een adembenemende zonsondergang. Uiteindelijk komen we om 17.30 voldaan aan op een onbewoond eiland, waar een paar rieten bungalows staan.

De volgende dag gaan we met een bootje naar het stadje Cat Ba aan de overkant. Onderweg verbazen we ons weer over het primitieve bestaan van de mensen op zee. Vissers die peddelend over zee gaan, de gezinnen die leven in de krakkemikkige bootjes. Onderweg naar de markt zien we een paar levende vogeltjes die kaalgeplukt worden en levend in een gril worden gedaan (het moet vers zijn !), we komen weer potten tegen met slangen op sterk water. Terug op ons eiland horen we hard gekrijs. Een paar varkens worden hardhandig op een vlot gewerkt, klaar voor de slacht. Wij genieten ondertussen van de rust....

Dinsdagochtend gaat de reis weer terug. Weer 4 uur op de boot. Onderweg zien we een heel dorp op het water, mensen die nooit ergens komen.

Dan weer een lang tocht in de auto naar Tam Coc, richting zuiden. Het is de mooiste tocht die we gemaakt hebben. Overal rijstvelden en hoedjes die boven het lange rijstgras uitkomen. Mensen die letterlijk alles op de fiets vervoeren. Kippen, eenden, klevende varkens achterop gebonden, de oogst van de dag. Overal zijn het m.n. de vrouwen die hard werken. Op het land, in de bouw, sjouwen van zware dingen. Onze reisleider geeft als verklaring dat vrouwen voor lange tijd sterk zijn, mannen slechts voor korte duur....

We komen aan in een simpel hotel in Tam Coc, gelegen aan het marktpleintje aan de rivier. Het is een bedrijvigheid van jewelste, de oogst van de dag wordt verkocht. Er zijn bijna geen toeristen, we vallen op, zeker met 3 kleine kinderen. Iederen raakt ze aan en knijpt in hun wangen of armen, iets waar ze inmiddels een hekel aan beginnen te krijgen.

Dan valt de electriciteit uit. Na een uur begint Loes een beetje zenuwachtig te worden. Zeker als ze hoort dat dit in de dorpen vaak gebeurt om energie te sparen voor de grote stad. Gelukkig zorgt een generator weer voor licht en daarna ook voor eten.

De volgende ochtend gaan we vroeg in een bootje. We zien vrouwen de was doen in de rivier. Het zijn weer de vrouwen die peddelen, ditmaal met hun voeten. We varen een rivier af en aanschouwen een landschap dat minstens zo mooi is als Halong Bay. Ze noemen het ook wel het 'inner Halong'. Bergen die oprijzen uit het landschap. We varen onder 3 grotten door. Ook de kinderen genieten van het uitzicht en Jasper vind het prachtig als hij wilde geiten op de rotsen ziet.
Daarna bezoeken we nog Hoa Lu, 2 tempels die door 2 koningen 1000 jaar geleden zijn gebouwd. Prachtig verscholen in het rotsenlandschap. Ook hier weinig toeristen, we worden aanschouwd door giechelende oude vrouwtjes, die wijzen naar onze kinderen.

Onze reis gaat naar de laatste bestemming: 2,5 uur rijden naar Sam Son aan zee, waar een collega van Rob een resort heeft. Wij mogen (gratis) verblijven in een zeer luxe villa en genieten van 2 dagen rust. De zee is wild en klotst tegen de muur van het resort, maar 's middags is er een zeer breed strand en hoge golven. Fantastisch vinden de kinderen het en ze duiken in de warme golven en krijgen er niet genoeg van ! Een mooie afsluiter van onze reis.

Zaterdagochtend terug naar Hanoi: 180 km, een 4,5 uur durende trip met een 4,5 uur claxonerende chauffeur, een weg door hobbels en gaten (Highway nr 1 !), met voorbij sjezende debiele buschauffeurs, maar 4,5 uur een lust voor het oog. Veilig aankomen heeft hier dan ook een iets grotere betekenis !

We hebben het allemaal heerlijk gevonden! Met de kinderen is het heel goed gegaan, ook het reizen en ze hebben er echt van genoten. Mij is deze reis nog eens duidelijk geworden dat Vietnam toch een echt ontwikkelingsland is. De primitiviteit van het bestaan, zoals wij dat in Europa al lang niet meer kennen. Het draait hier enkel om de basale behoeften in de Pyramide van Maslow: zorgen dat er voedsel is. Op het land worden gereedschappen gebruikt die bij ons in het museum liggen. De ossen op de weg, het geploeter van de mensen. Het is een prachtig land, een schouwspel. Wij zijn dankbaar dat we er zo van mogen genieten.

En dan morgen vroeg op: Loes is jarig en haar mooiste cadeau: we gaan opa & oma Rijnders van het vliegveld halen, die hier 3 weken zullen blijven.

Cu Chi tunnels, Danang & International week

Het weekend dat Edwin hier was lijkt alweer ver weg. In plaats van Dalat hebben we een dag de Cu Chi tunnels bezocht. Dit is een uur rijden van HCMC en een must als je hier woont. Het zijn de tunnels waar in de Amerikaanse oorlog flink is gevochten. Het is een tunnelstelsel van 250 km onder de grond, een indrukwekkend bewijs van het verzet van de Vietcong in de oorlog. Je ziet hier de tunnels, ze zijn zo nauw dat wij er niet in durfden. In de oorlog hebben hier 16.000 Vietnamezen gezeten, waarvan 6.000 overleefden. In 1966 hadden de Amerikaanse strijdkrachten hun divisie op de tunnels gebouwd, waarbij ze niet in de gaten hadden dat de vijand onder hun zat. Het duurde een paar maanden, voordat de Amerikanen door hadden van waar zij 's nachts aangevallen werden. Om de Vietnamezen klein te krijgen zijn hier veel napalmbommen en ontbladeringsmiddel gebruikt.

Vorige week woensdag is Rob naar Danang gegaan, om mensen een hart onder de riem te steken na de schade van typhoon Ketsana:

Op maandag bel ik mijn salesbaas van Central op "ik wil deze week nog polshoogte nemen". Ok..is het antwoord...donderdag staan we klaar at the airport! Ik boek een vlucht..woensdagavond vlieg ik er vast heen, een korte vlucht van 1 uurtje. Ik verblijf die avond in een redelijk luxe resort aan de kust. Niets, maar dan ook niets merk je hier van een enorme storm die net het land overgeraasd is en aan 200 mensen het leven heeft gekost. De dag erna word ik inderdaad door mijn team opgehaald. We gaan een distributeur, een aantal salesmen en winkeltjes bezoeken..."salesmen waarvan de familie is getroffen" zegt mijn Central man en overhandigt me de enveloppes die ik namens Unilever ga overhandigen. We rijden weg en al snel ziet het landschap eruit als zijnde getroffen door veel water. Geknakte bomen, veel modder en huizen waarvan het dak met stenen weer is vastgemaakt.

Het wordt me zo langzamerhand wel duidelijk dat dit deel van Vietnam echt getroffen is. De modder-lagen worden dikker, het landschap iets troostelozer....het stadje waar we binnen rijden is één grote modderpoel. De distributeur verwelkomt ons...de verhalen komen...hij heeft moeten zwemmen om onze producten te redden (het is natuurlijk hun dagelijks brood)..tot 1,63meter hoogte is het water gekomen. Het warehouse was hoog gelegen maar schadevrij niet gelukt. Een wetmarket gaan we samen op (heb inmiddels laarzen aangekregen) en treffen een oud vrouwtje aan dat zich een weg baant door tot knie-hoogte modder. Alle winkeltjes zijn dicht en overal zijn opgewekte Vietnamesen (altijd maar weer die vooruitgang als mindset) aan de slag om de rotzooi op te ruimen. Op de markt wordt het als echt positief ervaren dat een "hoge" Unilever-baas helemaal uit HoChi Minh stad op bezoek komt..De eerste fabrikant! Als je op zo'n markt loopt, voel je je juist klein. Uit een verwend continent komend waar we ons druk maakten of de pensioen leeftijd 65 of 67 jaar moest gaan worden.. Hier..helemaal niks meer..opnieuw beginnen nadat moedertje natuur langs is geweest.

We gaan verder Rural in en komen bij een familie van een salesman van onze distributeur. Opa (82) doet het woord. De oudste in het gezin heeft altijd het woord. Ik overhandig hem ook de enveloppe met geld. Als bijdrage voor de geleden schade. Ons bedrijf is er niet alleen in goede maar zeker ook in slechte tijden! De man is zichtbaar blij en wijst me overal aan tot hoe hoog het water kwam. En meer nog...in 40 jaar niet zo'n flood geweest..Na een kop thee en de belofte dat mijn dochter een speelgoedje zal sturen naar zijn kleindochter, vertrek ik naar het volgende gezin. Ook hier zelfde beeld..nog kleiner huis en verder weggelegen in diep Rural. Dezelfde verhalen, dezelfde enveloppe. Mooi bedrijf, denk ik. En wat maak ik mee! Harde verkoop aan de ene kant, echte mensen-verhalen aan de andere kant. In een werkelijk prachtig land dat alleen vooruit kijkt. Naar betere tijden, gericht op groei!

Ik eindig de dag door nog even langs ons sales office te gaan in Danang. Allemaal zijn ze blij dat ik langs kom. Er is ook nog een wholesaler event..of ik meega.. De introductie van Viso witte was..een prachtig product, wordt verkocht aan wholesalers! Een spectakel..bekende zanger en zangers...altijd weer een "lucky draw voor grote prijzen"en zingen op het podium. Ik rijk nog een prijs uit en vertrek. Mijn vlucht is 2 uur vertraagd. Moe maar voldaan kom ik terug in HoChi Minh. Mr Long, onze driver staat me al op te wachten...was het erg vraagt hij? Ik doe mijn verhaal en samen rijden we terug naar die veilige luxe compound in District 2...waar alle kinderen op 1 oor liggen..omgeven door heel veel speelgoed...

Carla weer verder:

Deze week was het op school International Week. Alle landen werden vertegenwoordigd in een klaslokaal en alle klassen maakten maandag en dinsdag een landentour. De Nederlanders hadden er (zoals altijd) veel werk van gemaakt. Het lokaal was rood-wit-blauw-oranje, een wand met grachtengeveltjes en kaasdragers. Er was een heuse koningin en een presentatie over het koningshuis. Kinderen konden sjoelen, blikgooien of knutselen. Ik heb maandag en dinsdagmorgen mede de klas bemand. Wat waren Loes, Jasper en Koen trots toen hun klas kwam. Ze mochten 'hun' land laten zien. Het is echt geweldig hoe die trots van het eigen land er nu al in zit ! De kinderen hebben veel gezien en geleerd van alle andere landen !

Woensdag was het de dag van de parade. Alle kinderen op school kwamen in traditionele kleding. De Nederlandse kinderen waren kaasmeisjes en kaasjongens en als een van de weinige landen met allemaal hetzelfde tenue. Het is wel mooi om ze dan op het podium te zien, met Nederlandse vlag, de kaasdragers en het Wilhelmus ! Er was dans uit Indonesië, Thailand, Zuid Korea en de Fillipijnen. En verder stond de hele leerstof in het kader van andere landen: leer kinderen tellen en kleuren in jouw taal, liedjes zingen, waar liggen landen, etc.

En dan is het bijna vakantie ! Zaterdag vertrekken we met het vliegtuig naar Hanoi. Daar hebben we een middag om rond te kijken. Zondagochtend vertrekken we naar Halong Bay, een van de hoogtepunten van Vietnam. Het is een eilandenwereld met kalksteenrotsen oprijzend uit het water. We verblijven in een bungalowtje op een eiland. Dinsdag gaan we naar Ninh Binh/Tam Coc, zuidelijker in het binnenland. En dan hebben we nog een paar dagen aan zee in Sam Son, waar we verblijven in een resort van een collega van Rob. Dus: volgende blog onze vakantie avonturen.

Met kerst gaan we naar Australië, iets wat al jaren op ons lijstje staat en vanaf hier bereisbaar is (9 uur vliegen). We zullen Nicolette (dispuut) in ieder geval zien en we reizen van Sydney naar Brisbane in een camper. Wie heeft er tips voor ons ?!

Weer een week omgevlogen

Het bijzondere begin van de week was Rob's verjaardag. Eerst wilde hij niets vieren, totdat hij zaterdagavond bedacht om de dag erna appeltaart met gebak te tracteren. En het gezellige hier is dan ook dat de agenda's niet zo vol zijn en dat er dan ook een aardig clubje zit ! Maandag op het werk hoefde hij niet te tracteren, dat wordt hier voor je gedaan. Wel wordt verwacht dat je ze mee op de borrel neemt, dus dat komt nog.

De weken beginnen een redelijke structuur te krijgen.

Koen op school van 8-11.30, anderen tot 14.30. Maandag Loes tennisles, Koen Nederlandse speelanderhalfuurtje op creche, maandagavond Loes gitaarles, Jasper fluit en heb ik 1,5 uur tennisles. Dinsdag Loes Nederlandse les tot 17.30. Woensdagavond Rob en ik Vietnamese les (ik weet niet of we dat ooit gaan leren, na 2 lessen zijn we aardig gedemotiveerd !). Donderdagochtend ga ik uur zwemmen op sportclub, Jasper Nederlands tot 17.30, Loes tennisles, Koen voetbal. Vrijdagochtend tennis ik uur met aantal dames, zondag 7.30 (!) Jasper voetbal.

Kortom: het schema is net zo druk als in Nederland.

Loes had afgelopen woensdag uitvoering van een musical. Met 4 Year4 klassen hebben ze 4 weken hard geoefend en met recht een prachtige musical opgevoerd ! Met zang en dans en een prachtig decor werd dit opgevoerd in het theater van school. Loes was beretrots natuurlijk !

En dan wordt aan mij vaak gevraagd hoe ik m'n tijd doorbreng. Ik heb korte ochtenden, omdat ik Koen al om 11.30 moet halen. Als ik ergens heen ga ben ik al gauw half uur - drie kwartier onderweg, maar ik probeer 1x in de week iets 'toeristisch' te ondernemen. Daarnaast ga ik me

1-2 ochtenden per week inzetten voor de Peerke Donders Foundation (PDF). Dit is een Nederlandse stichting op het gebied van leprabestrijding, die samenwerkt met locale hulpverleners in Vietnam, Laos en Cambodja. In deze landen ontstaan sinds de jaren '80 (toen er medicijnen kwamen) niet veel nieuwe gevallen meer, maar leprozen zijn wel altijd 'weggestopt' in lepradorpen en namen niet deel aan de actieve maatschappij. Projecten zijn dan ook gericht op sociaal-economische ontwikkeling van deze mensen, scholing, bouwen van scholen en huizen en medische ondersteuning. Projecten duren doorgaans 1-2 jaar (soms tot 5 jaar) en worden aan het begin en eind bezocht (soms als nodig tussendoor). In Nederland wordt geld van donateurs ontvangen, hier locaal worden aanvragen voor projecten ingediend. Omdat er veel expats zijn weggegaan deze zomer, waren er nog 2 vrijwilligers over. Nu komen er weer 4 mensen bij en kunnen meer projecten begeleidt worden. Volgende week gaan projecten verdeeld worden en weet ik meer wat ik ga doen.

Verder ben ik klassemoeder van Koen's klas (hoef ik niet heel veel voor te doen) en zit ik in de Sinterklaascommissie. Hiermee zijn we wel al erg druk, want het is een hele toer om hier chocoladeletters, pepernoten en taai taai op tijd te krijgen. Hoeveel Pieten hebben we en zijn er genoeg Pietenpakken? Moeten die bijgemaakt worden? Hebben we genoeg schmink (ivm warmte moet ieder half uur worden bijgeschminkt) ? Er moet toestemming gevraagd worden om de boot van Sinterklaas te laten aanmeren. Tja, leg maar eens uit aan een Vietnamees dat de Hollanders een feestje hebben, waarbij een man verkleed komt die cadeautjes komt brengen.

We willen een Sinterklaasvideo laten zien, maar kunnen we die met iemand laten meekomen, zodat we een nieuwe hebben ? Had ik net geregeld dat Edwin taai taai meeneemt in z'n koffer, vraagt iemand me of hij die taai taai niet kan thuislaten, want dit weekend wordt Leids ontzet gevierd (wie heeft dat in Nederland ooit gevierd ?). Er zou 8 kg rookworst meekomen met iemand, maar 5 kg rookworst is opeens niet aangekomen, of Edwin niet rookworst kon meenemen....

Jammer vind ik wel dat ik niet verder kan met mijn opleiding fotografie. Hier is niets Engelstalig, vanuit Nederland krijg ik het niet voor mekaar. Nu ben ik druk mijn fotoboek over Nederland af te krijgen (in plaats van er een te kopen heb ik het laatste jaar Nederland in beeld gebracht en ben ik in boekvorm aan het brengen). Daarna moet ik maar kijken hoe ik het hier verder ga oppakken en ga vormgeven...

En dan de afsluiting van de week. Vandaag was het Moonfestival in Vietnam. De 15e dag van de 8e maand in het Chinese/Vietnamese nieuwjaar. Een belangrijk feest, waarbij oorspronkelijk ouders na drukke oogst samen met hun kinderen danken bij volle maan, die dan het volste is van het hele jaar, een teken van welvaart en voorspoed. Er wordt dan 'mooncake' gegeten en kinderen lopen met lantaarns.

Onze kinderen mochten in traditionele Vietnamese kleding naar school. Daar was eerst een opvoering met dragon dancers, erg mooi om te zien, zeker voor de kleintjes wel spannend! Daarna hadden ze nog een toneelstuk met het verhaal.

En dan nog Tropical Storm Ketsana. Nee, wij hebben er niets van gemerkt. M.n. Danang, in het midden aan de kust is zwaar getroffen. 93 doden, 23 vermisten staat de teller nu. Vreemd genoeg hebben wij niet eens slecht weer gehad. Wel hebben we onze trip naar Dalat afgeblazen. Rob moest erheen voor business en wij zouden het weekend meegaan. Vanwege voorspellingen voor een nieuwe storm en vanwege de ravage die ook in dat gebied is, zijn de Unilever activiteiten gecancelled en hebben wij dat ook gedaan.

Vanavond is Edwin van de Ronde Tafel aangekomen voor een paar dagen, dus dan gaan we er op een andere manier een heel gezellig weekend van maken !

De Fansipan - 3.143 meter !!

Afgelopen zondag was het zover...met ons directieteam naar Noord-Vietnam. Het zou mijn 2e bezoek worden aan dit prachtige deel van het land. Eerst met het vliegtuig naar Hanoi, een heerlijk diner en dan om 20.10 uur de nachttrein naar Lao Cai. 8 uur verderop bijna tegen de Chinese grens aan. Kdeng-kdeng van Guus Meeuwis is ongeveer de kadans die je in je slaap hoort (zonder zijn teksten dan :-). Maar met best wat uurtjes slaap komen we aan in het levendige plaatsje. Even opfrissen in een hotel, waar we ook worden voorzien van een ontbijtje..altijd even die strakke omelet en we kunnen weer door. Een uur verderop ligt Sapa. Een plaats waar menig toerist op afkomt. Wij verblijven in een mooi hotel "Victoria"met prachtig uitzicht op de bergen om je heen. Hier zullen we woensdag-donderdag onze plannen2010 meeting hebben. Maar nu gaan we met 6 personen (het was facultatief dus sommige durven de tocht niet aan) de Fansipan op. De hoogste berg van Indochina met 3143m hoogte. Een hele ploeg vergezelt ons. 3 dragers (rugzakken en al het eten) en 2 gidsen (eentje achteraan, een Fransman die het zelf al wel 2x eerder heeft gedaan :-), voorop een local die 100-den keren deze tocht heeft gemaakt.

We starten op ca 1800 meter en na de eerste 3,5 uur lopen (paden zijn goed begaanbaar en we maken nog veel geluid) komen we op 2200 meter aan. Hier zien we een primitief huisje waar diverse personen in locale klederdracht blikjes drinken en eten verkopen. Wij krijgen uit een van de manden die meegevoerd is, een lekkere lunch. Even de benen ontspannen en dan door. Op naar ons "basecamp"op 2.800 meter. 600 meter zou je denken..peanuts...maar we krijgen de nodige klimpartijen voor onze kiezen. De zon is verdwenen en de regen is gekomen. We trekken allemaal regenkleding aan en volgen onze gids..Onderweg plots een waterbuffelo die keurig op afstand blijft staan. Hoe komt zo'n beest hier..denk ik..we maken een foto en gaan door.

We zijn alle 6 (2 Vietnamesen en 4 Europeanen) mensen die niet van opgeven houden dus we houden vol. Ook al doet de regen af en toe in je gezicht slaan en verzuren de benen. Na een adembenemende tour komen we 3 uur later aan op ons basecamp. Een tent staat klaar met luchtbedjes en slaapzakken en jawel...een flush-toilet is voor ons opgesteld in een separaat tentje. De modder is overal (ook onderweg hebben we door de "mud"moeten baggeren) en mijn hele broek en speciale hiker-schoenen zitten helemaal onder! Ik val daarin wel op want de anderen zijn ook wel vies maar hun broeken niet..Ik heet al snel "dirty-Robbie". We lachen veel en de schemer doet al haar intrede. Een overdadige BBQ wordt ons aangeboden. Marijn gelooft me eerst niet als ik zeg "de frieten komen er ook aan"! En jawel...helemaal naar boven gebracht..lekker krokante gele vrienden. We eten lekker maar om 06.30PM is het al donker. Het wordt kouder en de lampjes gaan aan. Je ziet al snel echt helemaal niks meer... We drinken een glas rode wijn en al snel gaan de eersten richting de slaaptent. We lachen met elkaar als we rond 06.45PM allemaal op 1 oor liggen. Dit is, sinds ons baby-zijn "de vroegste tijd om te gaan slapen. Maar moe zijn we..en al snel hoor je de eerste snurkpartijen. Ik doezel weg en 's ochtends vroeg om 5uur gaan de lampjes weer aan. Wake up..we have to go! Oh ja..was ik even vergeten..we zijn er nog niet. Strak blauwe lucht, echt fantastisch!! We vertrekken en 2,5 uur later bereiken we de top. Een "kicken"gevoel als je het bordje "fansipan 3143 meter"vast kunt houden.

Helaas hebben de wolken zich weer samengepakt en is het zicht verdwenen. En jawel...er gaat weer een "mand"van onze dragers op en...een fles champagne wordt ontkurkt. Het is ongelofelijk. We drinken allemaal een glas op onze prestatie en maken diverse foto's. je doet een ander begrip van tijd op merk ik want als gezegd wordt..."en nu 9-10 uur terug" denk ik, uiteraard no issue! We gaan terug en moe maar voldaan komen we die middag rond 17.00 uur aan. We krijgen allemaal een massage in het hotel en na een lekkere maaltijd, val ik in slaap in Victoria-hotel. Daarna 2 dagen super interessant over onze 2010 plannen. Donderdagavond de nachttrein terug en erg vroeg bereik ik Ho Chi Minh City. Die middag zie ik gelukkig mijn kids en carla weer!! 5 nachten weg is toch veel...maar wat een belevenis! Tot snel.

Het eerste bezoek

Inmiddels is het 'gewone' leven bijna 3 weken oud. Jasper heeft het heel zwaar gehad de eerste 1,5 week. Iedere dag huilen en niet naar de klas willen. Loes had juist na een goede start na 1,5 week het besef dat ze niet kan communiceren zoals ze wil. Heftig huilen, thuis boos en driftig zoals we dat kennen en al eerder verwacht hadden (gelukkig was Koen de enige die iedere dag vrolijk afscheid nam). In die periode hebben ook wij het zwaar gehad. Rob heeft een eerste dip gehad (druk, uitgeprobeerd worden, cultuurverschil), ik heb het vorige week gehad. Hele dag thuis, nog geen dagritme, geen 'doel' na een werkzaam leven.

Zaterdag kwamen mijn moeder en zus Nieke dan ook op het juiste moment. Loes, Jasper en Koen zaten met hun neusjes tegen de ruit geplakt bij het vliegveld. 'Wanneer komen ze nou?'

Wat waren ze blij ! Mam en Nieke hebben in de auto genoten van alles wat te zien is (Nieke is stewardes en is dus wel wat gewend, mam is in Indonesië en India geweest, dus ook niet geheel onbekend met Azië). Ze zijn moe van de reis , maar na een nacht goed slapen (en onze logeerkamer ingeweid te hebben), zijn ze klaar om op pad te gaan. Zondag gaan we met de boot op de Saigon River varen. Gelukkig hebben we - na 10 dagen hele dagen stortbuien - mooi weer. Overal zien we huisjes op palen, vissers, boten met 'ogen' tegen de haaien (wist niet dat die in een rivier konden leven) en veel groen. Onderweg doen we een floating temple aan, wel bijzonder om te zien.

's Avonds gaan we naar een goed Vietnamees restaurant, met springrolls en andere lekkernijen op het menu.

Maandag gaan we District 1 in, het centrum. Wij hebben hier ook nog niet alles gezien, dus dat is een mooie gelegeneheid om het postkantoor te zien, de Notre Dame (jawel, de naam, maar kan er niet aan tippen) en het operagebouw. Ondertussen doet mam haar best om de hitte te weerstaan en vooral het lawaai van de niet ophoudende stroom auto's en vooral alle scooters.

Om 11.30 moeten we Koen alweer ophalen van school, dus dan is het ook genoeg voor haar. Nieke blijft in de stad om alle markten af te struinen (en komt 's middags met tassen vol terug en heeft haar geld niet op kunnen krijgen). Oma gaat mee Koen ophalen en vindt het prachtig om zijn klasje te zien en het hele reilen en zeilen. Lunch, de supermarkt, de bakker waar wij boodschappen doen. Het sportcomplex op de compound. Het personeel (wie is wie ook weer, want het zijn er zoveel). En ondertussen genieten van ons heerlijke huis en lekker kletsen. En om 14.30 Loes en Jasper ophalen. Dus zo is de dag zo om.

Dinsdag gaan we naar Cholon, de Chinese wijk. We bezoeken een aantal tempels (ja, al die beelden, waar staan ze voor, we weten er eigenlijk niets van), struinen door de typische straatjes met overal mensen op straat en uiteindelijk komen we langs de Chinese 'kruiden'wijk. Zakken met iets wat op schors lijkt, gedroogde zeepaardjes en zeesterren, opgekrulde, gedroogde slangen, slangen op sterk water. Brrr.... laten wij het dan maar veilig bij VSM houden...

Dinsdagmiddag hebben ze nog een lekkere voetmassage (hier krijg je nog veel voor weinig) en dan is hun bliksembezoek helaas al weer ten einde. We zullen zeggen: kort maar krachtig ! Belangrijkste is dat ze een (goede) indruk hebben van hoe wij wonen en leven en ze gaan met veel enthousiasme en verhalen terug. Tot de volgende keer !

En nu naar Singapore

Donderdag een week geleden belt Arijit me op (een enorm leuke kerel die op ons regionale hoofdkantoor in Singapore werkt). We lopen wat achter met een regionaal project. Ja..denk ik even...ok, ben hier nu 6 weken dus...We spreken geanimeerd door de telefoon en hij nodigt me uit naar Singapore te komen. "Kun je meteen alle mensen leren kennen hier" zegt ie..Morgen kom ik bij je terug, antwoord ik. Oh jee...is wel erg waardevol maar mijn agenda zit al vol. Ik ga naar bed. De volgende ochtend zit er al een 2-daags programma in mijn mailbox. Ik ga gewoon, denk ik. Nhat (een nog wat junior secretaresse) moet mijn agenda "re-schedulen". Het lukt haar..Dinsdag erna vlieg ik 's avonds samen met Khue (de CD Operations director uit mijn team) naar Singapore. Mijn eerste bezoek alhier. Het enorme contrast met Ho Chi Minh city valt me op. nul-komma-nul scooters, brede groene lanen, hoge gebouwen. McDonald's, Esprit maar met name mijn favouriete "Starbucks-coffee"versieren hier het straatbeeld. Een beetje Brits is het wel en men rijdt ook links. Uiteraard weer een prima hotel en de ochtend erna word ik fit wakker. Arijit wacht ons op en we rollen de ene na de andere meeting door. Hij neemt ons rond uurtje of 1 mee uit lunchen. Hij is een ietswat gezette Indier die wel van het leven houdt. Een typisch Japans BBQ restaurant staat op het programma. "Zijn jullie grote eters? vraagt hij..waarna hij er meteen achteraan roept...ik wel namelijk! Hij gaat een grappige discussie met de ober aan..zullen we voor 4 of 5 personen bestellen? (we zijn met z'n 3-en)...Heerlijk eten en 's middags komen er allerlei mensen langs. Een Indonesier die Customer Marketing doet, een Thai die Modern Trade aanstuurt en een Aussie die zich bekommert om alle winkels. Echt een leuke ervaring...die smeltkroes van culturen op zo'n regionaal hoofdkantoor! Die avond eten we Thai (uiteraard een invitatie van de Thai die ik die middag gesproken heb). De volgende ochtend diverse andere personen en een heel geanimeerde lunch met mijn functionele baas. Rond 15.30 uur keren we terug naar de Singaporese luchthaven om na 2 uur vliegen weer aan te komen in het bruisende Ho Chi Minh. De week eindig ik met een board-meeting bij onze shampoo-wasmiddelen en foods fabrieken in Co Chi (uurtje rijden naar het zuiden)..Een drukke maar weer leerzame week zit er op...vandaag zijn Carla's moeder en Nieke (oudste zus) aangekomen voor een 4 daags bezoek. We hebben er zin an!

3 dagen sales visit in Noord-Vietnam

Het is 3 september en vandaag is mijn salesteam in Noord-Vietnam aan de beurt. Ik heb besloten aan het begin veel te reizen en alle teams te leren kennen. Deze keer met het vliegtuig van HCMC naar Hanoi. Na een 2 uur durende binnenlandse vlucht, kom ik aan in de hoofdstad. Ik verlaat het vliegtuig en even buiten de slurf verschiet ik van kleur...oh jee...mijn portemonnaie..vergeten in de business class. Ik ren terug en moet me door een mensenmassa heenwurmen die net het vliegtuig uitkomt...bij binnenkomst komt de sterwardess al op me af..ze heeft hem. Een Japanse mede-passagier herinnert me er even fijntjes aan dat dit geen handige actie was "your money always closed, very important sir" roept hij bij het voorbijgaan. Bij buitenkomst wacht het team me al op, de branche director van het Noorden: hij bestiert ongeveer 40% van onze omzet (dus de nodige miljoenen) en stuurt ongeveer 100 man aan vanuit Hanoi. Daar hebben we een verkoopkantoor. De Red River delta, de bergen in het Noorden, Halong Bai..noem maar op. Ik noem hem ook steevast "king of the North". Er staat een druk programma te wachten. We bezoeken weer de nodige "wet-markets". Ik vind dit echt geweldig: overal mini winkeltjes, vrouwen op de hurken zittend en vers vlees en verse groenten verkopend. Er tussendoor iemand slapend in een hangmat, en altijd weer..Omo, SunLight, Vim en Rexona. Dan ben je weer even trots! Ik begin er al wat van te begrijpen en geef adviezen om vanuit de shopper te denken als je in zo'n winkel je producten verkoopt, je verkoopmateriaal plaatst of acties wegzet. Het team luistert aandachtig en de volgende dag merk ik dat eea al is uitgevoerd. Deze avond een diner met Hanoi-team met typische Vietnamese gerechten. De meesten zijn vereerd dat ze met de "VP" (jawel zo heet ik hier) aan tafel mogen schuiven. My team is very motivated zegt Tinh (de baas van het Noorden). Moe maar voldaan, kruip ik in een superluxe hotel (het team slaapt ergens anders...de baas slaapt op stand :-)) en slaap de nacht door. Ik werk trouwens eerst nog wat mails weg, elke hotel heeft hier WiFi, dus da's handig!
07.30 het volgende dag-programma. We maken nog even een Knorr kookdemo mee op een wetmarket..waar drommen Vietnamese consumenten onze nieuwe producten proeven en kopen en een lucky draw mogen doen (ze zijn gek op gokken)...aan een rad-van-avontuur draaien (uiteraard na aankoop van minimaal 2 producten) en kans maken op gratis Vim, Knorr of een T-shirt. Prachtig om te zien...daarna vervolgen we onze weg naar Hai Phong (2 uur naar het Oosten richting de kust). Onderweg bezoek ik een van onze distributeurs. Een prachtige kerel die net enorm geinvesteerd heeft om onze groei verder te versnellen. Ik meld hem dat ie goed op weg is (hij staat op 35% groei) maar dat hij toch beperkt achterblijft op totale bedrijf...hij is gemotiveerd de inhaalslag in te zetten. We komen Hai Phong binnen en hier zwaait een bekende distributeur de scepter. Ze werkt al samen met Unilever voor ongeveer 13 jaar en heeft enorm goed verdiend. Ik word ontvangen met grote bos bloemen en er worden meteen foto's gemaakt. Eerst haar kantoor waarin een reuze foto van haar zelf in prijkt. Ik meld uiteraard dat ze er goed opstaat en ze is zichtbaar vereerd. Daarna een presentatie in PowerPoint waarin ze de bedrijfsvoering uitlegt, haar winst-en verliesrekening en de challenges die voor haar liggen. In de auto erheen hadden Tinh en ik al een plannetje gesmeed. We motiveren haar nog sneller te groeien dan ze al doet. We spreken een doel af. Als ze het haalt, dan nodig ik u persoonlijk uit om naar ons hoofdkantoor in HCMC te komen en diner we samen. En uiteraard organiseren we daarna in Hai Phong een feest voor uw hele team. Ze spreekt het woord commitment uit...als Vietnamesen dat zeggen dan betekent het eigenlijk "geregeld"...Na de presentatie bezoeken we met haar weer wetmarkets en streetshops...tientallen winkels is, praten met de eigenaars..adviezen geven aan mijn team en horen wat consumenten van onze producten vinden. Ik merk wel de nodige typische Noord-Vietnam dingen op...een stalletje met hondenvlees...de koppen zijn zichtbaar...niet echt mijn ding. Of vis die al doormidden gesneden is..maar waarvan de voorkant nog gewoon leeft...Ach ja..anders dan bij Albert Heijn denk ik, maar wel interessant. De avond eindigt met een diner waar de distributeur en haar 1e manager bij zijn. Aan Tafel beweegt het onderwerp zich snel naar zingen. Ik voel hem aankomen. En jawel...2 uur later zitten we met Heineken bier aan de karaoke. Ik zing lekker mee "Hello" van Lionel Richie. Na afloop klappen ze allemaal beleefd. De VP kan goed zingen. Ja ja, denk ik..zou ik ook zeggen :-)
De nacht slaap ik goed. Om 8 uur (tis zaterdag) wordt ik om 8.00 uur opgehaald. We ontbijten in een typisch Vietnamese bar. Erg relaxed..lekkere muziek..druk met mensen en overal zie je mensen krantje lezen, koffie drinken en laptops op hebben staan. Omelet met brood en een kop thee maken mijn begin van de dag. De distributeur van gisteren is er weer bij. Ze wil nummer 1 van Vietnam worden: missie geslaagd denk ik stiekem. We bezoeken haar 2e office en nog een mooie markt. Ik heb aangegeven een grote supermarkt te willen zien: BigC (de eigenaar is het Franse Casino dat in Nederland Super de Boer heeft). Ik wijs ze de weg door Modern Trade. Vietnamesen willen graag nieuwe kennis opdoen en ik vind het leuk om te doen. Nee..jongens niet meteen naar wasmiddelen rennen maar via vers bekijken wat deze retailer ons wil vertellen. We eindigen de trip met een club sandwich in HighLands koffie (de Vietnamse variant van Starbucks). Ik word keurig afgezet op het vliegveld en ga terug naar HCMC. Onderweg bereid ik een belangrijke presentatie voor die ik komende vrijdag in de directie moet geven. Want woensdag en donderdag ga ik naar Singapore, daar is ons regionale hoofdkantoor: eens even nieuwe mensen leren kennen. Ik kijk terug op een mooie 3-daagse. Het werken hier is veeleisend en in een enorm hoog tempo. Maar de ervaringen maken je elke dag een rijker mens en Vietnamesen zijn echt fantastisch om mee te werken. Tot na Singapore!

School: de kop is eraf !

Volgens velen zou deze week de zwaarste week zijn. Nou, dat was het ook. Woensdag gingen Loes, Jasper en Koen voor het eerst naar school. Loes en Jasper met ieder 30 uur Engelse les in de rugzak. Dinsdagavond kon Jasper niet slapen. 'ik kan niets zeggen', 'ik weet helemaal niet wat de juffrouw zegt', 'ik ken niemand'. Heel begrijpelijk natuurlijk allemaal ! Loes vindt het spannend, maar het valt ons reuze mee hoe Loes zich er doorheen slaat. Zelfs Koen wordt

's nachts wakker dat hij niet meer kan slapen.

Woensdagochtend 6.30 gaat de wekker, 7.30 gaan we op de fiets naar school, kinderen met helm op. Een deel kunnen we door de compound fietsen (lees: rustig), een deel moeten we het verkeer in. Het is een chaos van grote auto's met chauffeurs, die kinderen afzetten. We kunnen een gedeelte over de stoep fietsen. Binnen 10 min. zijn we op school. De kinderen parkeren de fietsen binnen het hek bij de bewaking, een van de enige fietsen die er staan. Handen moeten met ontsmettingsmiddel gereinigd worden, temperatuur wordt opgemeten (als je hier verhoging hebt en er wordt H1N1 geconstateerd (de term Mexicaanse griep kennen ze hier niet) wordt je direct afgezonderd in een apart ziekenhuis).

Om 7.55 moet iedereen met zijn/haar juf in de rij staan. Loes vindt het spannend, maar lacht vrolijk. Iedereen kijkt naar haar blonde krullen. Ze gaat met de juf mee naar de klas en zwaait.

Jasper heeft het moeilijk. Dikke tranen biggelen over zijn wangen. Gelukkig mag ik meelopen naar de klas, maar dat maakt het afscheid niet minder moeilijk. Ook ik heb het er moeilijk mee, zij hebben er niet voor gekozen....

Rob is al met Koen naar zijn klasje. Koen heeft 3 korte ochtenden om te wennen. Hij heeft een hele lieve juf en er zijn 2 assistent juffen. Koen klemt zich aan mij vast, maar dat is meer omdat we hem achterlaten. Als ik Koen om 10.30 ga halen, blijkt het maar van korte duur geweest te zijn. Hij heeft steeds gekeken naar Hidde (een ander Nl. jongetje) en heeft het zelfs al over ´strawberry cake´. Ik vraag me af of Koen uberhaupt merkt dat er Engels wordt gesproken.

Als ik Jasper om 14.30 ophaal zegt de juf dat het goed is gegaan. Alleen in de pauze was hij even alleen, maar dan komt een ander kindje hem gelijk helpen en bracht hem naar een ander Nl. kindje. De kinderen zijn hier ontzettend sociaal en helpen elkaar allemaal. Jasper zegt dat het hem reuze is meegevallen. Loes haal ik op, die lacht nog steeds en is helemaal opgewonden.

Donderdag en vrijdag ging het brengen al iets beter. Jasper hoefde minder te huilen en meldt dat hij vanaf maandag niet meer hoeft te huilen. Dat klinkt goed !

Koen hoeft vrijdag ook al niet meer te huilen, speelt volop. Loes is een en al vrolijkheid en we horen al een aantal keren 'her big smile is fantastic'.

Pfff... de ergste dagen zijn voorbij, want dat gaat je niet in de koude kleren zitten.

Schooldagen zijn lang. 5 dagen in de week van 8.00 tot 14.30. 1x per week Nederlandse les van 14.45 tot 17.30. Geen woensdagmiddag vrij, geen vrijdagmiddag vrij. Lunch is op school. Ik neem brood mee en zet het i nde kantine als ik Koen ophaal (lekker vers). Ophalen van de kinderen gaat met een batch, waarop een foto van het kind staat. Kinderen moeten in de klas worden opgehaald. geen batch, geen kind mee. Iedere dag krijg je een communicatieschrift mee. 1x in de week krijgen Loes en Jasper huiswerk en Loes moet iedere dag een stukje lezen (en verslag doen). Iedere klas heeft ± 20 kinderen van verschillende nationaliteiten met 1 (native speaking) docent en 1 assistent docent. We hebben een heel goed gevoel bij de school, het is er schoon, mooie faciliteiten, veel activiteiten en een prettige sfeer, zowel onder kinderen als onder ouders.

Lekker weekend en we zijn er zeker van dat de kinderen hun draai gaan vinden !